Nog een chance dat de Gentse binnenstad tijdens de vorige legislatuur verkeersvrij gemaakt werd. Er is voor het samenwerkingscollege nu plenty plaats om vechtend over straat te rollen zonder het risico door een vervuilende diesel overreden te worden. De mogelijke blauwe plekken veroorzaakt door een bakfiets zullen alvast minder erg zijn dan de hematomen van de welgemikte ideologische uppercuts die zowel vóór als achter de schermen worden uitgedeeld. De commentaren in de pers verraden een serieuze Mexican standoff van de zogenaamd gelijkgezinden. Na de battered wives, de battered coalition.

Als het kaviaarsocialisme nu nog vervangen wordt door een wereldvreemde vorm van veggie-socialisme, zullen de gepensioneerde arbeider en de gesyndiceerde poetsvrouw  snel de weg naar de extremen vinden. De nieuwe armen zullen er met open armen ontvangen worden. De manier waarop het stadsbestuur met zijn burgers omgaat, begint meer en meer op pestgedrag te lijken.  Een Gentse Stip It actie dringt zich op: iedereen vier stippen op de hand.

Als het zo verder gaat zal de lokale Vivaldi coalitie een nieuwe dwangburcht mogen bouwen zoals Keizer Karel in 1545 deed om de opstandige Gentenaars in toom te houden. De 2500 soldaten trokken toen het Spaans Kasteel  binnen en richtten hun kanonnen op de Gentse binnenstad. Iedereen die het niet eens was met de machthebbers zou het geweten hebben.  Binnenkort kunnen de dwingelanden van het Grote Gelijk van de Botermarkt samen met hun leger stadsambtenaren en werknemers van de talloze VZW’s en intern verzelfstandigde agentschappen, hun ideologische pijlen richten op de teleurgestelde  Gentenaars  die steeds minder het gevoel hebben dat hun verkozenen hen leiden,  maar steeds meer de zekerheid krijgen dat ze hen willen zien lijden.

Als de argeloze burger het fabeltje van het eco-paradijs begint te percipiëren  als een eerste teken van een soort groeneboordcriminaliteit, mogen we de komende vier jaren nog een boeiend kijkspel verwachten. Pierke Pierlala mag dan met pensioen zijn, de échte puppetmaster van Gent laat zijn burgemeester dagelijks een geforceerd toneeltje opvoeren met als thema “allemaal dikke vriendjes”. De  Gentenaars worden de gegijzelde toeschouwers van een soap vol opgeklopt voluntarisme en minachting voor het eigen volk.  In Gent reikt de moral high ground van de heersende klasse tot in de hemel,  als een soort toren van Babel, waar gutmenschen een kakafonie van politiek correcte statements debiteren over samenwerken, verbinden en delen. En aan de voet van die vierde stadstoren staan de gewone Gentenaars,  en trekken hun schouders op. Na het circulatieplan voelen ze de LEZ als een straffe Gods.  De oekaze van de Botermarkt is duidelijk, take it … or leave!  Wie het niet leuk vindt, kan opkrassen. Ik weet niet of ze in West-Vlaanderen een mondje Frans spreken maar de volgende uitdrukking moeten ze toch kennen: Quand tous les dégoûtés s’en vont, il ne reste que les dégoûtants.

Ik blijf nog wel even en leg extra inktbuisjes voor mijn vulpen klaar. Ik heb het gevoel dat ik voor 2025 nog wel wat columns bij elkaar zal kunnen pennen.