Je kent ze wel, de grijzende mannen van een zekere leeftijd, die enkele jaren geleden al lang op prépensioen zouden geweest zijn maar nu, dik tegen hun zin, langer moeten werken. Uit frustratie én onder massieve peer pressure van de klimaatbewuste buren (mét een Klimaatstraat-kartonnetje achter het raam) kochten ze dan maar een fiets. Vaak een elektrische, want het kon er af. De gulle subsidies van het stadsbestuur lieten het toe. Meestal bengelt er dan een schlemielig plaatje onder hun kont, met de bond-zonder-naam-achtige tekst “weer een auto minder”. De heren zijn ook steeds uitgedost met de best zittende fashionable wielrennersbroek van een exclusief en duur sportmerk, aan huis geleverd door een onderbetaalde Letse koerier voor Ali Express.
De kinderen zijn de deur uit en mevrouw gaat part-time werken voor Unia. De Clio van madame is verkocht, vandaar die subsidies. Ze rijdt nu, indien nodig, met één van die Cambio-autootjes rond, want Gent is tóch wat we delen. De goed verzorgde en gebio-polishte Volvo 850 van meneer staat wél nog in de garage, weliswaar uitgesloten van de LEZ wegens te vervuilend maar wachtend op de volgende roadtrip naar Kroatië, inclusief bezoek aan Rijeka, culturele hoofdstad van Europa in 2020. Er is nu merkelijk meer plaats om de speedelec van meneer aan het groenestroom-gegarandeerde Ecopower*-net te koppelen.
Die iets oudere fietser dus.
Ik kan me best voorstellen dat meneer 35, 40 jaar geleden helemaal geen fervente fietser was, maar met het afgedankte R-5’ke van mama aan de universiteit kunstgeschiedenis ging studeren. Een róód R-5’ke, kwestie van een statement te maken en er mee naar de anti-rakettenbetoging of de neen-aan-de-tienduizend marsen te trekken. In het weekend leende hij steevast de Mercedes Coupé van papa, zijn private versierbak, om indruk te maken op de chicks van Pol & Soc. Wat ook gelukt is, te zien aan zijn echtgenote.
Wel die fietser had toen ook een lak aan regels en wetten, was lekker opstandig, klom over de hekkens van Kleine Brogel, spoot revolutionaire graffiti op de muren van de Ledeganck en fulmineerde tegen al wat kerk en katholiek was. Snelheidscontroles hadden geen vat op hem, papa betaalde de boetes toch. Rood licht om halftwee ’s nachts, enkel de watjes stoppen ervoor. Joints, laat maar komen. En #Metoo bestond nog niet. Die fietsers waren jong in de late seventies, en ze deden maar wat.
Maar nu, op leeftijd, is de iets oudere fietser geëmancipeerd, cultureel- én milieubewust, feminist, wereldburger, en donateur aan menig NGO, en tóch weer lid geworden van een kerk, die van het Ecologisme. Vandaar de elektrische fiets. Maar aan regels heeft hij nog steeds een broertje dood. Op het voetpad rijden, door de rode lichten scheuren, vermaledijde automobilisten couperen, en om 14u25 door de Koestraat sjezen. Liefst met een gigantische hoofdtelefoon op, als het even kan een Beats by Dr. Dre, ook geleverd met dezelfde vervuilende dieselcamionette van die wielerbroek. Op coolness staat geen prijs, op de kennis van de verkeersregels ook niet.
* Tip van Greenpeace
Everaert 