In de stille periode na Nieuwjaar is het vaak genieten van de welkome rust. De obligate familiebezoeken zijn bijna achter de rug en het nieuwe werkjaar trekt zich maar traag op gang. Het is een tijd waar we wat inhaalwerk doen en eindelijk de boeken lezen die we lang gelden gekocht hebben maar waar we nooit verder geraakt zijn dan het bekijken van de achterflap. Het stapeltje ligt klaar naast de Eames zetel: “De Bourgondiërs” van Bart Van Loo, “Tegen de keer” van Joris-Karl Huysmans en “Hoera! De democratie is niet perfect” van een senior writer van De Morgen.
Op Deezer zoek ik hierbij wat rustgevende muziek. De fluitconcerten van Vivaldi in D-groot en van Mozart in G-groot lijken me wel wat. Toonaarden die levendigheid en vriendelijkheid vertolken, daar ben ik fan van. Vooral Vivaldi’s fluitconcert in D-groot, ook de Distelvink genoemd, laat ons wegdromen bij het gefluit van schattige vogeltjes in een bucolisch landschap, waar alles peis en vree is, een beetje zoals in Gent, quoi. In mijn zoektocht naar fluitconcerten kwam ik ook één van mijn jeugdidolen tegen, Georges Zamfir met “the lonely Sheperd”, een tearjerker eerste klas. Schoonheid en tristesse, gebald in enkele minuten muziek. Maar wat ik nog straffer vind, als het op fluiten aankomt, zijn de krachtige lippen en kaken van Roger Whittaker, die als geen ander melancholie en pracht kon vatten zoals in “the Irish whistler”.
Weet je, ik ben jaloers van de fluitkunsten van Whittaker. Fluiten is een kunst die we ons allen zouden moeten aanleren. Nee, niet voor in de Ghelamco Arena, we hebben er dit jaar weinig reden toe, maar misschien om af en toe ons ongenoegen te tonen over wat de verkozenen van het volk hun kiezers aandoen.
Dus allen naar Youtube en oefenen met “the Irish Whistler”, “the Mexican Whistler” of “the Finnish Whistler”. Whittaker had een hele atlas whistlers. In het hyperdiverse Gent vinden we alvast Ieren, Mexicanen en Finnen genoeg voor een fluitconcert.
We hebben nog tot 12 januari om te oefenen.
Everaert 