Elke Gentenaar kent de Visitatiestraat. De lange en vrij brede straat tussen het kruispunt met de Hoge Weg en de westelijke ingang van Campo Santo. Ooit was het de Gentstraat, zo heette die straat voor de fusie, een levendige straat met ambachtelijke bedrijfjes, bakkers, winkeltjes  en cafeetjes. Vandaag zie je er vooral baardige mannen met vreemde hoofddeksels, massa’s zonderhaatstraat- of klimaatstraatvensters en de obligate regenboogvlaggen. Ze is zelfs verveld tot een éénrichtingsstraat, zone 30 én fietsstraat. Je kent het, dat groene vehikel waar automobilisten verplicht zijn achter de fietsers te blijven en hen zeker niet voorbij te steken. Zelden wel zo een brede straat gezien, ruimte zat, zelfs voor laverende peuters op hun eerste fietsje of kwebbelende tieners met drie-naast-elkaar.

Laatst  reed ik met mijn geruisloze, elektrische auto achter een bakfietser, de kids in de laadruimte, en fietsend aan een slakkengangetje van amper 10 km per uur. Maar ik ken de regels: niet voorbijsteken. Dus ging ik wat pseudobumperkleven, geluidloos dichterbij sluipen, enfin, gewoon wat op de zenuwen proberen werken. Omdat het móet. Mijn Volvo Full Auto Break garandeert me een instant noodstop als de fietser voor me onderuit gaat. Maar dat was buiten de waard gerekend. De vrolijke fietser deed me teken voorbij te steken. Een subtiele handbeweging gaf me tot driemaal toe aan dat ik stilletjes mocht voorbij rijden. Het was zeker nog 300 meter tot aan de lichten van de Hoge Weg. Na drie pogingen van zijnentwege keek hij geïrriteerd over zijn schouder met een priemende blik, zo van “allez vent, steek mij dan toch voorbij”. Sneller kon hij zelf niet rijden bij gebrek aan elektrische ondersteuning, vermoed ik.

Met een schaapachtige blik gaf ik hem te kennen dat ik niet mócht inhalen want dura lex, sed lex. Zelfs de groene fietsers hebben er blijkbaar last mee. Ik ben dan maar blijven volgen tot aan de verkeerslichten. Misschien gaat hij gewoon niet meer stemmen op 23 oktober 2024. Om te boel in Gent niet nóg meer te verzieken. Soms kan de regels volgen leuke bijwerkingen hebben.

Freddy uit de Kogelstraat slaakt een zucht van verluchting: de LEZ breidt niet uit.   Hij mag zijn aftands Opel-dieseltje houden om met zijn Marietje op vrijdag naar de Carrefour van Oostakker te rijden. De stad kwam hij allang niet meer in. Hij voelde er zich toch niet thuis. Gepensioneerden hebben het niet zo voor trendy wijnbars, fairtrade kledingwinkels of barista’s met fancy koffiebereidingen.  Zij houden het bij  “Desert” van de Carrefour. Die blijkt ook UTZ-gekeurd te zijn, gebrand met groene energie, en de zilvervliesjes van de koffiebonen worden gerecupereerd en tot organische grondverbeteraar verwerkt. Freddy en  Mariette hebben wel totáál geen idee wat dat betekent en het interesseert hen ook geen reet.   Als het maar lekker is en niet te kostelijk, meneer…

Blijkt nu ook dat zij in een zuurstofwijk zullen wonen. Of dat zal helpen voor Freddy’s chronisch astma – Freddy was een kettingroker – weet hij niet, maar hij krijgt er gewoon gratis bovenop.  Toch sympathiek van die Groenen. Naast de deur zijn ze fan. Je ziet het zo aan de slogans op het raam. Ronny en Karin, de zoon en schoondochter van Freddy en Mariette hebben pech. Zijn wonen in Nieuwhof in een leuke rijwoning zonder garage, en gaan beiden met de auto werken. Ronny is arbeider in de chemie en Karin werkt bij 3M. Eén van de twee moet binnenkort zijn tweede bewonerskaart afstaan. Of verhuizen. Komt er van als je in vervuilende sectoren gaat werken. Als politici hun troetelkindje moeten afgeven, nemen ze  wraak. Geen LEZ = geen tweede bewonerskaart.

Uiteraard heeft de verbloembrigade de smadelijk nederlaag  kunnen ombuigen in een warm en verbindend project. Tweede bewonerskaarten worden vervangen door vervoersarmoedespecialisten en een luchtkwaliteitsfonds. Gevleugelde neologismen als helende zalf voor de ecologistische wraakwonden, gekrast in de ziel van de burgers die met het Groot Gelijk van de Botermarkt niets van doen hebben. “Welkom in de zuurstofwijk” of “hier woont een vervoersarmoedespecialist”, ik zie de pancartes al hangen, naast de klimaatstraten en de zonder-haat-straten. Hopelijk kunnen de progressieve bewoners straks nog door hun raam kijken.

En het luchtkwaliteitsfonds kan aangesproken worden om de kwaliteit van de Gentse gebakken lucht te verbeteren. Met 4,5 miljoen euro kan je al heel veel lucht bakken.   

Je kent ze, de rijhuizen in Sint Amandsberg en Ledeberg met een A-viertje aan het raam geplakt waarmee de bewoners duidelijk maken dat er in hun huis en bij uitbreiding in hun straat, geen haat heerst. WIJ zijn zo lief, meneer. Dat hoor je als de voordeur open staat. De kids, zoals ze in die huizen vaak genoemd worden, zitten in de living te krijsen van achter hun spelconsole, de persoon,  voorheen gekend als de mens die gepercipieerd wordt als vader, aan de kook voor de veganistische maaltijd, tiert terug. In de gang heerst die warme chaos van fietsjes allerlei, sporttassen, bakken eerlijk fruitsap van de wereldwinkel en een half museum schoolwerkjes van in de methodeschool. Ook de obligate koersfiets hangt tegen de muur, groene fietshelm incluis. De ouder die de kinderen op de wereld gezet heeft (wij noemen die gewoon de mama), zit bij het wijkcomité waar ze de petitie voorbereiden om van hun Zonderhaatstraat ook een leefbare speelstraat te maken.  En om een boerenmarkt te organiseren met lokale biologisch geteelde groenten van op de dakboerderijen even verderop en de zelfpluktuinen net buiten de stad.

Ecologische paradijsjes, die zonderhaatstraten. En liefdevol. En begripsvol. Klaar om alles met elkaar te delen, want Gent is toch wat we delen… Behalve als het over individuen gaat die hun Groot Gelijk niet delen. Wie van een ander gedacht is,  wordt wèl gehaat, omdat het mag. Nee, omdat het moet. Want zij staan aan de verkeerde kant van de geschiedenis, zij zijn de oorzaak dat het klimaat naar de haaien gaat, zij zijn de witte zuurpruimen die vuile dingen zeggen over vrouwelijke topsporters, zij gaan niet de-goede-kant-op, zij eten graag biefstuk. Zij moeten wel de échte haters zijn.  Zij! En de kids mogen het weten, want haat tegen de andersdenkenden is geen haat. Het is educatie. Geen indoctrinatie, nee. Als het om de goede zaak gaat is het educatie. Overeenkomen met iedereen wordt verengd tot overeenkomen met gelijkgestemden. Wie er buiten valt verdient geen respect of mededogen. Een leeuwenvlag aan het raam, of het nu een strijdvlag of een leeuw met roodgelakte nagels is, staat gelijk aan een hakenkruis. Wie achter dat raam woont is een dikke nul. Ook al ijvert hij of zij mee voor de lokale boerenmarkt. Want als dergelijk uitschot een boerenmarkt organiseert zal het de facto een slechte boerenmarkt zijn, met vlees en bespoten aardbeien. Foei.

Corona. De derde golf grijpt ons allen naar de keel. De Gentse Feesten zijn wéér afgeschaft.  De zomer van de vrijheid wordt kwansuis verschoven richting herfst. Eerst was het de schuld van de meer besmettelijke Britse variant, dan van het gebrek aan vaccins door het geklungel van de Europese miscasts von der Leyen en Michel,  en dan van de bloedklonters van Astra Zeneca. Waaraan mogen we ons nog verwachten, een Belgische variant? Ik denk het niet, die zal nooit de efficiëntie van enig andere variant evenaren. Een mirakel? Misschien voor wie gelooft in de Sinterklaas maar die is ook al vakkundig monddood gemaakt door de cancelcultuur.

De ellende blijft, beste lezer. De menselijke ophokplicht zal ons nog wel een tijdje van de straat houden. Niet erg voor boomers, eens 23 uur is de dorst gelaafd met de betere Franse wijn en worden de oogleden zwaar. En zij moeten sowieso nog gaan werken daags nadien. Wel een ramp voor de jongeren want zij ontberen alle ‘perspectief’, hét buzzwoord van de zelfverklaarde verloren generatie. Met 80 kwaliteitsvolle levensjaren heeft de twintigjarige nog 60 van die jaren voor de boeg. Een goede 300 %. Voor de zestigjarige is dan nog 20 jaar. Een schamele 30%. Dit noem ik nu eens perspectief.

Maar goed, de perspectiefloze jeugd lijkt de coronamaatregelen zich ook minder en minder aan te trekken. Wat zouden ze? De angst om op intensieve zorgen terecht te komen is hen vreemd. Zelfs een hospitaalopname is hen onbekend, tenzij die keren dat ze hun maag moesten laten leegpompen na een nachtje binge drinking. Maar dat kunnen ze zich toch niet herinneren. 

De verzamelde kunststudenten, teensletsers, bachelors in de communicatiewetenschappen, masters in de sociologie, antropologie of andere, eerder nutteloze –logieën, en de obligate gepiercete en paarsgeschilderde  social justice warriors mogen blijkbaar by the dozens knuffelend samenscholen bij één of ander arty-farty happening. Politiepatrouilles passeren en kijken de andere kant uit. Mogen ze niets zeggen van de burgemeester om de toekomstige elite  van zijn glorieuze stad niet te schofferen? Het is dan ook deze elite die, als het haar in haar drukbezette activistische agenda past, onze stad zal voorstuwen in de kunst, de cultuur en de menswetenschappen.

Morgen zal ik eens kijken of er wat reactie op mijn vacature is. Ik vrees er voor. Het is om écht te werken. Geen spek voor de bek  van deze crème de la crème.

Progressieve politici verfoeien vaak het idee dat kapitalistische bedrijven de winsten privatiseren (dividenden) en de verliezen socialiseren (afschrijvingen) zonder dat de overheid kan optreden. Het moet dubbel pijnlijk zijn als de “subsidie-industrie” van diezelfde overheid, naar aanleiding van de heisa rond Sihame El Kaouakibi, net hetzelfde blijkt te doen en  de verliezen (de niet aflatende cash out van overheidsgeld naar allerlei VZW’s)  socialiseren en de winsten door de VZW’s laten privatiseren door totaal gebrek aan controle op de uitgaven. Jammer dat ALLE partijen in het zelfde bedje ziek zijn, ook zie die zich conservatief noemen.

Ik vergelijk het met “greenwashing”. Bedrijven die zich van hun meest groene, duurzame of biologische kant lieten zien, slagen er al twintig jaar in om gigantische bedragen aan subsidies en goodwill op te strijken maar vooral bleken zichzelf te verrijken. Alle politieke partijen liepen de groene goeroes achterna om het verwijt niet te  krijgen hardvochtig, anti-ecologisch en milieuvernietigend te zijn en hierdoor potentiële kiezers te verliezen. Sinds 2020 ontstaat een nieuw fenomeen van “wokewashing” waarbij geslepen organisaties een arsenaal buzzwoorden hanteren (diversiteit, gender, gelijkheid, racisme, dekolonisering, feminisme..) om de donoren (overheden, ergo de politieke partijen) moreel te verplichten de geldkraan open te draaien. Zich verzetten betekent de banvloek van een leger van zelfbenoemde social justice warriors, die er netjes voor zorgt dat de weigeraars besmet worden met dodelijke adjectieven als racist, fascist, nazi, white privilege… Een set toxische  schandvlekken die onvermijdelijk stemmen zullen kosten en carrières zullen breken.

Gebrek aan realisme en durf resulteert in een verlammende angst van de politieke kaste die denkt dat zonder een gigantische stroom centen hun politiek voortbestaan zal wankelen. Maar wat baat het als politieke partijen blijven bestaan in een wereld die gedomineerd wordt door eco- en woke-extremisten die lachen met de politiek en enkel oog hebben voor hun eigen agenda en het royale zakgeld van hun politieke sugardaddy’s. 

Dames en heren politici, stop die waanzin!

Na de Zuid-Afrikaanse variant van het coronavirus in Oostende en de Britse in Sint-Truiden wordt Gent getroffen door de bijzonder agressieve woke variant van het politiek-correcte-virus. Na ruggespraak met een niet traceerbaar groepje mensen van Gentenaars-met-Afrikaanse-roots, adviesraden, middenveldorganisaties en mensen van de Gentse hogescholen en de UGent, is men begonnen Gent kolonievrij te maken. Maar wie zijn die mensen in die groep? Er wordt verwezen naar het, voor de buitenwereld totaal onbekende,  Labo VZW, (staat voor Leren Ageren, Bewegen en Organiseren) een activistisch collectief dat bestaat uit zelfverklaarde sociale laboranten. Sinds 2013 is betogen, manifesteren, zoeken naar een nieuwe vorm van democratie (creepy), ageren tegen alles en nog wat, kicken op rechten en kritisch burgerschap… een voltijdse, gesubsidieerde job. Niet bepaald een greep uit de doorsnee bevolking van onze stad, me dunkt.

Dit lijkt sterk op een ons-kent-ons clubje van gepiercete progressieve huppelkutjes die perfect matchen met het Grote Gelijk van de Botermarkt. De burger staat er bij en kijkt er naar. In het verbindende Gent worden wij blijkbaar tegen wil en dank verbonden met een clubje extremisten die het Vivaldi-bestuur van Gent heeft aangestoken met een kwalijk agressieve vorm van wokeness.

Soit, Pippi Langkous is ronduit racistisch en de Leopold II-laan gaat op de schop. Misschien dan ook overwegen om de Verapazbrug een andere naam te geven. In 1843 trokken Gentse kolonisten (u leest het goed) naar Guatemala om daar het land te gaan koloniseren, mét de steun van Leopold I, papa van…  Het was een kort avontuur dat leidde tot een faillissement. Toen kenden Gentenaars al het begrip ‘schulden maken’. Noem die brug misschien de Canadabrug. Canadezen bevrijdden Gent in 1944 van het fascisme. Dat past beter in het narratief van het stadbestuur.

Oh ja, verander ineens ook de naam van de Bataviabrug. Batavia was de hoofdstad van het koloniale Indonesië onder de Nederlanders, maar misschien zitten er daarvoor iets te weinig historici in het stadsbestuur. Noem het gerust de Stockholmbrug, naar het stockholmsyndroom. Iets waar de Botermarkt zwaar onder lijdt nu ze in de greep zijn van een handvol woke-activisten.

Het is lastig om ons gedacht te zeggen als we midden in een pandemie zitten. Het geklungel van de huidige én de vorige regering is té pijnlijk om er sarcastisch over te zijn. Na de mondmaskers, de bubbels en de knuffelcontacten  zijn het nu de vaccins, de diepvriezers en de spuiten. Maar dat is meer spek voor de bek van begenadigde cartoonisten als Lectrr.

Toegegeven, met de besmettingscijfers valt het in Gent allemaal mee. Althans, dat maken ze ons wijs. Nu aan factchecking doen, is dan ook als vloeken in de kerk. Volgens onze burgemeester doet in het warme Gent iedereen vrie zijn beste, en gaat niemand op reis naar een rode zone, niet om te skiën, niet om met de familie nieuwjaar te vieren en ook niet om de Tafelberg te bezoeken. Nee, Gentenaars zijn modelburgers, geboetseerd uit het juiste blauw-groene klei. Daarom is Gent de meest leefbare stad van België. Ik dacht dat het Mechelen was omdat ze daar al aan 60 procent niet-Belgen zitten. Diversiteit als motor van het ultieme geluk. Toch volgens de Mechelse goeddoeners Somers en Calvo.

Al die modelburgers blijken echter geen blijvers want er is iets bezig wat lijkt op een kleine exodus. Elfduizend burgers mogen zich sinds vorig jaar ex-Gentenaar noemen. Zo vloeien er zoetjesaan belangrijke inkomsten richting Lochristi, Melle, Evergem en alle andere gemeenten waar er nog tuintjes zijn om in te vluchten voor corona. Dus zeker al elfduizend minder belastingbetalers om de schuldenberg van één miljard in 2024 weg te werken. Maar ik hoor het onze burgervader al zeggen, als na corona de migratiestroom van netto-bijdragers terug op gang komt, is alles opgelost. Mechelen bis in de maak?

Sommigen wijten deze leegloop ook aan de exuberante vastgoedprijzen. Slimme promotoren en gewetenloze investeerders maken de mensen zot. Een appartement in de Vlaanderenstraat voor twee miljoen euro is enkel weggelegd voor zij die het zich kunnen permitteren om over de deur elke dag tweesterren kost te kunnen eten. Ultra liberalen of ultra vegetariërs? Vrijmoed is niet voor niets de tweede beste vegetarische keuken ter wereld. Als je niet voor een overheid, een NGO, een EVA of één of ander gesubsidieerd vehikel werkt, als je geen puissant rijke ondernemer of rentenier bent, kan je het vergeten in Gent. De gentrificatie kan niet snel genoeg gaan voor de machthebbers. Alleen al voor de naam. Hopelijk blijven de kapitaalkrachtige neo-Gentenaars wel stemmen leveren voor de huidige coalitie.

Vindt de burgemeester het allemaal prima in Gent, de eerste schepen vindt het zowaar nóg beter. In de kleine opsomming in het regionaal nieuws van De Gentenaar bewierookt hij zijn team.  Hij vergat wel Bram Van Braeckevelt. Door hem zijn we eindelijk van die vervelende paarden af. Op de vraag naar enig teken van tweespalt (leuk geprobeerd van Bert Staes) ontkende hij  met klem. De totale afwezigheid van tweespalt bleek al twee jaar geleden op de meesterlijk tekening van Karl Meersman waarvan het origineel in de living van uw dienaar hangt. Ik kijk er alle dag op.

De opsomming van al het goede dat deze lokale  Vivaldicoalitie al verwezenlijkt heeft, doet in niets vermoeden dat er toch elfduizend inwoners met de voeten zullen stemmen. Ok, je kan je altijd wegsteken achter het bestuursakkoord en de liberale keuze voor de uitbreinding van de LEZ. En ja, je kan  zeggen dat Groen niemand iets wil opleggen, maar het oneens zijn met de progressieve oekazen van de Botermarkt, is in de meest leefbare stad van Vlaanderen de facto een tergend geval van zwaar incivisme.

Een kleine exodus dus…  Ik hoop dat ze daar in het stadhuis  weten dat die veertig jaar kan duren.

Wie in de toekomst van uit Vlaanderen met de auto naar het Brussels hoofdstedelijk gewest wil rijden zal fiks in de buidel mogen tasten. De groene Manalishi van de Brusselse Groot-Gelijkers zal niet de putten vullen in het legendarisch versleten wegdek maar in de begroting. De chronische geldhonger van de oude stadsbaronnen die hun gewest in een permanente staat van faillissement gestort hebben, wordt vandaag ingepikt door nieuwe, groene potentaten, die de spilzucht vergoelijken met politiek correcte eufemismen zoals gelijkheid, mobiliteit, openbaar vervoer en gezonde lucht. Groene idealen verkopen nu eenmaal beter dan roze balletten.

Binnenkort wordt Brussel virtueel afgesloten van de rest van de wereld, op zoek naar de broodnodige euro’s voor de bouw van de ecologische luchtkastelen. De stadstol als een nieuw ijzeren gordijn, zonder Vopo’s met kalasjnikovs, maar met slimme app’s en tracers, ontwikkeld door bebaarde hipsters in hun veel te dure stadslofts, dromend van inleefreizen naar Ulaanbaatar en veganistische eetfestijnen op de Anspachlaan. Het groene gordijn zal de Vlamingen en de Walen uit Brussel buiten houden en de Brusselaars binnen. Brussel als moderne ecologische ZATO, enkel voor ingewijden en sektegenoten van Groen en Ecolo.

Diesels hebben ze in de hoofdstad verbannen tegen 2030. De rest van de verbrandingsmotoren volgt. Maron en Van Den Brandt zegevieren en hopen nóg katholieker dan de Gentse mobiliteitspaus te kunnen worden. De kans is groot want ook in Brussel is de steun uit Vlaams liberale hoek  bijzonder intens. Sven Gatz is er speciaal voor opgevist uit de roerkuip van de Brussels bierbrouwers, Mathias De Clercq uit de genenpool van het Oost-Vlaams bierpomp-liberalisme.

Ook in Gent gaan ze ondertussen duchtig verder op de ingeslagen weg: de LEZ wordt uitgebreid tot de grenzen van de R4. De liberalen waren tegen, maar tegen lucratieve postjes valt er weinig te beginnen. De socialisten waren ook tegen, maar die wachten op Conner Rousseau. En de christendemocraten… die hebben Mieke uitgewuifd.

Power to the people, als ze maar van het groene gedacht zijn.  

Je kan best vernederend overkomen als je iemand een figuurtje noemt, als in figurantje of karikatuurtje. Het overkwam Peter De Roover in een interview met de Standaard door  zich op die manier uit te laten over Sihame El Kaouakibi. De Gentse burgemeester Mathias De Clercq nam het daarom op voor zijn partijgenote  die door de federale fractieleider van de NVA werd weggezet werd als een marketingproduct van blauwe wizzkids. Een ware vernedering voor deze ondernemende vrouw  die ooit uitgeroepen werd als één van de 10 invloedrijkste “Vlamingen met migratie-achtergrond” (Let op, ik gebruik hier de Gentse politiek correcte bewoording voor het ten grave gedragen woord “allochtoon”) Ook een vernedering als je weet dat zij master in Onderwijskunde werd zónder een nepotistisch duwtje in de rug.

Dus een beetje lomp van De Roover, maar niet noodzakelijk een uiting van een genetische afwijking. DNA-sequenties bepalen nu eenmaal niet de graad van ironie of sarcasme die een mens meeneemt in zijn communicatie, noch de arrogantie of de nood om te vernederen. Opvallend dat progressieve politici en journalisten zich het specialisme “genetica” aanmeten, als waren zij de Watson en Crick van de morele beoordeling van hun politieke tegenstanders. Blijkbaar kan de Gentse burgemeester al even goed de samenstelling van het Vlaams DNA definiëren als Bert Bultinck van Knack.

Ik vraag me af of dergelijke ”genetische opdeling” op zich zelf ook geen vorm van vernedering is. Uiteraard zal Mathias De Clercq vinden van niet omdat hij zich al enige tijd op de ongenaakbare hoogte van zijn moral high ground bevindt. Op dergelijke hoogte heeft hij de zelfkritiek achtergelaten aan de boomgrens van de redelijkheid en ademt hij enkele de zuivere lucht van zijn eigen Groot Gelijk in.

Maar laat “genetisch opdelen” nu juist een kenmerk zijn van de mensen die Mathias De Clercq zó verafschuwt. De viscerale haat jegens nationalisten is hem ingelepeld door de über-humanist, filosoof en ondertussen  éminence grise van de Open-Vld, Dirk Verhofstadt, meester-verbinder maar verwoed blocker op Twitter. Nog even en De Roover wordt om zijn sterk wijkende haargrens en groot voorhoofd frenologisch bij het politiek gevaarlijk afval van deze wereld gezet.

Maar we wijken af. Nee Sihame El Kaouakibi is geen figuurtje, eerder misschien een toekomstige grande dame van de open VLD.   Maar sedert de forse taal van Groen op de sociale media betreffende het toekomstig inclusief personeelsbeleid, ben ik er van overtuigd dat de Gentse burgemeester zelf een figuurtje is in de groene poppenkast van Gentse Botermarkt.

Nee, het gaat niet goed met de Buffalo’s. Drie op vijftien is ronduit dramatisch. Ik heb niet het voetbalgeheugen van Filip Joos, maar wel een sterk vermoeden dat dit zo wat de rampzaligste start van de competitie moet zijn in vele decennia. De grote roerganger, voorzitter en notoir bedrijfspsycholoog vond nochtans dat zijn ploeg de enige was die Club Brugge kon bijbenen in de competitie 2020-2021. Dat deze laatste kan bijgebeend worden zal wel kloppen, maar het zal eerder door zebra’s dan door indianen zijn.

Wanneer een schip op drift is kan je de kapitein vervangen, maar misschien moet je ook eens de machinekamer inspecteren, de matrozen evalueren en de reder bevragen. Nu ja, de bestuurskamer van KAA Gent is zowat heilig verklaard sinds de ploeg van ons hart een coöperatieve vennootschap met sociaal oogmerk is geworden. De ploeg is voor altijd van de Gentenaars, aldus de gevleugelde woorden van Daniël Termont. Ik weet niet of hij die uitsprak in de skybox van de stad of in de business seats, maar voor de trouwe supporters waren zijn woorden zalf voor de sportieve ziel.  Over de fiscale constructies en de faveurkes van het stadsbestuur zijn er al boeken geschreven. Ik hou mij op de vlakte, de toorn van de grote manitou zou wel eens pijnlijk kunnen zijn. Dat heeft de auteur van het betreffende boekje mogen ondervinden.  Soit, als supporter verwacht je wel meer van een super professioneel bestuur die beweren het hart en de portefeuille op de juiste plaats te hebben.  Ook de keuze van  trainer Bölöni zou wel eens kunnen uitdraaien op a lot of baloney. Voor wie  deze uitspraak niet kent, baloney is Boulogne, een worst van paardenvlees, varkensvlees en ander vettigs, ook wel door Gentenaars bloende genaamd. Een hoop smaakloze hoop nonsens dus.

Nog goed dat KAA Gent er financieel goed voorstaat en met de hulp van onder andere Simon, Kalu en David een appeltje voor de competitieve dorst heeft opzij gezet. Dat kunnen we van dat ander bestuur, het stadsbestuur niet zeggen. Voor de toename van de schuld tot één miljard euro scoort de burgemeester en de rest van de bende van de Botermarkt ook niet meer dat drie op vijftien. Het geld mag dan wel goedkoop zijn, schulden zijn schulden. Al zijn andere wollige uitleg is dan ook niet veel meer dan baloney…