Zelden heb ik écht zin in groenten. Mijn ouders waren dan ook pure carnivoren. Elke week minstens twee maal biefstuk, in de échte boter gebakken, twee maal worst, één- of tweemaal vis, we woonden in Oostende, en dan nog wat zelfgemaakte stoverij of lekkere vol au vent. Hamburgers, boomstammetjes en Ardeense schijven bestonden nog niet. Mayaworst evenmin.  En telkens met veel aardappelen. Groenten waren garnituur. En het smaakte, keer op keer, de occasionele spruiten of witloof ten spijt. ’s Avonds américain bij de boterham of een schel boerenhesp. Mét zwoerd. Mijn vader heeft honger gekend in de oorlog en ík moest dan het zwoerd opeten. Vet.

Elke vegetariër of godbetert veganist, en zo leven er wat in Gent,  moet nu staan gruwen en zonder enige vorm van mededogen mijn ouders beschuldigen dat ze de gezondheid van hun zoon blootgesteld hebben aan onaanvaardbare gezondheidsrisico’s zoals een marginaal verhoogde cholesterol en een aan de hoge kant uitgevallen BMI. Duvel ben ik pas beginnen drinken toen ik het huis uit was, maar dat zullen ze for the sake of argument niet vermelden. Misschien denken ze wel dat hun vroege dood een politiek correcte straf is voor hun ongezonde levensstijl die ze bovendien aan hun nakomeling met wrede genoegzaamheid hebben opgedrongen. Ik verwacht van vegetariërs of veganisten geen factcheck maar ik kan hen zwaar teleurstellen met de kennis dat mijn ouders, 87 en 88 jaar oud, nog in prima gezondheid zijn, alle dierlijke eiwitten en vetten ten spijt.

Maar áls ik dan toch eens zin heb in groenten ga ik om de hoek bij Bayram. De immer sympathieke Gentse Turk moet zowat de lekkerste groenten en het sappigste fruit uit de buurt hebben. Hiervoor moet ik geen 100 meter stappen dus dacht ik dat ik hiermee in de kaart speelde van Team Gent en een levend voorbeeld was voor de korte keten. Bij nader inzien merkte ik op dat zijn aardbeien uit Hoogstraten kwamen en dat ligt volgens Google Maps toch zo een kleine 100 kilometer hier vandaan. Enig opzoekwerk leerde mij dat de korte keten dan ook iets anders is. Op de website van Stadslandbouw Gent lees ik dat landbouw en politieke filosofie (of lees ik hier onwrikbare overtuiging?) heel kort bij elkaar staan. Op de website van Gent Klimaatstad lees ik dat het beter is om de productie en de consumptie dicht bij elkaar te houden én dat Gent weer eens genomineerd is voor een zoveelste award. Maar dit laatste doet niet ter zake. Op de website van de stad Gent zelf lees ik dat de stad begaan is met voedsel. Gent en Garde, dat een tactisch masterplan om het voedselsysteem in Gent te verduurzamen nastreeft, verwijst naar een door de stad Gent bestelde studie  die  de noodzaak van de korte keten aantoont. De politieke filosoof van de werkgroep stadslandbouw schrijft het rapport dat stadslandbouw aanbeveelt. Klinkt als: wij van WC-eend adviseren WC-eend. Misschien is het dat wat de Gentse politiek bedoelt met de korte keten.

Buiten de stadslandbouw vind je dit ook terug in andere domeinen, denk maar aan Stadsontwikkeling.  Projecten toekennen kan evengoed in een korte keten. Vandaag ontwikkel ik, morgen ben ik jurylid. Het volgende project andersom. Scratch my back, I’ll scratch yours. De korten keten dus. Op zaterdag ben ik, zoals steeds, wat gemakzuchtig maar gelukkig is er Bert Staes, de fiabele scribent van het stadsbestuur, die een en ander duidelijk maakt over de stappen die enkele partijen in de soap rond Sogent ondernemen. Nu de stad naar het parket stapt denk ik dat ook hier de korte keten gevonden is. Misschien was een coöperatieve parketmagistraat met een groot voetbalhart aanwezig was op een ongedocumenteerd avondje skyboxen, of liep er toevallig een bereidwillige procureur in de vochtige kamer rond? In Italië heeft de nieuwe regering alvast een ban op de verenigbaarheid van ministerschap en lidmaatschap van de loge afgekondigd. Een los ideetje voor de volgende gezagsdragers in Gent? Het zou wel heel wat afbreuk doen aan het principe van de korte keten.

En wedden dat de korte keten net één van de verkiezingsthema’s van Team Gent wordt?

De Centrale, het spraakmakende intercultureel centrum, troetelkind van het progressief Gents stadsbestuur, organiseerde op 19 mei het gratis wijkfestival Goûts de Gand in het Coyendanspark. Ik ging kijken.

Nadat ik de zee van fietsen had getrotseerd kwam ik via de toegangspoort op een leuke, warme en samenhorige binnenplaats. Schattig. Veel kindjes, veel kraampjes, veel wereldmuziek. Klinkt mega superwijs voor velen, maar voor mij dat is gewoon folk van den Aldi. Rock’n Roll is denkelijk té blank, of té wit, of té crèmekleuring?

Ook veel lekkers uit Afghanistan, Palestina, Indië, Bangladesh, Japan, Bulgarije, Roemenië. Maar weinig hoofddoekjes, het was nu eenmaal Ramadan (of Ramazan voor de Turkse lezers) en sneukelen zat er dus niet in. Ze moesten wachten tot 21.31 uur, zonsondergang in Gent. Dus slechts 29 minuten om te schransen. Dergelijke festivalletjes sluiten blijkbaar om 22 uur. Misschien moet De Centrale de timing volgend jaar beter in de gaten houden.

Verzameld links aan de bonnetjesstand. Mama’s met kindjes, veel kindjes, mogelijks ook van de buren maar dat was er niet aan te zien. Altijd herkenbaar aan hun donkergroene collants, halfhoge bruine cowgirllaarsjes, overhangend versleten rokje en tweedehands lederen vestje. Als je ze ziet is de bakfiets nabij. En de kindergrime. Papa’s met de vaporiser, baardje van een paar dagen en bio-pintje in de hand. Cool. De wat oudere dames, volledig schmink- en manvrij, meestal met hennagekleurd en gemillimeterd haar, keken mij, zoals steeds, wantrouwend aan. Ik moet geboren zijn met die conservatieve oude-venten-blik in de ogen. Zoveel is zeker.

Bon, niets dan goed over dit multicultureel festijn. Ouders paffen hun zelfgerolde shags, al dan niet verrijkt met goedkope wiet. Maar ze doen het tenminste niet in de auto.

Alleen begreep ik de aanwezigheid van een standje diehard Cubafans niet. Okay, Peruaanse muziek, Braziliaanse zoetigheden, Mexicaanse drankjes… maar de beeltenis van Ché, de vergane linkse glorie, nog enkel goed om de T-shirts te tooien van een paar overjaarse hippies of Madurofans? Ik zocht tevergeefs naar een standje met Chilifans en Pinochet T-shirts. Een beetje zuidelijke Andescultuur zou niet misstaan. Of gaat het over wie de grootste moordenaar in zijn rangen heeft? Wat telt er meer: helikopters of standrechtelijke executies? Of is het laatste dan iets meer multicultureel dan het eerste?

Terwijl ik me weer op weg naar huis begaf, bleef die vraag spelen. Wie de grootste moordenaar is wordt meestal bepaald door geschiedenis van de overwinnaars en de verliezers. Montgomery stuurde per vergissing duizenden soldaten de dood in, maar hij zat langs de goede kant. Langs welke kant Ché zich nu bevindt wordt niet bepaald door de geschiedenis maar door het verhaal van wie het hier voor het zeggen heeft.

Ik moet ootmoedig toegeven, de Zevende Dag is al lang geschrapt van mijn zondags verlanglijstje. Ik ruil graag deze twee uren van politiek activisme in voor een gezonde wandeling door de op dat uur vaak lege binnenstad van Gent. Of voor de elfurenmis in onze prachtige Sint Baafskathedraal. Een oase van rust en contemplatie waar we met zekerheid geen Gentse politici tegen het lijf zullen lopen, behalve Mieke Van Hecke, maar sommigen beweren dan ook dat zij geen politica is. Soit, een aanrader, zeker in de komende maanden.

Vorige week maakte ik graag een uitzondering. Onze groene mobiliteitspaus Watteeuw kruiste de degens met het duracell konijn van de NVA Ben Weyts, bij de trouwe kijkers van Villa Politica ook de Flemish Fainter genoemd. Uiteraard ging het over mobiliteit en kwaliteit van het openbaar vervoer. Het bijhorend filmpje was best onderhoudend. Men interviewde enkele argeloze wachtenden aan de Zuid. De opmerking van een felle mevrouw die niet kontent was over de vertragingen maar wel over de bereikbaarheid van haar bestemming “als de vakbonden niet staken”, werd door de regisseur niet weggeknipt. Een onachtzaamheid van een omnipresente VRT-syndicalist, of een stiekeme NVA’er achter de knoppen die toch bij de VRT is binnengeraakt? Ook de opmerking van de gepensioneerde man die zijn abonnement van 53 euro per jaar eigenlijk veel te goedkoop vond bleef ongecensureerd. Steve Stevaert draait zich om in zijn graf. Uiteindelijk mocht de studente die 209 euro voor 365 dagen met bus of  tram rondrijden te duur vond,  toch het vaandel van de kritische jeugd hoog houden. 238 euro voor 4 dagen Rock Werchter was in deze context geen issue.

Terug naar het gesprek van de twee tenoren. Ben Weyts probeerde ADHD-gewijs de zoals steeds stekelige vragen van Phara De Aguirre over de tanende tevredenheid te counteren door aan te tonen dat De Lijn een traag kerende tanker is. De verminderde stiptheid, de gebrekkige reizigersinformatie, de geschrapte diensten… allemaal de schuld van de gigantische inertie van een groot zeeschip. Je zou denken dat niet Philippe De Backer maar Ben Weyts staatsecretaris voor de Noordzee was.

Watteeuw verraste dan weer vriend en vijand door toe te geven dat hij achter het idee voor een Antwerpse mobiliteitsnet van NVA-schepen Koen Kennis stond. Les extrêmes se touchent? Toch als het op openbaar vervoer aankomt. Misschien was Siegfried Bracke beter over trams dan over Publipart begonnen. Er kon iets moois gegroeid zijn in Gent.

Terug naar de blauw-gele MIVG bussen? We hebben al bleekblauwe wandelbussen. Een streepje geel erbij en we zijn er. Over het budget van 400.000 euro kan gediscuteerd worden. Over de tevredenheid ook. Dat de geestelijke vader deze laatste niet in twijfel trekt kan ruiken naar een flinke dosis vooringenomenheid. Maar dat hij de beperkte bevoegdheden van de stadsbesturen in het kader van de regionalisering bij De Lijn wél in twijfel trekt,  kan ik gerust inkomen. Indien de beslissingsmacht enkel bij de belbus ligt is het idee van de 15 vervoersregio’s a priori een verloren zaak.

Het valt wel op dat Watteeuw met zijn vraag naar opsplitsing van De lijn in kleinere, flexibele stadsmaatschappijen in gaat tegen de omgekeerde beweging van groene brulboei Calvo die in zijn boek Leve Politiek pleit voor één parlement in plaats van zes. Meer groene centralisatie dus. Dat hij in zijn naïviteit nog een paar parlementen vergeet is munitie voor zijn tegenstanders.  Maar over nationale politiek zwijgen we in Gent en meer zedig.

Dat bij de verbrokkeling van het Vlaamse openbaar vervoer in kleinere stads- en regionetten de vakbonden minder greep zullen hebben op de werking er van en het hele land moeilijker kunnen platleggen zullen ze bij de rode broeders van Team Gent niet graag horen. Zou Watteeuw met zijn pragmatische kijk op de lokale mobiliteit dan toch niet lekker liggen bij de collectivistisch geschoolde collega’s op zijn lijst? Velen zullen het heimelijk hopen. Over het circulatieplan kan immers achteraf nog gediscuteerd worden, op een pragmatische wijze.

Iran is een theocratie, dat mag toch zo gesteld worden. De leiders van het land beroepen zich op het woord en de wetten van Allah en bepalen hiermee hoe de burgers leven, werken en communiceren. Het woord theocratie komt van θεός,  en κρατία wat zoveel als God en macht betekent. De macht wordt dus ingegeven door god. In Iran staat Allah centraal.

Er was deze week heel wat te doen rond het afspringen van de Iran-deal, het geesteskind van Barack Hussein Obama. Het was een deal tussen de VS, Europa, Rusland, China en Iran waarbij de economische sancties wegens de productie van verrijkt uranium voor kernwapens,  werden teruggeschroefd op voorwaarde dat Iran de ontwikkeling van die wapens stopzette. Dat Trump niet in de deal gelooft kan wel met die theocratie te maken hebben. In tegenstelling tot het Irak-debacle waar een oorlog gestart werd over onvindbare weapons of mass destruction, ligt de politieke motivatie in Iran niet bij een socialistisch, niet-religieus Baath regime maar bij de wil van Allah.  Als Allah niet wil dat een messenzwaaiende verwarde man iemand neersteekt dan zal Hij het mes net voor de steek bot maken. Als Allah verkiest dat de ayatollahs doorgaan met de ontwikkeling en productie van kernwapen, dan is het zó, Inch Allah.

Jaren hebben ook de Belgen in een quasi-theocratie geleefd toen in 1950 de unitaire CVP de absolute meerderheid behaalde. In 1961 kwam met Théo Lefèvre zelfs een premier aan de macht die door zijn ouders Théodore, of geschenk van God  was genoemd. Gelukkig was die God al op zijn retour, maar de impact op het dagelijks leven was groot. Van abortus was geen sprake, vrouwen mochten voor 1976 niet eens zelf een bankrekening openen, mijn schoenmoeder zaliger moest het katholiek onderwijs verlaten toe ze huwde en de pastoor bezwoer ons om “voor de goeie” te stemmen en “veel kindjes te maken”. De babyboomers haalden de CVP-staat neer en vonden de verlichting opnieuw uit. Weg God, weg afgod. De mens staat centraal.

Tot wanneer generatie X en de millennials de nieuwe afgoden van onder het stof haalden. In Gent wordt de fiets de nieuwe Baäl. Wie niet heeft gefietst heeft niet geleefd. Wie het stalen ros niet vereert, wordt weggehoond. In Gent heerst de vélocratie. Dat velox in vélocipède snel betekent kan de aanschuivers op de R40 enkel nog meer enerveren.

Omdat het Gentse mobiliteitsbeleid door nogal wat Gentenaars met een scheef oog bekeken wordt (ze moesten zich schamen) hebben de progressieven een nieuwe afgod gevonden: het kind. Het kind staat centraal bij de beleidskeuzes. Niet de échte economie, niet de huisvesting, niet de veiligheid bepalen het beleid, maar de goestsjes van de kleine mannen in de laadbak van de bakfiets. Een ware pedocratie. Klinkt kinky maar het kan bewaarheid worden in de meest kindvriendelijke stad van Vlaanderen. Heeft Gent dààr nog geen prijs voor gekregen?

Let op: ook de blauwe garde heeft zijn nieuwe afgoden. De postjes. Na de val in Bangkok, de bestuursfunctie bij Fluxys. Met een sympathieke voorzitter als onze burgervader is de recuperatie van een verloren zoon van de coalitiepartner een stok achter de deur. Als het resultaat van Team Gent wat tegenvalt mag de blauwe garde opnieuw haar ziel verkopen, hoewel ik twijfel of deze rabiate papenvreters er wel een hebben. Bye-bye Mathias, welcome back Geert? Een Fluxycratie als het ware. Gewoon doen zeker?

En straks krijgen we nog enkele religieus beter geïnspireerde Belgen op de overvolle kiesbrief. Na al de strijd tegen de jaren ’50 theocratie maakt onze mei ‘68 tolerantie stapje voor stapje plaats voor een nieuwe theocratie. Genderscheiding op de bus? De vrouwen zullen het geweten hebben.

Enfin, voorlopig is het wel nog elk zijn eigen democratie… behalve voor de communisten misschien.

 

 

De stad Gent gaat de Sint Jozefkerk kopen, want de stad heeft geld over. Met hopen, zo blijkt. 48,5 miljoen euro om precies te zijn.  Dat heeft “een overschot op de exploitatierekening”. Het geen in de schuif blijft zitten, quoi. En dat mag er per direct weer uit, het zijn verkiezingen.

De правда из Гента wijdt een uitgebreid artikel aan de goednieuwsshow van de Botermarkt, wat had je gedacht. De extra uitgebreide opsomming van alle goodies moet de kiezer selectieve amnesie bezorgen en  elke Gentenaar Pavlov-gewijs doen watertanden. 120.000 euro voor herbruikbare bekers tijdens de Gentse Feesten, twee miljoen euro voor het Van Eyck-jaar, een half miljoen euro voor het mobiliteitscoördinatiecentrum.  Of is dat ook weer een uitgave om de flop van Flip te vergoelijken, zoals de 250.000 euro voor het filmpje met den Eddy? Meer dan een half miljoen voor hier en daar een ontsluiting die eigenlijk al lang had kunnen gebeurd zijn. 2,2 miljoen om, in voorbereiding van de invoering van de lage emissiezone in 2020, de stadsvloot te vergroenen. Zouden ze de zelfstandigen, reeds stiefmoederlijk behandeld bij de invoering van het circulatieplan,  vergeten zijn? Ook zij moeten hun vloot vernieuwen, of krijgt elke ondernemer van het gulle stadsbestuur nu vijf nieuwe camionetten en twee nieuwe vrachtwagens met euro-6 diesels of biogas motoren? Ik denk het niet, daarvoor moeten ze zelf zorgen, de vuile kapitalisten.

Pas op, aan de kindjes is ook gedacht en maar goed ook. 780.000 euro voor kinderopvang en 115.000 euro voor het buurtschooltje van Sint-Kruis-Winkel, met dank aan kabouter Wesley. Dat brengt stemmen op voor ons Elke!  En ook aan de kerk wordt gedacht, zelfs na de ontwijding: 540.000 euro om voor de Sint Jozefkerk een gemeenschapsfunctie … te bedenken. En 1,6 miljoen voor Sint Amandsberg, bakermat van het progressivisme in Gent,  en de Wasserijsite. SO-Gent kan tevreden zijn, alleen is het niet zeker wie binnen SO-Gent.

Alles samen zo’n 8.525.000 euro snoepjes volgens de gazet. Vermoedelijk was hun rekenmachientje stuk want dit is merkelijk minder dan de 48,5 miljoen overschot. Het laatste puntje in hun opsomming verontrust me een beetje: “de Fietsambassade wordt versterkt”. Hopelijk niet met het saldo van 39.975.000 euro. Nadat er al een pak geld in de duistere crypten van het Lab van Troje verdwenen is, lijkt me dit een bijzonder beangstigende gedachte. Hopelijk is de oppositie wakker en zitten er nieuwe batterijtjes in hún rekenmachine.

Maar goed, de schepen van financiën door wiens aderen meer Keynesiaans dan Gents bloed stroomt, is tevreden en de Gentenaars moeten dat ook maar zijn. Wie braaf is krijgt lekkers, wie stout is de roe. Laat oktober maar komen.

Schulden afbouwen? Krankzinnig! Een schuld van 520 miljoen euro is niet relevant, aldus onze schepen van financiën. En de Gentse gronden, gebouwen, wegen et tutti quanti zijn zo’n 2 miljard euro waard. En die kan je verkopen, zoals de OCMW gronden in Zeeland. Zijn goede vriend sale-and-leaseback-Verhofstadt kent er alles van.

Enfin, veel hocuspocus voor de leek, het bestuur van Gent is duidelijk alleen voor slimme mensen die weten wat ze zeggen en vooral  weten wat ze niet moeten zeggen.  Resultaat: we moeten niet besparen, wij zijn rijk, geld is toch bijna gratis en vooral… Antwerpen bespaart, dé meest ideologisch-legitieme reden om het in Gent niet te doen. Elke Gentenaar torst 2.000 euro schuld. Is dat bovenop de 41.142 euro schuld per Belg?  Een vraag die niet zal gesteld worden op de Vlasmarkt wanneer de progressieve jeugd, herbruikbare bekers in de hand, zich lazarus staat te hijsen. De volle vaten bier komen toch (per) vlot.