“Coach? Coach! Jantje heeft zijn sportzak vergeten. Sorry, dat zal niet meer gebeuren, meneer.” Daar sta je dan als mislukte vader aan de rand van het voetbalveld. Alle ogen van de bezorgde ouders rondom jou zijn op je gericht. Je faalt in de opvoeding van je kind want je hebt hem niet doen inzien dat die sporttas nodig is om te gaan sjotten. Als ze zouden weten dat ik er hem vorige week nog een draai rond de oren voor heb gegeven, waren een paar stevige pedagogische verwijten zeker mijn deel geweest. Ik stap als één vat stress in mijn auto. Ik moet dringend nog eens bij mijn stresscoach langs.

Thuis krijg ik steevast  hetzelfde te horen van vrouwlief.  “Je weet toch dat Jantje vaak die dingen vergeet. Én hij zal zijn Rilatine weer niet genomen hebben. Ja, dat zal de reden zijn. Jij had er moeten aan denken.” Je bent dus niet alleen mislukt als vader maar ook als echtgenoot. “Ik bel onze relatiecoach, schat. Dat zal weer eens deugd doen, niet?”

Ik wil mijn vrouw niet teveel belasten met mijn nalatigheden. Ze heeft het knap lastig nu ze van werk moet veranderen. De multinational waarvoor ze meer dan tien jaar heeft gewerkt gaat delocaliseren. In India zijn IT’ers een pak goedkoper. Het bedrijf kan nochtans mooie winstcijfers voorleggen maar de loonkosten zijn en blijven hier wel erg hoog, zeker nu de salariswagens op de schop gaan. De wekelijkse gesprekken met haar outplacementcoach maken haar prikkelbaar. Ze heeft dat bleekblauw vermoeden dat het vet van de soep zal zijn. En de tweede eco-lening voor ons huis moet nog verder afbetaald worden. Het maakt haar extra kittelorig. Thuis kan ik niet veel goeds meer doen, spijtig.

Toegegeven, de laatste tijd staat mijn hoofd er niet meer naar. Ik vergeet dingen, ik ben moe en lusteloos, en mijn job zegt me niet veel meer. Gelukkig betaalt mijn werkgever goed en lopen we met voldoende mensen op de werkvloer. Ik heb van de FOD waar ik werk,  een burn-out coach aangewezen gekregen. Dat lucht op. Alleen ben ik niet zeker of ik op het randje van een burn-out, dan wel op het randje van een bore-out zit. Ik vraag het bij gelegenheid wel eens aan mijn wandelcoach tijdens onze eerstvolgende gesubsidieerde boswandeling.

Straks komt de kleine van de training terug in de bakfiets van de buurman. Ik kan dus wat stoom afblazen en een paar rondjes gaan lopen. Mijn pijnlijke hielen doen me er aan denken om volgende week eens een sessie met mijn loopcoach te volgen. Zijn tips zijn onbetaalbaar, al kost het mij wel een flinke duit om zo een personal coach aan mijn zijde te hebben. Maar voor je gezondheid moet je wel wat over hebben. Ik laat trouwens mijn financiële planning over aan Simon, mijn nieuwe financiële coach. Hij laat ons toe om toch wat geld opzij te zetten om jaarlijks een paar reisjes te maken. Met de kinderen gaan we op fietsvakantie, kwestie van de kids klimaatbewust te maken, maar mijn vrouw en ik trekken er wel af en toe op uit met het vliegtuig, de zon of wat cultuur tegemoet. Let wel, onze CO2-coach, die ook onze fietscoach is,  houdt goed in de gaten dat onze carbonfootprint niet te groot wordt. Hij doet dat in samenwerking met onze vakantiecoach. Die twee verstaan elkaar goed en ze stellen samen jaarlijks ons klimaatvriendelijke vakantieplan op. Voor een luttele 1.500 euro.

Na mijn rondjes lopen moet ik voor het slapen gaan zeker nog de koppen van De Standaard en de Knack lezen. Ik hou wel van die  klare en neutrale kijk op de wereld rondom mij. Ik ben altijd in politiek geïnteresseerd geweest. Ik wil vooral goed geïnformeerd zijn in de aanloop naar de verkiezingen in mei en ik denk dat Bart Brinckman en Bert Bultinck de ideale persoonlijkheden zijn om straks de juiste keuze te maken. Hoewel, sommigen vinden hen nogal eenzijdig. Verzuurde populisten brandmerken hen zelfs als linkse activisten maar met mensen die persé aan de verkeerde kant van de geschiedenis willen staan, wil ik niets te maken hebben. Misschien moet ik eens een verkiezingscoach opzoeken. Of een politieke coach. Bestaat dat? Geen idee. Ik vraag het dan maar aan mijn coachkeuzecoach. Het schijnt dat daar ook subsidies voor bestaan.

In aanloop naar de verkiezingen van 26 mei warmt niet alleen het klimaat op maar ook de gemoederen van de politici. Witte konijnen zijn vaak een bron van ergernis voor trouwe partijsoldaten, vraagt het in West-Vlaanderen maar aan Mercedes Van Volcem. Maar de oude rammelaars van het konijnenkot krijgen het ook soms op de heupen. Zoals zo vaak is bij politici de zorg voor de polis ondergeschikt aan de zorg voor de eigen carrière. De move van Veli Yüksel doet bij velen de wenkbrauwen fronsen. Uiteraard is hij welkom bij de Open-VLD, het open opvangcentrum voor partijpolitieke vluchtelingen. Zelfs ex-NVA’ers worden er met open armen ontvangen. Kritiek op het Vlaams-nationalisme wordt in de gegarandeerde afwezigheid van Karel De Gucht beleefdheidshalve doorgespoeld met een welkomstdrankje en bedolven onder een big-bag zand van bij Verhelst.

Ik hoop dat Veli het Cavdarli-effect kent. De minzame Gentse imam haalde voor de Sp.a als opvolger vlot meer dan 20.000 stemmen maar moest na controverse over zijn legerdienst in Turkije, die hij volbracht tijdens de uitoefening van zijn parlementair mandaat als Belgisch volksvertegenwoordiger,  het stellen met een onverkiesbare plaats. Uit onvrede zocht hij toenadering tot Lijst Dedecker waar ze dachten een stemmenkanon binnen te halen. Tot hij in de pitabars van Gent moest gaan vertellen dat LDD 100% achter de beperking van de werkloosheid in de tijd stond en 100% voor het hoofddoekenverbod was. Zijn Turkse aanhang liet hem met zijn nieuw donkerblauw gedachtengoed zitten met amper 650 stemmen.

Veli zegt nu ook zijn beweging.net gestuurde partij vaarwel maar mag straks wel gaan uitleggen aan zijn kiezers dat zijn nieuwe thuis achter de afbouw van het SWT stelsel blijft staan en de absolute gelijkheid tussen man en vrouw hoog in het vaandel voert. Ik vrees dat de ex-journalist van de VRT op 26 mei wel eens de zelfde weg naar de vergetelheid zal inslaan als zijn Turks-Belgische tweelandengenoot.

Veli, vidi, vici? Ik denk van nie.