Als het van Bram Van Braeckevelt afhangt, cumulator cum laude, zullen de straten van Gent er in de toekomst kraaknet bij liggen. Het wondermiddel heet “statiegeld op sigarettenpeuken”. Briljant idee, nobelprijswaardig, gedurfd en, zoals zoveel briljante groene ideeën, integraal betaald door de gemeenschap. De Hoogpoort en de straten rond de Vlasmarkt zullen er op zondagmorgen nog nooit zo clean uit gezien hebben. Nu nog statiegeld op kots en klaar is kees.

Maar, als kersvers schepen zou hij beter zijn oor te luisteren leggen bij zijn collega van mobiliteit die als geen ander de kunst verstaat om de échte vervuiler te brandmerken en te straffen. In zijn geval is dat de automobilist, zijn ultieme Nemesis. Het moet toch niet zo moeilijk zijn om in te zien dat rokers gerust in dezelfde categorie van de automobilist mogen ondergebracht worden. Jaarlijks worden 6.000 miljard sigaretten geproduceerd. Bij het narekenen van de CO2 die vrijkomt bij productie en transport van tabak komen we uit tussen de 1 en 10 gram CO2 per sigaret. Met een beetje doemrekenen, iets waar klimaathysterici verdomd goed in zijn,  komen we aan 60 miljoen ton CO2 die de gezellige rokers jaarlijks de atmosfeer in dampen. Een peulschil tegenover de CO2-productie die bij de verbranding van fossiele brandstof vrijkomt, zo’n 37 miljard ton. Het verschil is dat de roker niet zozeer het klimaat dan wel vooral zichzelf vervuilt met allerlei cancerogene of vaatvernauwende stoffen. Maar ja, who cares. Daarvoor hebben we onze sociale zekerheid en onze medische zorgen. Diseases of overabundance behoren voor progressieve geesten tot de absolute individuele vrijheid, de miserie ervan wordt toch gesocialiseerd. Behalve als het over chocolade sigaretten gaat.

By the way, zou Ivago Bram niet beter af zijn een mobiele asbak te verplichten voor rokers zoals het kakzakje voor hondenbezitters. Wie het niet bij heeft krijgt een fikse GAS-boete. Of zitten er teveel rokers bij het groene legioen? Je zou het gaan geloven want in zijn voorstel gaan ze er nog aan verdienen door de peuken te verzamelen.

Ik heb ooit een vooraanstaand vakbondsafgevaardigde gekend die zwoer bij die éne slogan “pak de arbeider nooit zijn pintje en zijn sigaretje af”. Dat wordt lastig voor Bram om het heir van de arbeiders te overtuigen om op zijn partij te stemmen. Als diezelfde arbeider dan nog met lede ogen moet aanzien dat zijn gekoesterd euro-3 dieseltje met het groen-vlammende IPCC-zwaard uit de paradijselijke LEZ van Gent wordt gebannen,  zal hij toch tweemaal nadenken vooraleer hij het bolletje van de eco-utopisten rood kleurt op 26 mei. Extra koopkracht van 100  euro per maand zal niet genoeg zijn om Jef Klak op de fiets en aan de quinoa te krijgen.

“Greta, het is gebeurd: de groene Golf komt Gent niet meer in!”  Even was mijn vrouw in de war én lichtjes eufoor. Ze dacht al dat Groen in Gent het onderspit zou delven bij de verkiezingen van 26 mei. Helaas, ik had het over onze autootje, onze groene Golf-3. Ik had voor de zekerheid de kopij van mijn inschrijvingsbewijs nog eens bekeken: 18 februari 1993.  Het verdict: euro 1. Zelfs een jaarlijkse contributie kan geen soelaas brengen. Een slooppremie van 1.000 euro dan maar?

Dan leef je al die jaren zuinig, rij je amper 3.000 km per jaar, ga je met de bus of te voet naar het werk, koop je bij Ohne en de bioboeren van het Hinkelspel, sorteer je je de ziel uit het lijf, en stort je jaarlijks 50 euro aan WWF… Onze groene levensstijl wordt niet beloond door de eco-kapitalisten van de Botermarkt. “Koop maar een nieuwe auto, zeggen ze, liefst een elektrische.” Blijkbaar kunnen de meeste centrumbewoners dat met alle gemak, het zijn veelal tweeverdieners die een leuk, meestal deeltijds baantje hebben bij één of andere NGO, administratie of culturele VZW. De gewone werkmens trek zijn plan.

Volgens onze mobiliteitspaus kunnen we straks allemaal de strooifiets op. Ik zie het nog gebeuren dat de klimaat-leukerds hun fiets aan tegen onze voordeur achterlaten. “Ze pikken hem wel later op, mijnheer.” Ik vrees dat ik hem dan in het midden van de straat op zijn pikkel zet. Die fiets bedoel ik.

Nee, mij groene Golf komt de stad niet meer in maar de groene golf van schimmel  zet ondertussen zijn opmars door de werkmanshuizekes van WoninGent dapper verder.  Groen mag dan sinds 1 april de voorzitter leveren van dat ons-kent-ons vehikel, de toestand is nog niet veel veranderd sinds de VRT-reportage over de Sint Bernadettestraat. Toch belooft de voorzitter verbetering. De ombudsvrouw stelde echter onlangs nog  vast dat er niet eens op de vragen van de bezorgde burger geantwoord wordt. Indien je het Grote Gelijk aan je kant hebt hoef je  blijkbaar niet te antwoorden. Misschien zijn de bewoners wel Vlaams Belang-stemmers of, godbetert, NVA-stemmers. Of rijden ze met een euro-1 diesel. Untermenschen als het ware.