Het heeft iets meer dan één jaar geduurd: het samenwerkingscollege van de Botermarkt heeft de meest verbindende daad gedaan die verbinders kunnen doen,  namelijk een verbinding maken met de door hen meest verguisde groep Gentenaars. Dankzij hen kan de schepen van ondernemen, economie, handel en haven, dus van de dingen die écht geld opbrengen, in februari op inspiratietrip met VOKA naar het Beloofde Land.

En daar kennen ze wel iets van beloven: de beloftevolle Tech-ondernemingen schieten er als paddenstoelen uit de vruchtbare potgrond van Silicon Wadi. Met het Technion van Haïfa hebben ze daar een universiteit die de vergelijking aan kan met het Massachusetts Institute of Technology. De Medtech in Jeruzalem is van wereldniveau en de environmental and waste technology gooit er hoge ogen. Echt iets voor een zelfverklaarde Tech stad als Gent. En wat te zeggen van de Tel Avif Pride, een LGTBQ-festijn waar een homovriendelijke stad als Gent een punt kan aan zuigen.

Is er nu boel in de swingende Vivaldicoalitie? Only time will tell. Het is enkel nog wachten op de uitbreiding van het circulatieplan en de lage emissie zone naar de randgemeenten. De niet-groene, wèl donkerrode arbeiders en gepensioneerden  denken er het hunne van. Zelfs met een aangekondigd pensioen van duizend vijfhonderd euro kan men geen Citroën C-Zéro kopen. Zou nu ook in Gent de democratie van de wisselmeerderheden werken, ooit zo geprezen door de progressieve politici in het post-Zweedse tijdperk van federaal geklungel?

“Gent is wat we delen”, de slogan van het rood-groene kartel, kan nu geactualiseerd worden in “Gent is wat we verdelen”. Geforceerde liefde werkt niet, ook al wordt die overgoten door een allesoverheersend en dwingend eco-geloof.  Partnergeweld hebben we nog niet geconstateerd, maar de wittebroodsweken lijken voorbij. Swingen krijgt nu wel een heel bijzonder betekenis. Als de krenten uit de pap zijn, smaakt de Gentse bio-pap wat zurig. De caffé latte proeft terug naar banale koffie verkeerd en het wandelend bos zijn weer gewone  grote bloembakken met een boom in. Een droomhuwelijk is plots een schijnhuwelijk. Of wat een beetje heysa over een studiereis allemaal kan veroorzaken.

 

Je zal maar in het centrum van Gent wonen en een lekkende kraan of een verstopt toilet hebben. Geen enkele stielman ziet het zitten om de stad in te rijden om een noodlijdende burger te komen depanneren. Hij kan zich dan wel blauw betalen aan vergunningen, tijdelijke passen of GAS boetes, al dan niet wettelijk geïnd, maar welke welgestelde Gentenaar in zijn loft-met-zicht-op-de-torens of in zijn kindvriendelijk co-housing project zal zijn redder-in-nood met plezier extra betalen voor de mythe van de gezonde lucht. En zeker nu er nog een biomassacentrale op afvalhout door onze strot geduwd wordt.

Misschien kan het stadsbestuur deze hulpbehoevende binnenstedeling ter hulp snellen, net zoals ze gedaan hebben voor hun fietsende kameraden. Na de Fietsambassade wordt het tijd voor de Klusambassade. Een VZW, rijkelijk gesubsidieerd, en bemand vanuit de pool van politiek gelijkgezinden, om stappend en trappend de eerste nood te gaan lenigen. Budgetten zijn onbelangrijk, het geld staat goedkoop en deficit spending is het marsorder voor de komende 5 jaar. Na het VZW Lab van Troje en na VZW de Startersfabriek is het nu dus aan VZW de Klusambassade.

Een court-circuit? Per direct zal deze met gerecycleerde koperdraad duurzaam hersteld worden. Een verstopt toilet kan geen probleem meer zijn als de ruimdienst met elektrische step pollepel-gewijs uw beerput komt ruimen. Sleutel vergeten? De klusambassade spurt ter plaatse en zal met de hulp van een contractueel ingehuurde Antifa-kraker u opnieuw de toegang tot uw woning bezorgen. Ruit kapot? De glazenier zal de schade komen herstellen met lokaal en ambachtelijk geproduceerd vlakglas, aangesleurd met een eco-conforme bakfiets. Een verhuiske te doen? De VZW stuurt wel een bende onderbetaalde sjouwers met migratieachtergrond, die als volleerde sjerpa’s uw meubeltjes van de zevende verdieping naar beneden halen en opladen in een compleet CO2-neutrale steekkar.

Gent heeft binnenkort geen stielmannen meer nodig. Met een guerrillaleger trawanten, gerekruteerd uit het immense kluwen van Gentse IVA’s en VZW’s,  wordt onze lokale economie geruisloos vervangen door een groene planeconomie. Gent als uithangbord voor de Europese Green Deal. Von der Leyen en Timmermans zullen tevreden zijn.

 

In de stille periode na Nieuwjaar is het vaak genieten van de welkome rust. De obligate familiebezoeken zijn bijna achter de rug en het nieuwe werkjaar trekt zich maar traag op gang. Het is een tijd waar we wat inhaalwerk doen en eindelijk de boeken lezen die we lang gelden gekocht hebben maar waar we nooit verder geraakt zijn dan het bekijken van de achterflap. Het stapeltje ligt klaar naast de Eames zetel: “De Bourgondiërs” van Bart Van Loo, “Tegen de keer” van Joris-Karl Huysmans en “Hoera! De democratie is niet perfect” van een senior writer van De Morgen.

Op Deezer zoek ik hierbij wat rustgevende muziek. De fluitconcerten van Vivaldi in D-groot en van Mozart in G-groot lijken me wel wat. Toonaarden die levendigheid en vriendelijkheid vertolken, daar ben ik fan van. Vooral Vivaldi’s fluitconcert in D-groot, ook de Distelvink genoemd, laat ons wegdromen bij het gefluit van schattige vogeltjes in een bucolisch landschap, waar alles peis en vree is, een beetje zoals in Gent, quoi. In mijn zoektocht naar fluitconcerten kwam ik ook één van mijn jeugdidolen tegen, Georges Zamfir met “the lonely Sheperd”, een tearjerker eerste klas. Schoonheid en tristesse, gebald in enkele minuten muziek. Maar wat ik nog straffer vind, als het op fluiten aankomt, zijn de krachtige lippen en kaken van Roger Whittaker, die als geen ander melancholie en pracht kon vatten zoals in “the Irish whistler”.

Weet je, ik ben jaloers van de fluitkunsten van Whittaker. Fluiten is een kunst die we ons allen zouden moeten aanleren. Nee, niet voor in de Ghelamco Arena, we hebben er dit jaar weinig reden toe,  maar misschien om af en toe ons ongenoegen te tonen over wat de verkozenen van het volk hun kiezers aandoen.

Dus allen naar Youtube en oefenen met “the Irish Whistler”, “the Mexican Whistler” of “the Finnish Whistler”. Whittaker had een hele atlas whistlers. In het hyperdiverse Gent vinden we alvast Ieren, Mexicanen en Finnen genoeg voor een fluitconcert.

We hebben nog tot 12 januari om te oefenen.

Zalig en gelukkig 2020. En welkom in de Lage Emissie Zone. Gent springt in de bres voor zuivere lucht, en dat al sinds onze mobiliteitspaus zijn persoonlijke Sancta Sedes Viridis stevig bezet houdt. Dat de luchtwegen voor de Gentenaars de belangrijkste wegen zijn wisten we al sinds Daniël Termont burgemeester was. Dat hij voor die uitspraak uitgefloten werd tijdens de nieuwjaarsreceptie is een fait divers. Na het circulatieplan zal de LEZ de Gentse pneumologen op de rand van het faillissement brengen. Gelukkig voor hen zijn er nog de talrijke vapers en wietrokers die hun eigen longfibrose nu al aan het klaar stomen zijn.

Wij moeten met zijn allen op de fiets, tenzij we voor onze oude stinkdiesels betalen om toegang tot het eco-paradijs tussen Schelde en Leie te krijgen. Zolang de hongerige stadskas gespijsd wordt knijpt men de groene oogleden dicht om alles door een roze bril te kunnen zien. Wedden dat de LEZ in 2020 een belangrijke prijs wint. Mark my words. De lobbymachine draait al overuren. De Gentse trofeeënkast is onverzadigbaar.

In Rotterdam is de LEZ ondertussen afgeschaft maar daar zullen ze dwalen, althans volgens de Groot Gelijkers van de Gentse meerderheid, niettegenstaande daar een zekere Ahmed Aboutaleb, een rode broeder van Termont en Coddens, burgemeester is. Het beperkt aantoonbare resultaat legitimeerde blijkbaar  onvoldoende de disproportionele maatregelen, een Groenlinkse wethouder voor milieu ten spijt.  Ze zullen het niet graag horen op het secretariaat van Groen Gent.

Maar de Gentenaar mag, nee, moét gerust zijn: de LEZ is here to stay. Als de metingen zouden tegenvallen zoals in Rotterdam zullen de gepubliceerde rapporten bijzonder meevallen. De geïnstitutionaliseerde desinformatie zal pers en publiek wel voeden met succesverhalen en hoera-berichten. Het is aan de pers om door het parfum van eigen lof de stank van de realiteit te herkennen.

Ondertussen verwelkomen de gewone Gentenaars iedereen in de échte Gentse LEZ, de Lage Eigen-lof Zone.