Je moet al van een andere planeet komen om niet te weten dat honderd jaar geleden, op 11 november, de eerste wereldoorlog eindigde. Herdenkingen en hommages alom. Presidenten slaan de armen in elkaar. Macron, Merkel, Trump en Erdogan, als één man/vrouw/x voor de vrede. Ondertussen diaboliseert de ene het dreigend Visegrád nationalisme en maakt de andere reclame voor zijn eigen islamo-mationalisme. De ene pleit vóór een Europees leger, de andere ridiculiseert de Force de Frappe à la Française. De bureaucratie regimenten stellen weinig voor als het er op aan komt de Russen of de Chinezen af te schrikken. Dikke vriend, grote lastpost. Politici ten voeten uit.
De Last Post was niet van mijn flatscreen te branden. Ik krijg er steevast kippenvel van, én tranen in de ogen. Zo ook zaterdag laatst, op een magnifiek herdenkingsconcert van het Ledebergs Livinuskoor in de Sint Michielskerk. Een evocatie van de oorlogsgruwel was nog nooit zo mooi. Koormuziek en beenharde geschiedenis. Een tranerige cocktail voor emotionele mensen. Gooi er een scheut Stille Nacht bij en breng op smaak met wat trompetgeschal. Taptoe, traanklier open.
Ondertussen woedt in Gent de lopengravenoorlog verder. Kartel en Open-VLD-CD&V verlaten de onderhandelingstafel, geen vrede van Brest-Litovsk, laat staan van Moscou. De tranchées worden extra bemand, de scherpschutters poetsen hun vizieren en de bajonetten worden geslepen. Wie verovert de laatste post? Wordt het een negende schepen, of nog een extra OCMW-voorzitter? Wordt het platte postjespakkerij, of gaan we toch voor de progressieve stad die we zo graag delen. Maar delen is blijkbaar niet voor iedereen. Delen met de vrienden, ja. Maar niet met de vijand aan de andere kant van het politieke niemandsland. Solidariteit is altijd unidirectioneel geweest. We hadden het kunnen weten.
Wie valt af in de ratrace van de coalitievorming? Of beter: wie moet er zeker op post blijven? Want wie blijft die zwijgt. In Gent zijn er voldoende potjes die een sluitend dekseltje vereisen, met een gepast postje als het ware. Als de avond valt blaast de klaroen de Last Post en vragen de onderhandelaars zich af hoe ze hun eigen lastpost kunnen kaltstellen. Dumpen ze die van de vernieuwing of die van de oude politieke cultuur? Volgende week onderhandelen ze verder in het warme Gent, misschien wel tot in de warmste week.
Everaert 