Er rommelde iets in de burcht aan de samenvloeiing van de twee grote rivieren. Mathias de Cleynzoon, ook de Welbespraakte genoemd, stak het niet langer onder stoelen of banken dat hij, en alleen hij, de nieuwe leider van de burcht zou worden. Met een verbeten enthousiasme dat niet meer was voorgekomen sinds de kruistochten, gooide hij zich in een bitste strijd om het leiderschap. Krachttermen als vrijheidsminnend, positief en fier  moesten de burchtbewoners aantonen dat het menens was. Ook het nieuwe begrip “Uyt-de-Dhose” denken, overgewaaid van de Angelsaksische eilanden, moest de burgers aanzetten om niet meer slaafs de oekazen van ridder de Roode de Mariakerque te volgen, noch zich met blindheid in de wilde avonturen van de twee koningskinderen uit het verre Westen te storten. Nadat hij de oude voorman van de stadsmilitie voor zich had kunnen winnen, een oude Baskische strijder die zich taalgewijs perfect had geïntegreerd in de burcht, was de Cleynzoon steeds meer overtuigd dat alleen hij het pleit zou winnen.

Maar achter zijn ambitie die volgens hem de diversiteit omarmde schuilde een donker geheim. Al veertien jaar ging de jongeling gebukt onder een waar familiedrama. Veertien lange jaren waren voorbijgegaan sinds de grootvader van de Cleynzoon er eigenhandig voor gezorgd had, op een Staten-Generaal van zijn clan, dat burgers, geboren in burchten, ver weg van de eigen burcht, zich kandidaat konden stellen om mede de eigen burcht te regeren. Deze beslissing met vergaande gevolgen werd een waar drama voor de jonge Mathias. Hierdoor had ridder de Roode de Mariakerque, ooit zijn progressieve mentor, de kans schoon gezien om twee frisse prinsjes uit het verre Westen aan de borst te drukken. Deze twee inwijkelingen, vreemdelingen zeg maar, hadden zich ontwikkeld tot vooruitstrevende bestuurders met frisse, maar voor veel burgers waanzinnige ideeën, iets wat de ridder wel kon smaken. Deze laatste kon het zich zelfs  permitteren de Cleynzoon opzij te schuiven als troonopvolger en de stad over te laten aan de utopieën en de luchtkastelen van de prinsjes. De dag dat ridder de Roode de Mariakerque proclameerde dat de luchtwegen de belangrijkste wegen waren voor de inwoners van de burcht, wist de Welbespraakte dat hij het ging moeten opnemen tegen de gebakken lucht van de heersende Burcht Brigade.

Daarom ging hij furieus op zoek naar concrete succesverhalen: de haven, de vele startende ondernemingen, de samenwerking met de naburige landen… deze werden zorgvuldig neergepend in het blauwe boek van zijn verwezenlijkingen. Hij kreeg zelfs de hulp van Willem Met den Gespleten Tandt, een oude krijger van vele oorlogen. Dat deze aan de wieg stond van mededingingsrecht voor vreemdelingen was geen bezwaar. Het doel heiligt, ook in de donkere dagen van de burcht, de middelen.

Engagement en deskundigheid waren het ultieme wapen tegen de frivole fabels  van de heersende klasse. Suiker en zeem verving Mathias de Welbespraakte door  peper en  zout. Het moest hem het aureool van kracht en onoverwinnelijkheid geven, maar het moest er hem er ook elke dag aan herinneren dat de wonden van het verleden zijn ultieme drijfveer zijn om de eindzege te behalen.  Dan pas zou zijn queeste ten einde komen.

Wie geniet er niet van de harde techno-beats van Zombie Nation telkens wanneer de Buffalo’s in de Ghelamco Arena een doelpunt maken? Ik weet het, voor luttele FCB fanatici ter stede klinkt het meer als een treurmars maar voor de modale KAA Gent supporter zijn het celeste klanken. Ook voor het triomferende stadsbestuur in de skybox. Of op nog duurdere plaatsen, inclusief de sterrenkeuken van Horseele. Maar vooraleer de groene excellenties tijdens hun kiescampagne opspringen in voetbalextase bij een doelpunt van de Oekraïner Roman Yaremchuk moeten ik ze wel duidelijk maken  dat het nummer dat uit de boxen dreunt Kernkraft 400 heet. En Tsjernobyl ligt in Oekraïne. Misschien keren de West-Vlaamse schepenen, diep teleurgesteld in de Gentse ode aan de kernenergie, terug naar hun heimat waar ze in alle rust verder, maar dan openlijk, voor Club Brugge kunnen supporteren.

Had de bende van de Botermarkt ooit gedacht dat de teraardebestelling van het woord allochtoon in 2013 zou kunnen evolueren in een heuse Z-war? Ik las deze ochtend in de Het Laatste Nieuws dat een bekende restauranthouder, een Gentenaar met migratieachtergrond om het politiek correct te houden,  aansloot bij Be.One, de partij van de Belgisch-Libanese brulboei Dyab Abou Jahjah en doorn in het oog van menig progressieve stadscoalitie. “Je kan woorden begraven maar geen problemen” aldus Osman Gök. Die begraven allochtoon zou nog serieus kunnen spoken aan de Botermarkt. Ik loop nu en dan door de Sleepstraat. Over de utopisten van Groen hoef je daar niet te beginnen. Bakfietsen rijden best een blokje om. Om de luchtwegen geven de Turken ook niet zoveel. Dat moet Termont toch geweten hebben. In zijn geliefde Gentse taal is “ruuke gelijk nen Turk” een redelijk ingeburgerd begrip. Ook de talloze BMW- en Mercedesdiesels waren duidelijke hints. Maar nee, zijn mobiliteitspaus wist beter. Wat hij niet wist is dat hij met de uitvoering van zijn boude plannen een regelrechte Zombie War had ontketend.

“We zijn de mensen van de Sp.a beu” gaat de geïnterviewde verder, “ Ze beloven veel als de verkiezingen komen, daarna zien we ze niet meer”. Is dat nu net het basiskenmerk van alle politici? Beloven en verder niets doen? Als er dan al eens, in het verre Amerika of het meer nabije Oostenrijk en Italië, politici zijn die het wél doen, dan staat de hele politiek correcte goegemeente op zijn achterste poten.

Maar zullen de talrijke Gentse partijen, oudgedienden én nieuwlichters,  hún beloften waarmaken. Zal inspraak ook échte inspraak zijn? Zal men de woningnood verhelpen of eerder de bouwmagnaten helpen? Zal het fijn stof dalen of zullen de testresultaten normaliseren? Zal de kinderarmoede uit de wereld geholpen worden of zal er nieuwe geïmporteerd worden, kwestie van de electorale slagkracht voor 2024, dus de eigen bestaansrede niet te verliezen? Zullen we mogen out-of-the-box denken, of verdwijnen de keizers na 14 oktober terug in-the-box? Als Be.One radicale gelijkheid belooft dan komen de fietsers en de automobilisten in Gent op gelijke voet te staan, dan zullen alle restaurants hun witte kassa gebruiken en alle rekeningen van bouwmaterialen inclusief BTW zijn. Ik ben voor. Zombies on the rise!

“Ventje, de Rechtvaardige Rechters!” roept mijn vrouw vanuit de keuken. Hebben ze die nù al gevonden? Dat zou vroeg zijn. Gisteren lag de Kalandeberg nog dicht. Mijn teleurstelling is groot als ik verneem dat ze het over het komisch radioprogramma heeft. Let wel, geen slecht woord over dit uiterst onderhoudend programma op radio 2. Ze mogen mij ook eens uitnodigen.

“The show must go on”… en liefst tot aan de verkiezingen,  moet de burgemeester van Gent gedacht hebben wanneer hij bij de voorstelling van het nieuwe boek van Marc de Bel, de Veertiende Brief, de inleiding gaf. Een beetje extra publiciteit voor de sperperiode kan geen kwaad. “Geen graafwerken!”, beval de burgemeester. Wedden dat het plein pas begin oktober wordt opengelegd? Voorkennis is geen misdaad bij verkiezingen. Stel je voor dat Termont de geschiedenis kan ingaan als dé burgemeester die het paneel van de Rechtvaardige Rechters terugvond. Eeuwige roem! Niemand die nog over Optima of de Rubeccan spreekt. Gheysens, wie is dat?  SOgent? Publipart? Faits divers! Termont, de redder van Van Eyck! In 2029 zien we hem gegarandeerd vijf keer per dag op National Geographic.  Misschien noemen ze later nog een grote sport- en evenemententempel naar hem. Stel je voor: de Termont Arena.

De coalitiepartners moeten groen van afgunst zien bij al die publiciteit. Nochtans hebben zij hier niets bij te winnen. De Rechtvaardige Rechters zitten duidelijk op paarden en niet op bakfietsen, en het zijn allemaal blanke mannen. Het enige bruin is het bruin van de paarden.  Het werk van de gebroeders van Eyck is geen reclame voor het mobiliteitsplan, noch voor het gelijkekansenbeleid. En kindjes staan er ook al niet op. Het kunstwerk mag gerust geklasseerd worden als kindonvriendelijk, ergo on-Gents.  De Rechters mogen verder wegschimmelen in de geheime gang onder de Kalandeberg als het van Groen afhangt. En het plein openbreken zou ook al geen teken van goodwill zijn voor de talloze Gentse fietsers, ook niet voor de hardnekkige, tussen 11 uur en 18 uur. Vooral die laatsten mogen ze niet verliezen op 14 oktober.

Blijkbaar zijn er al honderden theorieën rond de Stoutmoedige Diefte. Wie ligt er dan nog wakker van Termonts hoop op eeuwige roem. Vandaag gaat het over voetbal. Panama is de eerste struikelsteen op weg naar de eeuwige roem van de Rode Duivels en die hebben me dunkt meer supporters dan onze burgervader. Alleen al Kevin De Bruyne heeft  25 keer meer volgers op twitter. En die is toch van Drongen. Misschien wordt hij wel het witte konijn van de burgerpartijen. KDB for mayor! Hopelijk trapt hij ons eerst naar de WK-finale met zijn rechtvaardige rechter.

Ze mogen er weer één bijschuiven, een beker in de trofeeënkast aan de Botermarkt. Gent is, na 2015,  voor de tweede maal op rij uitgeroepen tot Fietsstad van Vlaanderen. De wilde weldoener van dienst is de Vlaamse Stichting Verkeerskunde. De laureaat, Gent dus, werd gekozen uit 35 kandidaten die hun concrete realisaties en toekomstplannen op het vlak van fietsbeleid mochten toelichten. Het zal wel geen toeval zijn dat het enige beleid dat Gent nog lijkt te voeren een fietsbeleid is. Woonbeleid? Armoedebeleid? Allemaal de fiets op. Gent won trouwens ook, tot groot genoegen van onze mobiliteitspaus, de publieksprijs én de deelawards voor ‘fietsinfrastructuur’, ‘fietsparkeren’ en ‘veilige fietsnetwerken’.  Of de trofeeënwoede van de stad Gent de Gentse Burgers nog enigszins kan beroeren is een groot vraagteken. Een enthousiast twitterende burgemeester van een stad van 260.000 inwoners met 60.000 volgers op twitter, haalde met zijn tweet over deze elvendertigste stadstrofee 147 likes en 10 lauwe reacties.       De schepen van mobiliteit met 5.900 volgers haalde met zijn aankondingstweet 125 likes en eveneens 10, zij het iets positievere commentaren. Blijkbaar heeft hij beleefdere volgers dan de burgemeester. Dat moet voor hem perspectieven openen in oktober.

Zou er ook zoiets bestaan als een nominatiekast? Gent is genomineerd om de European Green Capital te worden in 2020.  Leuk, denk ik toch.  Gent wàs ook genomineerd voor de Cavaria Award 2018 maar greep naast de prijs. Die ging naar Ketnet met de dokter Bea show en naar Piet De Bruyn die de Cavaria Campaign Award kreeg voor zijn werk als algemeen rapporteur voor de rechten van LGBTI-personen in de Raad Van Europa. Dat de immer sympathieke  Eva Van der Gucht die gestalte geeft aan de vrolijke dokter Bea, de prijs wegkaapte mag voor onze burgemeester een magere troost zijn maar dat uitgerekend een Vlaams nationalist als Piet De Bruyn een award kreeg moet in de catacomben van de Botermarkt hard zijn aangekomen. De erfvijand die een prijs wint waar je als stad van vindt dat je met je “Hij/Zij Voorbij” campagne er zelf recht op hebt, dat doet zeer, écht zeer. En tegen Piet De Bruyn kan Termont moeilijk fulmineren dat hij beschaamd moet zijn.

Misschien kan het stadsbestuur met hun initiatief voor herbruikbare bekers op de Gentse Feesten volgend jaar de “Award voor Herbruikbare Bekers“ winnen. Als die nog niet bestaat organiseren ze hem zelf wel. Het Gentse progressieve bestuur kan zich alvast optrekken aan de steun van de Vlaamse milieuminister die een algemeen verbod op plastiek wegwerpbekers voorstelt. Steun van de tsjeven, dan kan nog er nog juist door. Misschien hebben ze straks Mieke Van Hecke broodnodig om net niet gewipt te worden uit het stadsbestuur. Een beetje overeenkomen kan dus helpen. De stad besliste om in zee te gaan met de firma  EcoCup uit Grâce-Berleur bij Luik om 500.000 herbruikbare drinkbekers in te zetten op de Gentse Feesten. Precies 151 kilometer verwijderd van het hart van de Feesten worden de cups dagelijks ecologisch gewassen, gedroogd en teruggestuurd over de weg, met een vrachtwagen op CNG. Compressed Natural Gas, dé vrijgeleide om elk ecologisch initiatief  groen licht te geven en subsidies toe te kennen. Maar toch een goede zet me dunkt. Als centrumbewoner kan ik het appreciëren om ’s morgens rond 8 uur niet door een vuistdik tapijt van stinkende plastiekbekertjes naar mijn werk te moeten stappen. Maar of de drinkbekers aan 1 euro waarborg dé oplossing zullen zijn,  valt af te wachten. Ik vrees dat Ikea voor geruime zijn voorraad Pokal-glazen aan 0,59 € uit het assortiment mag nemen, want voor studenten die in een tiental dagen voor  een paar honderd euro’s pinten en trendy cocktails achterover kappen is 6 euro voor een setje fancy drinkbekers waarlijk géén geld. Ook iets voor op kot, in hún trofeeënkast.

Het wordt lente. Aan de temperatuur zou je het niet zeggen. Die verdomde vulkaanuitbarstingen gooien nog steeds roet in het eten en in de lucht. Het blijft kil. Het leven in de stad is hard voor bejaarde mensen. Er zijn niet alleen de terugkerende stroomonderbrekingen en het tekort aan gesubsidieerde houtpellets, zelfs aan eten geraken is geen makkie. Bij de stadsboerderijen verstaan de  verkopers mij amper nog, of ik hen niet. Dat laatste kan ook aan mijn hardhorigheid liggen. Als ik dan eens een thuismaaltijd bestel, wanneer mijn rollator met ingebouwd-hoogrendement-biogas-micromotortje-met-recuperatiefilter het laat afweten, is het ook behelpen aan de telefoon. Dat de Bikeroo’s al lang geen Nederlands meer praten, is gekend. Zolang ze mijn adres terugvinden ben ik al heel tevreden.

Maar vorige week, op maandag 28 mei 2029,  kreeg ik een vervelend bericht in de bus. De Koningstraat waar ik al 14 jaar woon verandert van naam. Deze keer was het geen  initiatief van een duister clubje SJW’ers die de wandaden van één of andere Belgische koning wil verketteren. En sinds de degradatie van koningin Elisabeth tot ceremonieel staatshoofd  in 2025 wordt er met het Belgisch koningshuis nog weinig rekening gehouden. So, who cares? De Koningstraat wordt gewoon: Sector 2, straat 18. Geïnspireerd op het oude Sint-Lucas ziekenhuis, dacht ik nog. Kwatongen beweren echter dat het komt omdat de meeste Gentenaars geen Nederlands meer kunnen lezen. Spreken deden ze al een tijdje niet meer.  Sinds de afschaffing van het Nederlands als verplichte spreektaal op school werd het moeilijk om nog een zinnig gesprek aan te gaan met een deel van de buren. Met de meeste politici was dat al meer dan een decennium niet meer mogelijk.  Maar na de afschaffing van het Nederlands als leestaal in 2021, was het hek helemaal van de dam. De bedrijven hadden het al moeilijk om nog Vlaamstalige werknemers te vinden, de laatste jaren is het een complete ramp. Mijn zoon vindt zelfs geen enkele magazijnier meer die onze landstaal voldoende machtig is. De anderstalige bedrijfjes groeien en bloeien nochtans en dit tot grote vreugde van het Directoraat van de stad. De oorspronkelijke Gentse ondernemers worden nu verplicht zich aan te passen en Turks, Bulgaars, Arabisch, Pools of één of andere Servo-Kroatische taal te leren. Moeilijk gaat ook. De meeste mensen passen zich dan ook aan. We moeten wel, dat heeft de democratie beslist. Ook aan de abrupte afkoeling van de aarde hebben we ons aangepast. Maar dat aanpassen aan al die vreemde talen wordt voor ons bejaarden steeds lastiger. In het dienstencentrum zijn er nu gelukkig twee volle dagen voorzien voor Nederlandstaligen. Na protest en lang aandringen van de burgerbewegingen is er uiteindelijk een halve dag bijgekomen.

Binnenkort wordt tijdens de Gentse Spartakiade in de Termont Arena de 150.000-ste anderstalige Gentenaar gevierd. Een jongeman uit Luxemburg die enkel het Lëtzebuergesch spreekt. Prompt zullen door het Opperste Onderwijsorgaan  klassen ter beschikking gesteld worden aan de volgmigranten voor taallessen Lëtzebuergesch, betaald door het Luxemburgs Junckerfonds, ter promotie van de taal, de politiek en de cultuur van ons buurland. Benieuwd of het initiatief van de Luxemburgers evenveel bijval zal hebben als dat van president Erdoğan destijds.