Bert Staes heeft gelijk. Deze keer toch. Het politieke theater in Gent wordt hallucinant. Ís hallucinant eigenlijk. De strijd tussen zij die kost wat kost aan het schof willen blijven en zij die kost wat kost aan het schof willen komen gaat ondertussen voorbij aan de modale inwoner.  Elke vader, elke moeder wil graag dat zijn of haar kind veilig op school aankomt en het kan hen geen kloten schelen of hun koters daarvoor door de recentste knip van de mobiliteitsgod Watteeuw of de over het heraangelegde kruispunt van die andere mobiliteitsgod Weyts moeten fietsen. Wie een kind verliest heeft geen boodschap aan de prijs van een parkeerplaats. Verdriet zet niet aan tot shoppen of een bezoek aan de nieuwste foodlounge.

Het grote gelijk van de machthebbers en het grote verongelijk van de oppositie begint de burgers de strot uit te komen. Op 1 januari 2019 zullen een aantal van die kwibussen sowieso de handen in elkaar moeten slaan om onze stad te leiden. Tenzij alles bij het oude blijft en dat belooft weinig goeds.

Het Grote Gelijk zal ons verder door de strot geduwd worden. Wie tegenspreekt zal blijvend beschaamd moeten zijn. Luchtwegen zullen de belangrijkste wegen blijven maar de pelletkachels zullen onze longen verder met fijnstof vullen. KAA Gent zal de meest sociale club blijven met de beste communitywerking maar de skyboxen en de business seats zullen enkel ingenomen kunnen worden door de meest kapitaalkrachtigen die over  daklozen enkel weten hoe het geschreven wordt. Gent zal divers zijn of niet zijn, maar de allochtonen gaan massaal hun eigen weg. Benieuwd wat Koç en Jah Jah vinden van het ecologisch paradijs waar zij hun eigen waarden komen verdedigen. En hun waarden liggen eerder bij ondernemerschap en auto’s. Je zou moeten hopen dat zij hier massaal slagen. De wake-up call bij  de witte Weg-met-ons-Jugend  zal enorm zijn. Tenzij de oor- en oogkleppen die het progressieve establishment hen hebben opgezet er met politiek correcte weerhaken zijn ingeklopt.

 

 

Is Oxfam nu zoiets als Erasmus waar buitenlandse trips vaak onder de noemer  “poepen in het buitenland” vallen zoals de Ideale Wereld ons duidelijk maakte, deze keer onder de dekmantel van progressieve weldoenerij?

Eerlijk, ik denk het niet. Als ik de brave studentjes zie die op zaterdag uw geweten komen schoppen voor Oxfam of Artsen zonder grenzen, kan ik me niet voorstellen dat zij grenzeloos van bil zouden gaan met het eerste beste slachtoffer van één of andere tropische natuurramp. Uiteraard is die natuurramp ook weer uw schuld. Hun corebusiness ís immers schuld aanpraten. Uw SUV-diesel stoot teveel fijn stof uit én meer CO2 dan de verkoper u wijs maakte. Wie nu nog met de auto naar Gent komt is persoonlijk verantwoordelijke voor de eerst volgende overstroming in Bangladesh. Zo iets lees je gewoon af uit de rood doorlopen ogen van elke NGO-vrijwilliger. Jij bent gigantisch fout… dus geef me je geld en we spreken er niet meer over. Je kan je zielezaligheid afkopen, zoals destijds de aflaten van de katholieke kerk. Die laatste zijn er ook steenrijk van geworden. Dat de vrijwilligers de balans van de instelling waarvoor ze ronselen niet lezen, kan ik hen nog vergeven. Maar dat elke euro die ze uit uw zakken slaan nog niet eens de lonen van de professionele gutmenschen dekt, dàt wil ik hen wel eens uitleggen.

Ok, niemand moet per sé iets betalen. Voorlopig ben ik nog niet verplicht om mijn fruitsap in de Oxfamwinkel te kopen. Wie het lastig had met de strapatsen van Van Gheluwe was ook niet verplicht om naar de mis, laat staan ter communie te gaan. Ik wacht ongeduldig tot de geschokte progressievelingen die zich lieten ontdopen en de Kerk de rug toekeerden, zich nu van de kerk van de liefdadigheidsindustrie afkeren. Ik vrees dat we daar nog lang mogen op wachten.

 

Een wel héél doffe klokslag van de triomfante aan de Stadshal  herinnert ons aan het zoveelste kunstproject dat Gent op zijn inwoners loslaat. Maar soms lijkt het of het stadsbestuur er op aangedrongen heeft om de klok in dikke dekens te wikkelen zodoende de passanten niet teveel meer te irriteren. Over 7 maanden zijn het immers verkiezingen.  Ik passeer er vaak en zie steeds dat korte tekstje op de lichtbak verschijnen “Anonymous”, telkens voor 6 seconden. En dit al 17 dagen lang. Er moeten enorm veel  Anonymousen  in Gent wonen, tenzij ze morgen toevallig  met Anthonissen verder gaan. Of is het verbindende project dan toch niet zo verbindend? Zijn er zo weinig Gentenaars fier genoeg om met hun naam op de lichtkrant te verschijnen? Of is dit project dat éne project te veel? De lokale pers haastte zich om te melden dat dit project de burger niets kost. Dat verhaaltje kennen we. En er zal wel preventief een commissie geweest zijn om dit te bevestigen, kwestie van één of andere criticaster ooit de mond te kunnen snoeren. Ze zijn er op getraind, de bende van de Botermarkt. In Gent moeten criticasters beschaamd zijn. Altijd. Omdat de burgemeester het zegt.

Ik heb mij alvast de moeite niet getroost om een mailtje te sturen om mijn naam 6 seconden in een betonnen doos te zien verschijnen. Wie zou daar in geïnteresseerd kunnen zijn? De kinderen hebben dat trouwens ook niet gedaan, niemand uit mijn kennissenkring deed het. Eigenlijk ben ik benieuwd hoeveel Gentenaars het wél deden. Privacywetgeving kan de culturo’s parten spelen.

For Whom II?  Nobody cares!

Zes komma vier kilometer stappen (ik heb tweehonderd meter gezeurd aan het Zondernaamparkje), dat heb ik onthouden van mijn wandeling van gisterenavond. Ook zowat het enige. Behalve de Large Fire Tornado. Die doet mij vermoeden dat de ecologisten in het  stadsbestuur het niet zo nauw nemen met hun ambitieus klimaatplan 2050. Erst das Fressen  dann die Moral. De  meest fervente Groen-stemmers wonen wellicht niet in de appartementen op de hoek van de Schoonhoutkaai en de Schoolkaai. Én het ongedefinieerde gekraak bij de projectie op de gevel van SOGent! Dat heb ik ook onthouden. Is dat nu  het geluid van gesjoemel? De wandelaars hebben weinig last van de moraal. Milieu, skybox, ons-kent-ons in Gent, het is geen issue bij de tienduizenden stappers, goed voorzien van wandelschoenen en een rugzak vol spijs en drank. Zoals Jan Claeys terecht  in de Gentenaar stelt: licht verbindt. Maar ik denk dat licht ook verblindt. De Gentenaar moet in een roes naar de verkiezingen toe, zich enkel nog herinnerend dat het stadsbestuur voor brood en spelen zorgt. De spelen zijn er, het brood zit in de heuptas van de bezoeker. De lokale horeca staat er bij en kijkt er naar. Het was gisteren geen probleem om een tafeltje te bemachtigen in mijn favoriet restaurantje in de schaduw van het Belfort. Plaats zat, de lichtliefhebber schuifelt voorbij, pistolet met gekapt in de hand. Op naar het volgende evenement?

Gelukkig waren er vorige weekend de traditionele nieuwjaarrecepties van de lokale politieke partijen. Altijd voer voor journalisten, of in de Gentse context, activisten. Als Gentenaar is het genieten van de wartaal die politici uitkramen op dergelijke glorieuze en geestrijke momenten. Verblind door hun eigen gelijk en het licht van hun eigen festival zijn ze bereid de meest suïcidale uitspraken te doen. Team Gent wil circulatieplannen invoeren in de deelgemeenten “omdat de inwoners dat vragen”, dat is van het niveau van “de cafés geven een gratis vat omdat de stamgasten dat vragen”.   De tsjeven willen zó graag iedereen in een inclusieve gemeenteraad dat alleen al hun wollige warmte de belangrijkste factor in de klimaatopwarming kan worden.  De liberalen hebben het lastig met de wisselingen van lijsstrekker bij de Vlaams Nationalisten maar vergeten dat hun eigen lijsttrekker nu al aangekondigd heeft dat hij bij verlies de eer aan Peeters laat, kwestie van de deksels op de potten te verzekeren. En met Anneleen Van Bossuyt hebben we er weer een flamboyante jonge politica bij die binnen de week bewezen heeft van gedacht te kunnen veranderen. Dus perfect gecast én perfect getimed na het vertrek van Freya Van den Bossche. Alleen benieuwd wie met Anneleen op één bankje wil zitten.

Beste lezers, ik zal vandaag doen zoals Bo Van Spilbeeck, ik maak het kort. Na zijn/haar moment de gloire, waarvoor zowat heel politiek correct Vlaanderen voor de buis dagenlang lag te kwijlen van intens geluk, en na de massale aandacht en steun voor transgenders, is het misschien aan de politici die het laatste tijd lastig gehad hebben,  om hierin inspiratie te vinden. Ik denk dat Sieglinde Bracke in onze  genderneutrale stad met kop en schouders stemmenkampioen wordt en dat op slag alle verdenkingen van gesjoemel of graaierij met de mantel der liefde onder het progressieve tapijt van vergiffenis worden geveegd. En hij/zij zou deze keer niet beschaamd moeten zijn van onze burgemeester. Maar sommige dingen zijn voor een man met zijn reputatie misschien teveel gevraagd. Gewoon op de kieslijst gaan staan als vrouw, omdat je je zo voelt, moet van Petra De Sutter al voldoende kunnen zijn. Administratief blijkt het nu ook al geen probleem te zijn. Ik kijk nu al  uit naar oktober.