Wij hebben geluk, wij de ouderwordende Belgen die zich jarenlang geen reet hebben aangetrokken van het milieu. Onze BMW’s en Mercedessen braakten vuiligheid, wij gingen op vakantie naar de safariparken van Zuid-Afrika met CO2 spuwende Boeing-747’s of cityhopten naar het progressieve Barcelona met goedkope Ryanairtickets. Wij installeerden openhaarden en verbrandden afvalhout in onze slecht geïsoleerde fermettewoningen en wij stapten in onze gesubsidieerde bedrijfswagens om op zondag glutenvrije pistolets te gaan halen in een bakkerij, op 15 kilometer van onze deur, omdat ze daar zoveel beter waren en gemaakt met eerlijke bio-ingrediënten. Wij kochten af en toe onze zielezaligheid af door 10 euro te storten voor 11.11.11 van Bogdan Vanden Berghe om de hongerige kindjes in het zwarte hart van Afrika te voeden, maar de CO2 kon ons feitelijk gestolen worden. Fijn stof verwijderden wij nog met een stofvod en Pledge uit een spuitbus. De luiers aan de poep van onze kinderen gingen ongegeneerd de vuilbak in, samen met een berg plastiekverpakkingen van onze biefstukken, koteletten en américain uit de Colruyt.

Maar nu onze kinderen de pampers ontgroeid zijn,  wijzen zij ons gelukkig de weg. Bedankt Anuna, bedankt Kyra, tack Greta. Wij waren fout en wij zullen ons aan jullie adviezen houden. Ik word opa en ik voel mij nú al verlost van de dwang om de kleinzoon later met de auto aan de school af te halen en naar de judo, de schaakles of de coderdojo te voeren. Ik moet later voor hem zelfs geen vliegtuigticket meer betalen om opa en oma  te komen bezoeken op Tenerife. Ik voel geen verplichting meer om hem voor zijn zesde verjaardag de laatste nieuwe smartphone te kopen. Geen geswipe meer op de tablet, maar weer lekker ravotten in de vrije natuur. Een pak uitgaven minder dus. Niet dat dit een belangrijke besparing wordt. De extra groene belastingen,  taxen en accijnzen zullen ons pensioen wel grondig pluimen. Euro’s voor graden, omdat het moet. De neo-kapitalisten van de klimaateconomie kunnen er maar goed bij varen. Ik ben er zeker van dat de bosbrossers hun beroepskeuze al gemaakt hebben. Op advies van papa en mama.

De activistische leerkrachten hersenspoelen onze kinderen en kleuren de kartonnetjes van onze zes- tot twaalfjarigen met wasco-slogans zoals “We willen zwemmen in het zwembad, niet in de stad”, “Cool kids saving a hot planet” en  “Make Belgium green again”. Goed gevonden lieve juf en brave meester. Of de slogans “Eat pussy, not cows” en “Plus chaud que le climat” ook van jullie komen weet ik niet. De erotische denkwereld van jonge leerkrachten is mij onbekend.  Maar dat uw afkeer van sujetten als Trump of meer lokale politici “met een aberrant gedachtengoed en met kenmerken van een randdebiel“ de schoolbanken overspoeld heeft,  is duidelijk. Het is zelfs op video vastgelegd. Na Schild en Vrienden is het nu aan Klimaat en Vrienden, zoveel is duidelijk. Vreemd dat er niets tussen zat over de vervuilende olie van Maduro. Misschien heb ik dié pancarte gemist. David Van Reybrouck vindt alvast dat de spijbelende klimaatkinderen de échte politici van het moment zijn. Zijn inzicht in de politiek kennen we ook al sinds de G1000.

Maar soit, de schattige kindjes in oversized gele hesjes, opgezweept door SJW-achtige leerkrachten hebben ons geleerd dat de toekomst groen zal zijn. De recuperatie van heel wat politici heeft dit nu al duidelijk gemaakt. Het zou niet politiek correct zijn te twijfelen aan de argumenten van deze juveniele  klimaatbeweging. Het is zelfs gevaarlijk. Deze Groene Khmers in de dop staan nu al klaar om later hun ouders en grootouders  aan de galg te praten als de chauffage op 22° Celsius staat.

Wie durft de brave eco-doetjes te verdenken van enige inconsequentie door te verwijzen naar bijvoorbeeld de afvalberg op Pukkelpop of de frequente vliegreisjes van sommige voortrekkers van Youth for Climate, krijgt zelfs van verkozen groene gezagsdragers een sneer met de sarcastische verwijzing naar een halfgrappige anti-eco zuurpruimbingo (voorbeeld beschikbaar bij de auteur). Maar bon, wie ben ik om te klagen over sarcasme. Als je in deze dolgedraaide wereld leeft, is sarcasme vaak het enige  middel om de totalitaire eco-folie te overleven.

Zeker nu de baas van 11.11.11 zijn schamel brutoloon van 4.500 euro per maand zal kunnen verzilveren met een iets rianter volksvertegenwoordigerssalaris van zowat 6.700 euro, begint er één en ander te dagen. De democratie was al verworden tot een ondemocratische particratie, toch konden we verwachten dat de huidige partijleiders nog enig legitiem niveau hadden. Als professoren economie, doctors in de sociale wetenschappen, masters in de rechten, ja zelfs in de vergelijkende cultuurwetenschappen, sociologie of geschiedenis,  partijen leiden, kunnen we de politieke toekomst nog met een klein beetje gerustheid tegemoet kijken. Maar als de diehard ideologen van NGO’s de politiek binnenstappen en ons van op hun moral highground komen bezweren hoe wij ons leven zullen moeten leiden,  dan vrees ik dat de imminente NGO-cratie pas de échte bedreiging voor de democratie wordt.

Op zaterdagmorgen liep ik over de Botermarkt en de Poeljemarkt zonder te botsen tegen een houten kraampje met nepjuwelen of goedkoop gefabriceerde wintermutsen. Een hele bevrijding. De zon scheen en de lucht rook al een stuk gezonder. Geen walmen van churro’s, bratwürsten, souvlaki’s en andere Gentse specialiteiten die mijn nasale caviteiten nog langer konden teisteren. Volgens de kalender van VisitGent blijven we verlost van opgefokte drukte tot aan de Halfvastenfoor. Zalig.

Een lekker stukje vlees kopen bij Zwaenepoel in de Donkersteeg en verse groentjes bij Bayram van Fruitco. Het leven kan nog eenvoudig zijn. Straks nog even langs lopen bij de Delhaize op de Kouter om muesli en yoghurt. Ik heb nu al de neiging een kruisteken te maken als ik er binnenkom. Wat zal dat zijn als ze straks de Sint-Annakerk inpalmen? Daar mogen nog vijf laureaten van de Koningin Elisabethwedstrijd staan blèren, het Nationaal Orkest van België of zelfs de Wiener Philharmoniker, de kerk wórdt een winkel. Als rabiate papenvreters zullen de liberalen hun bevoegdheid beslist gebruiken om zoveel mogelijk restanten van het katholicisme te bannen uit het stadbeeld. De Holy Food Market in de Baudelokapel was al een goed begin, alleen speelden de branddeuren daar een kwalijke rol. Maar zie, de brandweer en de burgemeester gaven uiteindelijk toch groen licht zonder dat de rechtbank zicht moest uitspreken: de deuren draaien naar buiten! We kunnen weer veilig drinken en smullen bij Ladislas Leys. Het stadbestuur en Ladislas? Ze worden ooit nog grote vriendjes. Mark my words.

Toen ik door de Lange Munt stapte, op weg van Zwaenepoel naar Fruitco verwonderde het me dat ik geen spijbelend milieumeisjes tegen het lijf liep. Het is wel weekend en geen donderdag, maar toch. Zouden ze huisarrest gekregen hebben? Of hebben papa en mama hen geleerd dat volgens goede vakbondstradities enkel tijdens de werkweek wordt geprotesteerd. Jong gespijbeld is oud gestaakt. Misschien zijn de verloren lessen wiskunde aan het inhalen, kwestie van toch dat diploma te halen waarmee ze ingenieur kunnen worden. Dan kunnen ze écht iets doen aan het milieu.

Het is duidelijk dat het milieu hét thema wordt voor de volgende verkiezingen. Wedden dat de VRT binnenkort terug An Inconvenient Truth programmeert, om Anuna en haar mama te plezieren. De special effects uit The Day After Tomorrow, de fabel van de smeltende sneeuw op de Kilimanjaro en de verwachte stijging van de zeespiegel tot zeven meter gaan er bij de milieuspijbelaars zeker als zoete koek ingaan. Leg de zwembandjes maar klaar.

Straks botsen de gele hesjes nog met de milieukids op de Anspachlaan. Drouet tegen De Wever, als het ware.  Een epische battle tussen zij die zich blauw betalen aan  groene belastingen en zij die nog niet eens weten wat belastingen betalen is. Dit wordt het gevecht van de toekomst: de arme werkende versus de kinderen van de eco-elite, de Chilling Fields van de Groene Khmer. Een nieuwe voedingsbodem voor de socialisten voor wie het lastig kant kiezen wordt.

Die socialisten zijn maar wat blij dat ze niet meer de enigen zijn met een Visa-schandaal. En voor Groen is het gefoefel met de visa op de dienst migratie een uitgelezen kans om hun viscerale haat tegen de Vlaams-nationalisten te laten vervellen van een ideologische afkeer tot een legitieme strijd.  Christenen redden uit de moordkuil van het Midden Oosten, hoe durven ze.  Zie dat ze vragen om de Sint-Annakerk weer in gebruik te nemen…

Ik ben er zeker van dat we 13 januari 2019 niet in de Gentse annalen zullen terugvinden. Er was in Gent dan ook weinig te beleven behalve de obligate strijkplankenshow tijdens de twintigste nieuwjaarsreceptie van de stad. Ik verwachtte wel wat protesterende gele hesjes op deze hoogdag van gratis drank, maar het waren eerder de oranje hesjes van de aanwezige flikken die de aandacht trokken. Ik verwachtte ook, na het aantreden van een stadsbestuur dat diversiteit hoog in het vaandel voert, een zeer divers publiek om naar de Skyblasters, Pierke Pierlala en de burgemeester te komen luisteren. Behalve een handvol zwarte medemensen, pint in de hand, zag ik weinig van de Gentse schat aan multiculturaliteit en diversiteit. Misschien interesseerde het hen niet, of misschien stond ik op de verkeerde plaats.

Ik weet niet of iedereen uitkeek naar de toespraak van onze  jonge, enthousiaste burgervader. De aandacht ging meer uit naar de goedkope cava en de Everyday chips dan naar de superlatieven van verbinding en burgerparticipatie. Iedereen bleek  plots te beseffen dat het slikken van holle slogans de komende zes jaar hun deel zou zijn. De uitgedeelde Peeters-maskertjes bleven moedeloos in de nek hangen en de blonde Gruutjes aan de dorstige lippen. Ik had niet de indruk dat veel Gentenaars écht aan het luisteren waren naar de opvolger van Daniël Termont, daarvoor was zijn Gents niet sappig genoeg en zijn speechschrijver te weinig geïnspireerd. Na in de krant kennis genomen te hebben van zijn kwaliteiten als tafelvoetballer en ajuinsnijder verwachtte dan ook niemand een aankondiging die het niveau van zijn klassiekers zou overschrijden. Dat 2019 er ééntje zou worden “méé suiker” konden we al vermoeden, alhoewel ik  in het bio-bewuste Gent eerder verwachtte dat het er ééntje met kokosbloemsuiker zou worden, of met stevia.

Toen de speech op zijn einde liep wist ik al dat deze niet in het rijtje zou komen van de beroemde toespraken van Ghandi, Churchill of Kennedy. “Ik ben ne Genteneire” is nog altijd niet van het niveau van  “Ich bin ein Berliner”. We hebben in Gent dan ook geen Muur om over te roespeteren, alleen maar knips. En in tegenstelling tot die Muur bestaan de knips nog altijd.  Met een flauw applausje en even flauw boegeroep mocht de beroemdste kleinzoon van Vlaanderen zijn vrije zondagmiddag aanvatten.

Toen het daarna zacht begon te regenen leken de  regendruppels  verdacht veel op de tranen van de bedrogen liberalen. Of waren het de gelukstranen van de groenen die nu, zonder veel weerstand, van Gent hun eigen paradijs mogen maken?