De hittegolven lijken samen met de wolken weg te vliegen in zuidelijke richting. Voor het eerst heb ik het koud op mijn terrasje. De drukte van de julimaand is voorbij en het zenuwachtig gedoe rond de start van het schooljaar is nog niet begonnen. Ik zie opvallend veel mama’s met verveelde puberzonen en -dochters zakken sleuren met de logo’s van AVA-papierwaren en van de Primark. Dit laatste lijkt toch te bevestigen dat de gasrekeningen beginnen te wegen. En als we de politieke elite horen, zal het nog een tijd duren. Volgens onze premier zullen we nog vijf à tien moeilijke winters meemaken. De ‘drukte’ in de restaurants en de winkels  doet mij vermoeden dat de winter van Alexander al in de late zomer is begonnen.

In september gaat de regering slagvaardig het tij proberen keren. We zetten Poetin droog en rekenen ons rijk. Natuurlijk zijn wij tegen de oorlog, maar of we nu zeker zijn dat er geen bloed kleeft aan het Oekraïense graan is een ander paar mouwen.  Sommige liberale excellenties, aangestoken door het groene virus, hebben al gepleit om de kernuitstap toch te laten doorgaan. Hun optimisme en het geloof in de hernieuwbare energie is zo groot dat ze het er voor over hebben om de bevolking op te zadelen met zes maanden dikketruiendagen, permanente autoloze zondagen en een ticket tot de voedselbank. De federale minister van Energiezaken is de grote afwezige in dit zomerdebat.

Gelukkig heeft Groen zichzelf net op tijd heruitgevonden met een nieuw en  iriserend logo, met de sterke baseline “Groen is meer dan groen”.  Naast het gekende natuurgroen van Agalev herkennen we ook het blauw van de kou en het rood van woede op alles wat maar enigszins ruikt naar Vlaams nationalisme. In het rechterbovenhoekje ontwaar ik zelfs wat geel van nijd. Is dit tegenover de flamboyante Conner Rousseau die realistisch links weer een plaats onder de zon heeft gegeven? Wie weet? Dit weekend vernemen we wat de partijleden zullen uitvinden om die kleurtjes in te vullen. Gaan ze de mensen redden van de energiearmoede door extra windmolens bij te plaatsen, gaan ze geld uitgeven dat er gewoon niet ís, gaan ze hun  LGTBQ-leger in de strijd gooien onder leiding van oberst Jenna? De uniformpjes zijn al gekend, de zomeruniformpjes althans.  

Nieuwe logo’s zijn niet altijd een goed teken, eerder een teken van zwakte. Gauwgauw wat accenten verleggen omdat de corebusiness uit de hand gelopen is? Milieuvriendelijke rookschermen optrekken om onkunde te verdoezelen? Het wordt moeilijk enkel te gaan teren op mobiliteit. In Gent zou het mobiliteitsplan nog geslaagd kunnen genoemd worden, in Brussel heeft de #goodmove van Elke Van den Brandt al de eerste slachtoffers gemaakt op het terras van het restaurant Le Corbeau. Federaal heeft Gilkinet het niet onder markt met een amechtige NMBS, het grote zwarte gat van de Belgische overheid.

Toegegeven, we leven niet in de gemakkelijkste tijden, maar of doctrinaire wereldverbeteraars ons gaan redden van de ondergang, is maar de vraag. Het nieuwe logo verraadt niet veel goeds.

Enkele dagen geleden stond er plots een onaangekondigd en tevens wansmakelijk kunstwerk op de Korenmarkt. Een volgekakte WC. Waarom net dit? Als protest tegen de anti-abortusactie van een handvol TFP studenten tijdens het weekend ervoor? In een stad die de Lgbtqia+ gemeenschap zo innig omarmt, zou het een warme -excusez-moi le mot- en toepasselijke boodschap kunnen zijn. De plaats waar het object werd neergepoot, zou ook een aanklacht kunnen zijn tegen de eveneens bekakte kunstpalen van een half miljoen euro ’t stuk. Of een pleidooi voor meer groen en meer ontharding op de Korenmarkt in plaats van staal en ander bling-bling. Groen zal het niet graag horen.

Laat het ons maar op het eerste houden, een onwelriekend protest tegen een enggeestige Amerikaans-Braziliaanse groupuscule, die met trom, trompet en een rode bavet ten strijde trekt tegen abortus. In Europa lijkt dit van de pot gerukt maar in de Verenigde Staten krijgen die blijkbaar nogal wat subsidies. Voldoende om bedevaarten naar Gent te betalen. Absurde ideeën, absoluut, maar wél ideeën. Onze burgemeester liet de manifestatie, of eerder, het spektakel toe. De absolute vrijheid van meningsuiting blijkt hier toch redelijk absoluut.

De Gentse flikken waren aanwezig, in burger, met twee bijtgrage Mechelse schepers aan de leiband, én in uniform. Discreet of minder discreet maar steeds correct. De spontane tegenbetoging van Casa Rosa, die niet toegelaten was maar wel gedoogd werd, mocht zich in strijdvaardige slagorde en op veilige afstand posteren. De flikken kennen hun pappenheimers. Regenboogvlaggen, #mybodymychoice kartonnetjes en de obligate kleine kindjes erbij. Een eenzame protestfietser vond het zo nodig om eens tegen de benen van de pro-life manifestanten te rijden. Een “vreedzaam protest” heet dat in die kringen. De agenten wisten er wel raad mee. Een mama die haar geïndoctrineerde kleutertjes voorop stuurde in de strijd tegen de baarlijke duivel, haalde nog net haar moment de gloire binnen en een paar mooie actiefoto’s voor het niet geaborteerde nageslacht.

Enkele heethoofdjes met een niet mis te verstaan antifa logootje, ingekleurd met regenboogkleurtjes, waagden zich tussen de toeschouwers. Dat waren vaak nietsvermoedende toeristen en een paar verloren gelopen Gentenaars. Ze verhinderden als volleerde NKVD leden dat de TFP’ers hun ziekelijke boodschap zouden kunnen overbrengen. Alles om hun eigen orthodoxe lijn te vrijwaren. De opmerking dat iedereen toch moest kunnen zijn wie ze zijn, leidde snel tot klassieke en verwachte wederwoorden als fascist en seksist. De meest rabiate 23-jarige van de bende bezwoer ons dat hij extreemlinks was (alsof we dat niet wisten) en dat de volgende generaties nóg extremer links zou zijn. Het feit dat ik er fijntjes aan toevoegde dat ik blank, cis-gender én vleeseter ben, was ook niet bevorderlijk voor de sfeer. Het werd net geen veroordeling tot de goelag.

Gelukkig waren er de goedhartige agenten die met deze soort weten om te gaan en hen vriendelijk verzochten zich terug te trekken in hun eigen afgesproken verdedigingslinie op het Sint-Baafsplein. De toekomst oogt met die kereltjes niet zo vrolijk. Gelukkig bestaat er nog democratie. Maar ik vrees dat zij onze westerse democratie ook maar bekakt vinden. Misschien vandaar die WC.