WC

Enkele dagen geleden stond er plots een onaangekondigd en tevens wansmakelijk kunstwerk op de Korenmarkt. Een volgekakte WC. Waarom net dit? Als protest tegen de anti-abortusactie van een handvol TFP studenten tijdens het weekend ervoor? In een stad die de Lgbtqia+ gemeenschap zo innig omarmt, zou het een warme -excusez-moi le mot- en toepasselijke boodschap kunnen zijn. De plaats waar het object werd neergepoot, zou ook een aanklacht kunnen zijn tegen de eveneens bekakte kunstpalen van een half miljoen euro ’t stuk. Of een pleidooi voor meer groen en meer ontharding op de Korenmarkt in plaats van staal en ander bling-bling. Groen zal het niet graag horen.

Laat het ons maar op het eerste houden, een onwelriekend protest tegen een enggeestige Amerikaans-Braziliaanse groupuscule, die met trom, trompet en een rode bavet ten strijde trekt tegen abortus. In Europa lijkt dit van de pot gerukt maar in de Verenigde Staten krijgen die blijkbaar nogal wat subsidies. Voldoende om bedevaarten naar Gent te betalen. Absurde ideeën, absoluut, maar wél ideeën. Onze burgemeester liet de manifestatie, of eerder, het spektakel toe. De absolute vrijheid van meningsuiting blijkt hier toch redelijk absoluut.

De Gentse flikken waren aanwezig, in burger, met twee bijtgrage Mechelse schepers aan de leiband, én in uniform. Discreet of minder discreet maar steeds correct. De spontane tegenbetoging van Casa Rosa, die niet toegelaten was maar wel gedoogd werd, mocht zich in strijdvaardige slagorde en op veilige afstand posteren. De flikken kennen hun pappenheimers. Regenboogvlaggen, #mybodymychoice kartonnetjes en de obligate kleine kindjes erbij. Een eenzame protestfietser vond het zo nodig om eens tegen de benen van de pro-life manifestanten te rijden. Een “vreedzaam protest” heet dat in die kringen. De agenten wisten er wel raad mee. Een mama die haar geïndoctrineerde kleutertjes voorop stuurde in de strijd tegen de baarlijke duivel, haalde nog net haar moment de gloire binnen en een paar mooie actiefoto’s voor het niet geaborteerde nageslacht.

Enkele heethoofdjes met een niet mis te verstaan antifa logootje, ingekleurd met regenboogkleurtjes, waagden zich tussen de toeschouwers. Dat waren vaak nietsvermoedende toeristen en een paar verloren gelopen Gentenaars. Ze verhinderden als volleerde NKVD leden dat de TFP’ers hun ziekelijke boodschap zouden kunnen overbrengen. Alles om hun eigen orthodoxe lijn te vrijwaren. De opmerking dat iedereen toch moest kunnen zijn wie ze zijn, leidde snel tot klassieke en verwachte wederwoorden als fascist en seksist. De meest rabiate 23-jarige van de bende bezwoer ons dat hij extreemlinks was (alsof we dat niet wisten) en dat de volgende generaties nóg extremer links zou zijn. Het feit dat ik er fijntjes aan toevoegde dat ik blank, cis-gender én vleeseter ben, was ook niet bevorderlijk voor de sfeer. Het werd net geen veroordeling tot de goelag.

Gelukkig waren er de goedhartige agenten die met deze soort weten om te gaan en hen vriendelijk verzochten zich terug te trekken in hun eigen afgesproken verdedigingslinie op het Sint-Baafsplein. De toekomst oogt met die kereltjes niet zo vrolijk. Gelukkig bestaat er nog democratie. Maar ik vrees dat zij onze westerse democratie ook maar bekakt vinden. Misschien vandaar die WC.