De kogel is door de kerk, de zittende burgemeester heeft zijn reddingsboei gevonden en zijn persoonlijke toekomst veilig gesteld. De paarse samenwerking wordt vanonder het stof gehaald. De liberalen klikken zich opnieuw vast aan de socialisten. Misschien rekent Mathias De Clercq meer op de populariteit van Conner Rousseau, want zijn eigen vermeende populariteit bij de échte Gentenaars is zeker geen garantie om de sjerp nog eens zes jaar te kunnen dragen.
Met Paars komt rekenwonder Freya Van den Bossche vanonder het stof gekropen, weliswaar op de vierde plaats. Ná de schepen van sport Sofie Bracke. ‘Schepen van sport’ is wel een serieuze degradatie door Sander Luyten, journalist bij De Gentenaar. Blijkbaar zijn handel, economie en zeehaven verwaarloosbare details in Gent. Hieruit mag blijken waarop de focus zal liggen. Het pak macht en budget dat de socialisten zullen opeisen, doen het ergste vrezen. Eén miljard schulden zal lang niet genoeg zijn. Maar liever de socialisten dan de groenen, zal Mathias gedacht hebben. Daar kunnen we zaken mee doen, al dan niet duistere. Voor Gent of Tegen Groen?
Dus geen groene waanzin meer, geen ideologische koppigheid maar een brok Gentse realpolitik. Iets wat Jan Modaal en Tseef Klak wel zullen kunnen smaken. Hopelijk zullen de stakkers met hun aftands Golfje of Yariske nu wél gerust gelaten worden en hun karretje wél in hun straat mogen parkeren. En laat de bende van de Botermarkt hun voortuintjes ongemoeid en worden hun straten niet verder ingepalmd door fancy straatmeubilair en een vloot bak- of deelfietsen.
De burgemeester maakt handig gebruik van de nieuwe Vlaamse kieswet alsof die op zijn lijf geschreven is door partijgenoot Bart Somers. Nu maar opletten dat de socialisten van Voor Gent het spelleke van de voorkeurstemmen niet heimelijk zullen gebruiken. Zij hebben hun lesje immers geleerd bij de groene putch van 2018. Anders is Mathiaske weer gesjareld, eerst was dat door coalitiepartner Watteeuw, nu misschien door partijgenote Freya. Tenzij dat zijn masochistisch kantje naar boven komt bij de coalitieonderhandelingen en hij opnieuw kiest voor een samenwerking met Groen. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan de zelfde steen, maar ja, dat gaat alleen op voor de ezels. Bij wie zeker geen sprake van masochisme zal zijn, is bij de socialisten. Die zijn de strapatsen van hun spitsbroeders in Team Gent al vijf jaar hartsgrondig beu. Groen voelt de bui hangen en waarschuwt nú al: een sociaal en ecologisch, progressief links beleid zal op de helling komen te staan indien Voor Gent de NVA als coalitiepartner kiest. Die viscerale haat tegenover de Vlaams-Nationalisten blijft maar de kop opsteken. Dat belooft. Maar of de arbeiders van de Volvo, de poetsvrouwen van Jan Palfijn, de wijkagenten, de buschauffeurs, de cafébazen van de Vlasmarkt of de dames van Familiehulp die kilometers moeten rondrijden om bij hun klanten te komen, zó gelukkig waren met het sociaal en ecologisch, progressief links beleid van Groen, is maar de vraag.
De naam van de nieuwe partij vind ik wel goed gevonden: Voor Gent, weliswaar met een vette knipoog naar Vooruit, maar soit. Toch zou het eerlijker geweest zijn indien de burgemeester de nieuwe stadspartij een meer passende naam zou gegeven hebben. Iets wat beter past bij zijn persoonlijkheid.
Ik dacht aan Voor Mij.