Nee, het gaat niet goed met de Buffalo’s. Drie op vijftien is ronduit dramatisch. Ik heb niet het voetbalgeheugen van Filip Joos, maar wel een sterk vermoeden dat dit zo wat de rampzaligste start van de competitie moet zijn in vele decennia. De grote roerganger, voorzitter en notoir bedrijfspsycholoog vond nochtans dat zijn ploeg de enige was die Club Brugge kon bijbenen in de competitie 2020-2021. Dat deze laatste kan bijgebeend worden zal wel kloppen, maar het zal eerder door zebra’s dan door indianen zijn.

Wanneer een schip op drift is kan je de kapitein vervangen, maar misschien moet je ook eens de machinekamer inspecteren, de matrozen evalueren en de reder bevragen. Nu ja, de bestuurskamer van KAA Gent is zowat heilig verklaard sinds de ploeg van ons hart een coöperatieve vennootschap met sociaal oogmerk is geworden. De ploeg is voor altijd van de Gentenaars, aldus de gevleugelde woorden van Daniël Termont. Ik weet niet of hij die uitsprak in de skybox van de stad of in de business seats, maar voor de trouwe supporters waren zijn woorden zalf voor de sportieve ziel.  Over de fiscale constructies en de faveurkes van het stadsbestuur zijn er al boeken geschreven. Ik hou mij op de vlakte, de toorn van de grote manitou zou wel eens pijnlijk kunnen zijn. Dat heeft de auteur van het betreffende boekje mogen ondervinden.  Soit, als supporter verwacht je wel meer van een super professioneel bestuur die beweren het hart en de portefeuille op de juiste plaats te hebben.  Ook de keuze van  trainer Bölöni zou wel eens kunnen uitdraaien op a lot of baloney. Voor wie  deze uitspraak niet kent, baloney is Boulogne, een worst van paardenvlees, varkensvlees en ander vettigs, ook wel door Gentenaars bloende genaamd. Een hoop smaakloze hoop nonsens dus.

Nog goed dat KAA Gent er financieel goed voorstaat en met de hulp van onder andere Simon, Kalu en David een appeltje voor de competitieve dorst heeft opzij gezet. Dat kunnen we van dat ander bestuur, het stadsbestuur niet zeggen. Voor de toename van de schuld tot één miljard euro scoort de burgemeester en de rest van de bende van de Botermarkt ook niet meer dat drie op vijftien. Het geld mag dan wel goedkoop zijn, schulden zijn schulden. Al zijn andere wollige uitleg is dan ook niet veel meer dan baloney…

Dat juli en augustus voor veel leerkrachten de twee voornaamste redenen zijn om voor het onderwijs te kiezen, is algemeen bekend,  maar voor mij waren het twee maanden waar de inkt in mijn pen uitdroogde. Niet zozeer door de klimaatopwarming, maar door de politieke actualiteit die meer om te huilen dan om te lachen was. Op een bepaald moment wordt het vertoon zo zielig dat een cynicus als ik er niets meer bitter of zoet kan over schrijven. Ik hoop wel dat de lezers ondertussen geen al te lange BLM-tenen hebben ontwikkeld nu ik me toch eens achter de laptop heb gezet.

De parasols van Blankenberge, de agenten van Charleroi, de belaagde hulpdiensten van Brussel, de handgranaten van Antwerpen, het ammoniumnitraat van Beiroet, de comeback van Corona, Black Lives matter, Antifa en de Amerikaanse kindertuin van Trump en  Biden. Elke commentaar zou misplaatst zijn. Niets om mee te lachen, eerder om mee te bleiten zou Lectrr zeggen. Dichter bij huis is het al niet veel beter.

In Gent begint de drugscene zich te organiseren, maar de camera’s aan de Brugse Poort worden weggehaald. Te stigmatiserend? De ingehuurde Vier-ploeg verheerlijkt het optreden van het Stropteam. Een pluim op de hoed van de burgemeester of op de hoed van de nooit-aflatende Gentse flikken?  Ondertussen verloedert de Dampoortwijk verder onder het sluikstort. Iedereen ziet het en iedereen zwijgt. De daders zullen ongetwijfeld behoren tot de kwetsbare groepen, een garantie dat het nooit opgelost wordt, de drie nieuwe camera’s ten spijt. De politieke correctheid garandeert een nieuwe soort omerta, deze keer niet onder misdadigers maar wel onder Gutmenschen.

Ondertussen staat Vivaldi in de startblokken en worden de postjes voor de liberale familie warm gehouden. Een beetje opzoekwerk leert ons dat Egbert Lachaert in oktober 2019 nog letterlijk gezegd heeft: ” Als je naar het economische programma van de Franstalige ecologisten kijkt, ligt dat heel dicht bij de PTB. Samenwerken  zal toch enkel kunnen als zij hun programma ritueel verbranden.” In september 2020 is die blauwe belofte om niet met de ecologisten in zee te gaan ingeslikt.

Waar hebben we dat nog meegemaakt? In het Laatste Nieuws van 17 september 2018 liet Mathias De Clercq, kandidaat-burgemeester van de Open VLD optekenen “Wij willen de knips ter hoogte van het  Rabot en de Brugse Poort weg omdat ze de wijken afsnijden van de binnenstad”.  In diezelfde krant, enkele dagen later stelt de liberale lijsttrekker letterlijk “Wij zijn geen liefhebber van het dragen van levensbeschouwelijke tekens in een schoolomgeving”.  Wat zien we als de macht lonkt? Weg beloftes! Een liberale traditie? Of is het platte collaboratie voor eigen gewin?

En weet je wat ze ooit zegden over de collaboratie? Om de woorden van de Gentse burgemeester te gebruiken: Nie wieder.