Met verkleumde handen probeer ik bij schemerlicht verder te werken aan mijn tekst. Sinds de massale uitbarsting van de Indonesische vulkanen in 2025 en 2026 is het nog zelden écht helder weer geweest. Ik zit bijna door mijn kaarsenvoorraad heen dus schuif ik wat dichter bij het raam. Ik gooi nog een schep houtpellets op de kachel. Ze verpesten de luchtkwaliteit wel maar zolang die biomassa  gesubsidieerd blijft, zal je mij niet horen klagen. Zoals door de stadsomroeper aangekondigd hebben we tegen 5 uur weer elektriciteit, dan kan ik mijn tablet opladen om mijn tekst over te typen en zien wat er in de wereld gebeurd is. Hopelijk kan ik inloggen op een buitenlandse site, want wat het Gentse Goede Nieuws vertelt, is al 11 jaar hetzelfde. Het verplichte e-abonnement mag dan wel gratis zijn, ik zou graag eens iets anders lezen. Misschien moet ik me een schotelantenne aanschaffen. Maar ja, dat verbruikt ook weer stroom en ik heb nu al moeite om de rekening van een paar uurtjes elektriciteit per dag te betalen, zeker op windstille en koude dagen.

Ach, ik verwarm me dan maar met de gedachte dat onze kleindochter sinds begin deze maand op de Stedelijke Lagere Meisjesschool  12 zit en ik ze elke eerste en tweede weekdag aan de schoolpoort mag gaan ophalen (dat is zó geregeld door het Opperste Onderwijsorgaan). Toch schattig als ik ze daar zie zitten, met haar gouden lokjes die van onder haar sjaaltje uit piepen. Ook haar neefje, onze kleinzoon van tien, die op de Stedelijke Lagere Jongensschool 23 zit, doet het prima. Maandag mag hij naar de eerste training bloemschikken. Hij wou voetballen maar sinds die brutale sport verboden werd voor min achttienjarigen, moet hij zich tevreden stellen met een meer genderneutrale, rustige activiteit.

Ik zei al dat ik mijn energierekening moeilijk kan betalen. Daarom heb ik mijn elektrische auto verkocht,  aan een Fransman.  In Frankrijk boomt de verkoop van elektrische wagens al jaren sinds de Fransen hun elektriciteit aan belachelijk lage prijzen aankopen.  Met de laatste tien kerncentrales die vorig jaar in dienst genomen zijn (de Macron XXI tot XXXI) kan het daar niet meer stuk. Voor mij was een oplaadbeurt zo’n luxe geworden, dat ik verplicht was mijn oude roestige Volvo XC60 diesel van stal te halen. Jammer genoeg moet ik hem parkeren op één van de Parkings van de Schande aan de rand van de LEZ. Mijn auto staat nu op de VI,  op de grens met Lochristi. Normaal neem ik dan de bus van de Gentse Maatschappij voor Personenvervoer maar ook daar sloeg de crisis van de energieprijzen toe waardoor de elektrische bussen  maar rijden tot aan de Dampoort. Mijn artrose laat niet toe om de rest verder te voet te doen. Gelukkig kan ik beroep doen op de Poolse Ondergrondse Vervoersbeweging die mij van het Antwerpenplein tot aan de Parking van de Schande VI kan voeren. (de Polen zijn massaal op illegaal personentransport overgeschakeld toen de bouw wegens onbetaalbaarheid  in 2022 totaal in elkaar stortte) Ik wil graag eens mijn hoogbejaarde moeder bezoeken om haar honderdste verjaardag voor te bereiden in het rusthuis van Beveren, maar dan moet ik wel eerst een verplaatsingsvergunning (voor afstanden van meer dan 25 kilometer) aanvragen bij het Directorium van Mobiliteit. De laatste tijd is dit voor mij lastig te verkrijgen, waarschijnlijk  omdat ik als centrumbewoner niet meer mee opstap in de wekelijkse Parade voor de Burgemeester. Zo iets is natuurlijk rap geweten. Ook naar de Gentse Spartakiade in de Termont Arena ga ik niet meer zo vaak. Toegegeven, het was  telkens wel een kippenvelmoment als je in deze evenemententempel voor 120.000 mensen om de zes maanden het stadsbestuur mocht gaan begroeten en genieten van een massaspektakel. Eerlijk, dát mis ik een beetje.  Nochtans heeft De Nieuwe Lijn zwaar geïnvesteerd in vijf extra tramlijnen richting Ottergemse Steenweg, dus zou het voor mij geen moeite hoeven te zijn. Maar het bijkomende feit dat hiervoor de lijnen 1 en 4 moesten sneuvelen, vind ik weinig sympathiek, dus blijf ik maar thuis.

Gelukkig heeft mijn schoonzoon, die ingenieur is, de zonnecellen van mijn rollator gehaald en vervangen door  een ingebouwd-hoogrendement-biogas-micromotortje-met- recuperatiefilter. Ik kan nu autonoom winkelen in de luttele overblijvende winkels van de binnenstad en ik ben niet meer afhankelijk van de fietskoeriers die normaal je boodschappen aanzeulen. Ik ben altijd fel tegenstander geweest van die vorm van slavernij maar ik weet dat ik hierin een beetje alleen sta. Vandaag kan ik in alle rust richting stadsboerderijen aan Portus Ganda stappen. De groententeelt valt de laatste jaren wel wat tegen wegens het gebrek aan zonlicht door die verdomde uitbarstingen, maar wat ze daar presenteren is best lekker. Je moet enkel opletten niet te kopen bij malafide boeren, zeker nu het Gewestelijk Voedselagentschap twee erkende stadsboeren die goede vriendjes zijn met het stadsbestuur, betrapt heeft op het gebruik van Roundup, hetgeen de schepen van Vegetarisme de kop heeft gekost.  Sjoemelen is van alle tijden.

Als ik een stukje vlees wil moet ik wel een eindje verder stappen, naar de illegale slachterij van Osman, aan het Keizerpark. Die man levert het beste lams- en rundsvlees van de stad, maar je past beter op om op terugweg geen fietsende veggie-controleurs tegen het lijf te lopen. Zo’n koteletje of een sappige steak kan al gauw een GAS boete van een paar honderd euro betekenen. Met een varkensgebraadje, zo dat al te krijgen is,  durf ik helemaal niet naar huis gaan. Het zou me een jaarlang mijn pensioentje kunnen kosten. Daar heb ik het niet voor over. Ik zal het moeten doen met de herinnering aan de ribbetjes van de Amadeus. De laatste keer was het december 2018.

We hadden het toen al moeten weten, wanneer elf jaar geleden de goednieuwsshow de norm werd. Nu schrijf ik alleen nog in mijn eigen droom. Het is toch te laat om wakker te worden. Hoewel…

Ik denk dat het Gentse stadsbestuur en de bestuurders van KAA Gent een gat in de lucht sprongen toen maandag de Antwerpse politieke vaudeville in alle hevigheid uitbarstte. Na het verschijnen van een boekje over de financiering van de Gentse voetbaltempel, zouden alle zeilen moeten bijgezet worden om de naald in de hooiberg nog wat dieper te duwen en het blazoen van wilde weldoeners nog wat meer glans te geven. Maar toen was er plots die Antwerpse  socialist met een adviesbureau dat Doe Doe Klopgeest heet, een gewone commanditaire vennootschap en dus een beveiliging tegen pottenkijkers,  die nogal vrijgevig bleek te zijn met gemeenschapsgeld. Is het ooit bij socialisten anders geweest? De Roma, zowat de thuishaven van al wat progressief is in Antwerpen, een beetje zoals de Vooruit in Gent, mocht voor de opening van een nieuwe tramlijn in Borgerhout een volksfeest organiseren omdat een receptie voor ‘honderd mannen in maatpak die nooit de tram  nemen’  geen optie was. Wegens te goedkoop?  Dat hij ook met de tram- en busticketjes de groene senioren een duwtje in de rug gaf en tegelijk voor de groenen het lastige onverdoofd slachten faciliteerde, zijn slechts vervelende  faits divers die in progressieve kringen gemakkelijk met de mantel der liefde bedekt worden. Maar zelfs in het beste ‘liefdeshuwelijk’ kan het jojogedoe van opstappen of niet de spreekwoordelijke druppel betekenen.  Woensdag was het dus vuurwerk in Antwerpen en in de nationale pers, vrijdag was het de persconferentie in de Ghelamco Arena. Oef! Twee keer prijs. De hele heisa rond het voetbal verdronk in de amechtige vechtscheiding van Samen, en tegelijk werd er zedig  gezwegen over hetzelfde rood-groene huwelijk in Gent waar de onkreukbaren en de gekreukelden netjes de handjes blijven vasthouden. Na Optima en Publipart mocht vermeend gesjoemel met een voetbalstadion zeker geen huwelijkscrisis veroorzaken. Al was het voor de kinderen.

Wie keek er naar de livestream van de persconferentie? De aandoenlijke openheid van de bestuurders die verwezen naar enkele tafels vol dossiers (van een virtuele dataroom hebben ze blijkbaar nog niet gehoord) én de geacharneerde verdediging van de advocaat die alle spitsvondige constructies netjes verdedigde, moeten de Gentenaar en de Buffalosupporter als muziek in de oren geklonken hebben.  Klap op de vuurpijl: KAA Gent is én blijft van de gemeenschap. Heiligt het doel de middelen? De veel geprezen communitywerking van de club staat model voor de hele wereld. Bovendien zal KAA Gent zal vanaf nu een club zijn van de hele gemeenschap en niemand zal er munt kunnen uitslaan. Geen polonaise op de Gantoise, geen sjeik of Chinees zal hier ooit de plak zwaaien. Wie kan daar nu kwaad voor zijn? Elk supportershart gaat hierdoor sneller slaan: de Buffalo’s zijn van ons! Voor altijd! Hiermee kan je naar de verkiezingen. Niemand die de naald binnen de acht maanden nog kan vinden. En stel dat die gevonden wordt, geen krant die er zal durven over schrijven. Weldoenerij is heilig, zeker in deze harde tijden. Dat naast de gemeenschap een zekere meneer Gheysens  weg komt met een paar miljoen aan kantoren, hotels, congresruimten, multifunctionele ruimtes en parkings  is slechts een detail. Socialisme blijkt 15 jaar na de uitspraak van Stevaert nog altijd gezellig te zijn. En dan zwijgen we altijd zedig over de kostprijs van die gezelligheid.

Ondertussen beginnen we weer te sjotten. Zondag tegen de échte boeren. En géén enkele van onze talrijke buitenlandse spelers zal wakker liggen van de factuur of van de community. Hopelijk wel van een nieuwe titel. Maar ik vrees dat die dit jaar voor die andere boeren zal zijn.

Het is nog nooit zo’n sombere winter geweest. We zouden haast vergeten wat zonlicht is, ware het niet dat Christophe Peeters een doorbraak wist te forceren in het dossier rond Vandemoortele. Een klein blauw lichtje aan het einde van de tunnel? De geacharneerde houding van wielerpaus Watteeuw en diens volgzame acoliet Taeldeman omtrent mobiliteit, zeker nu hij in de krant liet verstaan dat hij er nóg eens 6 jaar wil bij doen als schepen, zet onze geliefde stad op weg naar  een gigantisch economische deprivatie syndroom. Dit ís de natte droom van Groen: minder werken, minder mobiliteit, minder economie. Een ecologisch paradijs op een economisch kerkhof. Het is niet voor niets dat zij de uitvinder zijn van het begrip “consuminderen” .

Maar, beste lezers, er is hoop. De G7, de taskforce Ruimtelijk-Economische Projecten! De Gentse economie is in goede handen. De schepenen van economie, mobiliteit, stedenbouw en financiën en de directeurs van de diensten economie, mobiliteit en stedenbouw  slaan de handen in elkaar en gaan er voor zorgen dat grote economische spelers geen ideologische deksels meer op de neus krijgen bij het indienen van hun projecten. Een beetje zoals ze een tandje hebben bijgestoken voor Ghelamco? Voor elke schepen levenslang mayonaise!  Jammer dat er geen mensen bijzitten met ervaring in de échte economie, eentje die helemaal zelf voor de centen zorgt. Als je gepokt en gemazzeld bent in de gesubsidieerde economie,  leeft van de politieke cenakels of van ronkende familienamen, of uw kennis haalt uit gewichtige academische titels en uw ervaring uit Oxfam, dan heb ik mijn bedenkingen bij de toekomst van Gent. Ik vermoed dan ook dat de “G” uit G7 niet voor “Grote” staat maar voor gewoon voor “Gent”.  Als de bestuurders van een flink uit de kluiten gewassen provinciestad zich bekleden met het megalomane predicaat G7, wie denkt er dan niet aan de gevleugelde woorden van Wim Opbrouck:  “zever, gezever”? Die zat toen ook op een “eiland”.

Indien straks de B401 ook nog tegen de vlakte gaat,  wordt Gent stilaan het geïsoleerde Gallische dorp van Asterix, eentje zonder Delvaux. Ik verdenk Team Gent er van dat ze blij zijn dat het luxemerk uit de stad verdwijnt. Sacochen van 4.500 euro zijn not done voor pedaalridders, kwetsbaren en daklozen. Appartementen van 1.000.000 euro daarentegen zijn geen probleem in een stad met gigantische woningnood en goede vriendjes van projectontwikkelaars. Maar voor de liefhebbers heb ik een tip: Delvaux blijft wél bestaan in Gent,  als lekker biertje bij Würst.

Ik hou het kort vandaag want ik moet mijn outfit nog samenstellen voor de nieuwjaarsreceptie van morgen onder de stadshal. Ik hoop dat Gent massaal wakker zal zijn. En wakker blijft voor woensdag, als Ignace zijn boekje over de Ghelamco arena open doet.

Ik kijk ondertussen even na wat een abonnement op de Racing mij gaat kosten.

De Gentse oudjes mogen juichen, hun veiligheid is verzekerd. Sinds Manuel Mugica Gonzalez zich ge-out heeft als zeloot van Mathias De Clercq, zijn de gepensioneerden van de Muide en het eiland Malem zeker dat er minstens één politicus in de gemeenteraad zal zitten die hen niet alleen zal beschermen maar hen ook kan aanspreken (én verstaan) in hun eigen taal, het plat “Gensch”. Baskische roots, het is eens iets anders dan de West-Vlaamse. Bovendien is het een voordeel om een flik in de gemeenteraad te hebben. Die kan voorgoed afrekenen met de verkeersbordenklunzerij van het circulatieplan.  Allez, circulez. Voor alle andere Gentenaars zal hij de digitalisering bij het politiekorps  doordrukken, maar dat @GentseFlikken #altijdnabij zijn weten we al sinds Steven, dé Flik. Ik versta dat Mathias dolgelukkig is met iemand die écht Gents spreekt, de toekomst zal nu wel weer ongelofelijk, formidabel,  fantastisch, vol goede potgrond voor, onder meer de kennistechnologie in het Zuiden, en andere superlatieven zijn.

Over dat laatste heb ik zo mijn twijfels. Kennistechnologie in het Zuiden? Goede potgrond? Als het van de eco-collega’s van Mathias afhangt zal die potgrond eerder een hoopje mager duinzand zijn. Als de bevoegde schepen een voedingsgigant als Vandemoortele –dat zijn de mensen die ons massaal mayonaise leerden eten–  afwimpelt als een kmo’tje dat het niet verdient om een Food Experience Center , een unicum in de wereld,  te bouwen wegens te veel aangevraagde parkeerplaatsen, en bijgevolg de bouwvergunning weigert, dan zal het enthousiasme van zijn collega van economie en ondernemen snel omslaan in pijnlijke wanhoop. Of wordt het toch weer meeloperij, zoals in de laatste jaren? Dat zullen we zien eind  2018.

Onze geliefde burgervader kondigde video-gewijs  trouwens aan dat 2018 “koekenbak” zal worden wat feesten betreft. Zou Marc Coucke sponsor geworden zijn van de gulle gevers van de Botermarkt of heeft hij zijn gedacht verlegd naar de Gantoise? Ik vrees tweemaal van niet. Het grootste feest, dat van de democratie in oktober, moet de Gentenaars er toe aanzetten zich te informeren, vragen te stellen en te stemmen “met kennis van zaken”. Ik vraag me af of de burgemeester  dit zei voor of na een receptie. Wie zich nu informeert, vragen stelt of probeert kennis te nemen van de “zaakjes” van het gemeentebestuur, zou het grootste feest wel eens kunnen verknallen. Misschien had Termont beter geadviseerd om alleen maar naar de nieuwjaarsreceptie, het Lichtfestival en de 175^e Gentse feesten te komen, zich massaal te bezatten en vooral géén vragen te stellen. Panem et circenses.  Maar of de modale Gentenaar het biobrood en de boerderijspelen zal blijven smaken is nog maar de vraag.

Als de coalitie laat uitschijnen dat de toekomst verzekerd is, het verleden is dat blijkbaar ook. Deze week stond in de krant dat de drukte op de stadsring even groot was als in het verleden. Dus zaten de verkeerswegen even vol en de luchtwegen even verstopt. Ok, de schepen van mobiliteit bevestigde ootmoedig dat hij in zijn ééntje de files niet kan wegtoveren. Klopt,  er zijn nog te veel socialisten die met hun auto al eens graag naar de zee of naar Plopsaland, of naar de Mediamarkt op Zwijnaarde rijden. En wie wil er nu die mensen hun favoriet vervoermiddel afpakken in een verkiezingsjaar? De lokale Pravda wrong zich in alle bochten om toch maar aan te tonen dat parkeren heus zo duur niet is zoals eerder deze week verscheen in een concurrerende krant . De propagandisten van de Ajuinlei halen werkelijk alles uit de kast,  want de échte Gentenaar lust de groene mobiliteitsdromen slechts met mate, ook de Gentenaars van de binnenstad. Maar, toegegeven, de binnenstad ademt vrij. Zouden dààr alle kiezers van Team Gent bij elkaar hokken? De gelukzakken zien zelfs het parkje aan Portus Ganda uitgebreid. Groene zalf voor de kuiten van de fietsende Gentenaar?  We gaan nog veel leuke beloftes zien in de aanloop van de verkiezingen. Meer fijns voor de fiets, hier en daar een boompje of een struikje, een nieuw festivalletje voor genderfluïden, een vzw’tje voor de emancipatie van een pas ontdekte minderheidsgroep?

De ondernemende Gentenaar zoekt ondertussen zijn weg, vér weg vermoed ik.