Beetje bij beetje wordt de auto uit ons stadsbeeld geweerd. Parkeerplaatsen verdwijnen Nacht und Nebel gewijs en parkeertorens verrijzen op amper bereikbare plaatsen. Strenge Europese wetgeving verbiedt vanaf 2035 alle verbrandingsmotoren. Of er voldoende elektriciteit zal zijn, laten de satrapen van het Karel de Grote gebouw koud. Onze toekomst zal groen zijn, ook al kunnen wij ons geen dure elektrische auto veroorloven of vallen onze treinen van ouderdom uit elkaar. Verplaatsingen zullen beperkt worden tot wat we met de fiets kunnen doen.  En wat krijgen wij daarvoor? Fietsstraten, deelsteps, strooifietsen, bewaakte fietsstallingen inclusief fietsdiefstallen, en af en toe gratis vet en lucht van de Fietsambassade.  

Het mag u ondertussen duidelijk geworden zijn, het eco totalitarisme heeft zijn eigen übermensch geschapen, de homo birotans of de fietsende mens (latijn: birota, fiets). Deze zelfbewuste groep is jaren geleden zijn lange mars door de instellingen begonnen. Tal van stadhuizen worden er mee bevolkt en zelfs de blauwe of rode burgemeesters, traditioneel de beschermheren van respectievelijk de SUV-rijdende ondernemers en VW-rijdende arbeiders, vallen voor de groene gedachte, kwestie van politiek te kunnen overleven… denken ze.

De pedalerende übermenschen zorgen ondertussen voor het verderzetten van hun bijna mystieke ideologie door hun kinderen te indoctrineren over hun grote carbonvrije en genderfluïde toekomst. De eerste leesboekjes met de politiek correct gezuiverde versies van de Grote Vriendelijke Reus of de Griezels van Roald Dahl liggen al klaar. Na drie jaar borstvoeding worden de vegan burgers deze piepjonge klimaatsoldaten in spé door de strot geduwd. Het Verhaal van Vlaanderen komt op de eco index wegens gesponsord door rechts nationalistische oorlogsstokers, en Tik Tak wordt vervangen door  Tik Tok  met Amerikaanse non-binaire leerkrachten die jonge  kinderen een premature gender twijfel opdringen.

Deze Lebensborn kinderen van de groene religie worden nu massaal gekweekt, onder andere in Gent rond het hippe Coyendanspark en de multiculturele Centrale, of in Brussel in de straten van de Dansaertwijk en in de schaduw van het Dudenpark.  Van jongs af aan worden de telgen van de bakfietsende ouders op weg naar de nabijgelegen Freinetschool vooraan in de fietsbak gezet, als mini-speerpunten in de strijd van Extinction Rebellion tegen de witte wereld van de carnivore en fossiele brandstof verslindende Üntermenschen. Lijm wordt door activistische kleuterjuffen niet meer gebruikt om schattige werkjes voor Moederdag te maken maar om de poezelige peuterhandjes vast te lijmen aan de lijsten van ontaarde kunstwerken en de landingswielen van privéjets.

De vraag is maar of deze homo birotans een duizendjarig rijk kan bouwen op spierkracht en soyamelk. De Neanderthaler was ook maar een tussenstap op weg naar de moderne mens. Er is dus nog hoop.

De feestdagen zijn voorbij, de kerstboom is verdwenen, de kerstbollen staan opnieuw in de kelder. En precies in dié kelder vond ik tussen wat oude kranten het pamflet van Team Gent terug met Rudy Coddens en Elke Decruynaere,  breed lachend en met veel zin om “Gent te delen”. We schrijven 2018,  de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen. Zo beloofden ze in de rubriek “mobiliteit” dat élke plek in Gent bereikbaar moet zijn, en in de rubriek “elke Gentenaar telt” braken ze een lans voor sociale mobiliteit voor alle “kwetsbaren”. En in “verbonden stad” beloofden ze de Gentenaars samen te brengen.

Vandaag lees ik dat de brug over de Schelde in Gentbrugge geknipt wordt in het kader van het lokale wijkmobiliteitsplan. Ik begin me af te vragen of  Rudy en Elke de oudere Gentenaars die zich enkel kunnen verplaatsen met hun aftands autootje, wel bij de “kwetsbaren” rekenen. En zijn de Sint Amandsbergenaars en de Gentbruggenaars dan geen Gentenaars?  Want blijkbaar brengt Gent enkel fietsende Gentenaars bijeen. Zelfs het sociaal-ogend openbaar vervoer blijkt te sneuvelen.  Ah ja, hoor ik de roodgroene zeloten al zeggen, De Lijn is Vlaamse bevoegdheid! Maar zijn de Vlaamse minister van mobiliteit en de Gentse burgemeester niet van de zelfde (dwerg)partij. Kan onze Mathias zijn stamboom niet uitspelen in de Melsensstraat om Gentenaars te verbinden? Of zijn de besognes rond de stadslijst nu zijn eerste bekommernis?

Soms is het goed oude verkiezingsfolders te bewaren om te zien welk rad  politici ons permanent voor de ogen draaien. Misschien is het beter de politieke pamfletten van 2018 aandachtig te herlezen vooraleer we ons op deze van 2024 storten. Nu er voor de gemeenteraadsverkiezingen geen stem- noch opkomstplicht meer is, hoopt de bende van de Botermarkt dat de misnoegden, de vergeetachtigen en zij die vinden dat ze niet gehoord werden, niet meer wíllen gaan stemmen, en dat de minder-mobiele, kwetsbare ouderen niet meer kúnnen gaan stemmen.

Misschien rekent de stadslijst van de burgemeester er wel op dat de 16- tot 24- jarigen die voor het eerst mogen stemmen,  massaal vallen voor de wollige, pseudo-Gentse en compleet irrelevante woordenbrij van de lijsttrekker. Wordt de nieuwjaarsreceptie onder de stadshal na twee coronajaren straks een Lula-achtige triomftocht voor de blauwe wauwelaar of wordt het een fluitconcert? Geen paniek, Gentse Bolsonaristas  die de trappen van het stadhuis bestormen, gaan we hier niet zien, vertrekkers des te meer, vooral uit Gentbrugge.