Dat juli en augustus voor veel leerkrachten de twee voornaamste redenen zijn om voor het onderwijs te kiezen, is algemeen bekend, maar voor mij waren het twee maanden waar de inkt in mijn pen uitdroogde. Niet zozeer door de klimaatopwarming, maar door de politieke actualiteit die meer om te huilen dan om te lachen was. Op een bepaald moment wordt het vertoon zo zielig dat een cynicus als ik er niets meer bitter of zoet kan over schrijven. Ik hoop wel dat de lezers ondertussen geen al te lange BLM-tenen hebben ontwikkeld nu ik me toch eens achter de laptop heb gezet.
De parasols van Blankenberge, de agenten van Charleroi, de belaagde hulpdiensten van Brussel, de handgranaten van Antwerpen, het ammoniumnitraat van Beiroet, de comeback van Corona, Black Lives matter, Antifa en de Amerikaanse kindertuin van Trump en Biden. Elke commentaar zou misplaatst zijn. Niets om mee te lachen, eerder om mee te bleiten zou Lectrr zeggen. Dichter bij huis is het al niet veel beter.
In Gent begint de drugscene zich te organiseren, maar de camera’s aan de Brugse Poort worden weggehaald. Te stigmatiserend? De ingehuurde Vier-ploeg verheerlijkt het optreden van het Stropteam. Een pluim op de hoed van de burgemeester of op de hoed van de nooit-aflatende Gentse flikken? Ondertussen verloedert de Dampoortwijk verder onder het sluikstort. Iedereen ziet het en iedereen zwijgt. De daders zullen ongetwijfeld behoren tot de kwetsbare groepen, een garantie dat het nooit opgelost wordt, de drie nieuwe camera’s ten spijt. De politieke correctheid garandeert een nieuwe soort omerta, deze keer niet onder misdadigers maar wel onder Gutmenschen.
Ondertussen staat Vivaldi in de startblokken en worden de postjes voor de liberale familie warm gehouden. Een beetje opzoekwerk leert ons dat Egbert Lachaert in oktober 2019 nog letterlijk gezegd heeft: ” Als je naar het economische programma van de Franstalige ecologisten kijkt, ligt dat heel dicht bij de PTB. Samenwerken zal toch enkel kunnen als zij hun programma ritueel verbranden.” In september 2020 is die blauwe belofte om niet met de ecologisten in zee te gaan ingeslikt.
Waar hebben we dat nog meegemaakt? In het Laatste Nieuws van 17 september 2018 liet Mathias De Clercq, kandidaat-burgemeester van de Open VLD optekenen “Wij willen de knips ter hoogte van het Rabot en de Brugse Poort weg omdat ze de wijken afsnijden van de binnenstad”. In diezelfde krant, enkele dagen later stelt de liberale lijsttrekker letterlijk “Wij zijn geen liefhebber van het dragen van levensbeschouwelijke tekens in een schoolomgeving”. Wat zien we als de macht lonkt? Weg beloftes! Een liberale traditie? Of is het platte collaboratie voor eigen gewin?
En weet je wat ze ooit zegden over de collaboratie? Om de woorden van de Gentse burgemeester te gebruiken: Nie wieder.
Everaert 