Het is stil  in Gent. Het lage wolkendek hangt als een grijze winterjas over de daken en dempt alle geluiden. Zelfs na het uitpluizen van het lokale nieuws vind ik weinig terug over de gesprekken die de toekomst van de stad in de komende zes jaar zullen bepalen. Travaillions heureux, travaillions cachés. De haven en het circulatieplan moeten ondertussen blijven opbrengen, toch?

Maar dat was buiten de ongeduldige Joris Vandenbroucke gerekend, de coming man van een far gone party,  die Mathias De Clercq opriep tot realiteitszin. Realiteitszin of de nijpende nood aan lucratieve postjes? De enige realiteit die ik heb gezien op 14 oktober is dat de socialisten ferm van hun voetstuk zijn gevallen. Hun realiteit ligt trouwens zwaar door te wegen in de kelders van SO-Gent en op de muren van de sociale woningen in de Sint-Bernadettestraat. Hadden ze maar begrepen wat naamstemmen waard zijn.

Na de afstraffing in het stemhokje lijkt hun partijkas wel zo leeg te zijn als de portemonnée  van de Black Friday freaks, die de bankrekeningen van de Primark en de Media Markt rijkelijk spijsden maar hun eigen rekeningen dieprood deden kleuren. En er is pas volgende week weer pré.  Lege kassen zijn we van socialisten gewoon, die van het Zilverfonds is nooit anders geweest. Na decennia lang goed en wijs bestuur heeft Gent zelfs 6 miljard euro nodig om de woningnood te lenigen. Dat is geen lege kas, dit is een zwart gat. Een goede katholiek rekent af en toe op de goddelijke voorzienigheid, een echte socialist rekent altijd op de belastingbetaler. Het Vlaams gewest moet dat maar verstaan. Ook het feit dat Gent de meeste kabinetsmedewerkers heeft. Maar dit doet hier niet ter zake.

Gelukkig viel er ook leuk nieuws te rapen. Iets waar we al járen lang zaten op te wachten… er is een havermoutbar geopend in de Nederkouter, yes!  Het is eens iets anders dan een luxe worst van het ter ziele gegane Würst of het veredeld bakje friet van Frites  Atelier. Dat Oats Day Long het langer zal uitzingen dan de carnivore creaties van Jeroen Meus staat in de sterrenhemel van de Gentse veggies geschreven. Succes gegarandeerd, al moesten alle groenen wekelijks verplicht worden daar meerdere porties pap te kopen. Ook met kip of geitenkaas, uiteraard van bij de bio-boer.

Voor het straffere spul kunnen de youngsters terecht in een gloednieuw buurtcentrum waar ooit de heilige Maria Goretti vereerd werd. De stad maakt van de kerk  een fuif- en concertzaal.  Ik hoop van harte dat Maria Goretti zal blijven waken over de jonge meisjes die na het fuiven en snuiven langs de donkere Blaisantvest huiswaarts keren. Maria verkoos in  1902 te sterven, liever dan verkracht te worden door haar belager en werd daarvoor heilig verklaard in 1950. Ze is sindsdien de patroonheilige van de slachtoffers van seksueel geweld. Alessandro Serenelli, haar moordenaar bekeerde zich tot het katholicisme, werd na zijn gevangenisstraf van 27 jaar lekenbroeder en was aanwezig op haar canonisatie. Het waren duidelijk andere tijden.

Hopelijk moet Maria de komende jaren geen overuren draaien.

Je moet al van een andere planeet komen om niet te weten dat honderd jaar geleden, op 11 november, de eerste wereldoorlog eindigde. Herdenkingen en hommages alom. Presidenten slaan de armen in elkaar. Macron, Merkel, Trump en Erdogan, als één man/vrouw/x voor de vrede. Ondertussen diaboliseert de ene het dreigend Visegrád nationalisme en maakt de andere reclame voor zijn eigen islamo-mationalisme. De ene pleit vóór een Europees leger,  de andere ridiculiseert de Force de Frappe à la Française. De bureaucratie regimenten stellen weinig voor als het er op aan komt de Russen of de Chinezen af te schrikken. Dikke vriend, grote lastpost. Politici ten voeten uit.

De Last Post was niet van mijn flatscreen te branden. Ik krijg er steevast kippenvel van,  én tranen in de ogen. Zo ook zaterdag laatst, op een magnifiek herdenkingsconcert van het Ledebergs Livinuskoor in de Sint Michielskerk. Een evocatie van de oorlogsgruwel was nog nooit zo mooi. Koormuziek en beenharde geschiedenis.  Een tranerige cocktail voor emotionele mensen. Gooi er een scheut Stille Nacht bij en breng op smaak met wat trompetgeschal. Taptoe, traanklier open.

Ondertussen woedt in Gent de lopengravenoorlog verder. Kartel en Open-VLD-CD&V verlaten de onderhandelingstafel, geen vrede van Brest-Litovsk, laat staan van  Moscou. De tranchées  worden extra bemand, de scherpschutters poetsen hun vizieren en de bajonetten worden geslepen.  Wie verovert de laatste post? Wordt het een negende schepen, of nog een extra OCMW-voorzitter? Wordt het platte postjespakkerij, of gaan we toch voor de progressieve stad die we zo graag delen. Maar delen is blijkbaar niet voor iedereen. Delen met de vrienden, ja. Maar niet met de vijand aan de andere kant van het politieke niemandsland.  Solidariteit is altijd unidirectioneel geweest. We hadden het kunnen weten.

Wie valt af in de ratrace van de coalitievorming? Of beter: wie moet er zeker op post blijven? Want wie blijft die zwijgt. In Gent zijn er voldoende potjes die een sluitend dekseltje vereisen, met een gepast postje als het ware.  Als de avond valt blaast de klaroen de Last Post en vragen de onderhandelaars zich af hoe ze hun eigen lastpost kunnen kaltstellen. Dumpen ze die van de vernieuwing of die van de oude politieke cultuur? Volgende week onderhandelen ze verder in het warme Gent, misschien wel tot in de warmste week.

Dertig september, een populair Belgisch zwemparadijs sluit de deuren. Océade aan de Heizel is geschiedenis. Tien november 2018, een nieuw paradijs opent de deuren. In Zelzate wordt het eerste Belgisch arbeidersparadijs boven de spreekwoordelijke doopvont gehouden. De ene helft van verenigd links juicht spartakiadegewijs voor de aangekondigde dood van de neoliberale economie, de andere helft schuift ongemakkelijk op zijn stoel, onzeker of hun eigen postjes even lucratief zullen blijven onder een bloedrood bestuur.

Maar één ding is zeker, de communisten zijn hun veroveringstocht begonnen. Dat ze starten in het overwegend industriële Zelzate is niet te verwonderen. De laagste werkzaamheidsgraad van België bij 20- tot 64-jarigen, iets wat ze gemeen hebben met de rode kameraden van Gent, is hier niet vreemd aan.  Eén van de grootste fabrieken van België braakt al decennia lang vervuilde lucht en betaalt zowat de laagste belastingen. Je zou voor minder Marx op handen dragen, zeker als de zuiderburen hun liefde voor totalitaire regimes niet onder stoelen of banken steken, met het huidig stadsbestuur als voorbeeld. Ook deze laatste gaat voor een warme gemeente, frisse betaalbare woningen, armoedebestrijding, klimaatneutraliteit en burgerparticipatie. Eénheidsworst op links en uiterst links?  Niet noodzakelijk maar sloganesk en populistisch is het des te meer. Zelzate betuigt zijn liefde voor Klein Rusland maar als straks de stroom uitvalt zitten we allemaal in Klein Siberië.

De Zelzaatse PVDA gaat, zoals verwacht, het geld halen waar het zit. Bij de rijken, de ondernemingen en bij buurman Lakshmi Mittal. Met een vermogen van 17,4 miljard dollar  kan er wel een paar tienduizenden euro’s af voor dokters voor het volk of betere trottoirs. Misschien hoopt  Geert Asman op een even gulle gift als de 15 miljoen pond voor het Great Ormond Street Hospital in Londen. Een aalmoes van Lakshmi voor arme zieke Engelse kindjes. Hun vaders zullen allicht niét aan zijn centen gezeten hebben.

Maar iets zegt me dat ze het niet zullen krijgen. Sint-Jan-Baptist zal nog mogen vollopen met radeloze Zelzatenaren die over enkele jaren, Venezuelagewijs mentaal ten onder gaan aan gebrek aan toiletpapier of melk, de überkapitalist uit India zal niets lossen, behalve fijn stof. Nationaliseren zal moeilijk zijn, de PVDA heeft tot nader order het land nog niet in handen. Dan maar confisqueren. De gemeente kan beslag leggen op de onmetelijke voorraden ijzer en staal bij Arcelor Mittal. Het zal nodig zijn. Om hun inwoners te beletten te vluchten naar het warme en accueillante Gent zullen ze een ijzeren gordijn moeten optrekken  langs de 51^e breedtegraad. Het circulatieplan van de groene kameraden kan hierbij ook al een aardig handje helpen.

Waar communisten regeren is de hongersnood nabij. De voedselkonvooien van Oostpriesterhulp mogen warmdraaien. Ik heb altijd wel wat eten en drinken staan voor mijn Zelzaatse vrienden. Of we gaan er een keer mee gaan eten. Als ze nog het Sperrbezirk van de Katte mogen verlaten…