Zelden heb ik écht zin in groenten. Mijn ouders waren dan ook pure carnivoren. Elke week minstens twee maal biefstuk, in de échte boter gebakken, twee maal worst, één- of tweemaal vis, we woonden in Oostende, en dan nog wat zelfgemaakte stoverij of lekkere vol au vent. Hamburgers, boomstammetjes en Ardeense schijven bestonden nog niet. Mayaworst evenmin. En telkens met veel aardappelen. Groenten waren garnituur. En het smaakte, keer op keer, de occasionele spruiten of witloof ten spijt. ’s Avonds américain bij de boterham of een schel boerenhesp. Mét zwoerd. Mijn vader heeft honger gekend in de oorlog en ík moest dan het zwoerd opeten. Vet.
Elke vegetariër of godbetert veganist, en zo leven er wat in Gent, moet nu staan gruwen en zonder enige vorm van mededogen mijn ouders beschuldigen dat ze de gezondheid van hun zoon blootgesteld hebben aan onaanvaardbare gezondheidsrisico’s zoals een marginaal verhoogde cholesterol en een aan de hoge kant uitgevallen BMI. Duvel ben ik pas beginnen drinken toen ik het huis uit was, maar dat zullen ze for the sake of argument niet vermelden. Misschien denken ze wel dat hun vroege dood een politiek correcte straf is voor hun ongezonde levensstijl die ze bovendien aan hun nakomeling met wrede genoegzaamheid hebben opgedrongen. Ik verwacht van vegetariërs of veganisten geen factcheck maar ik kan hen zwaar teleurstellen met de kennis dat mijn ouders, 87 en 88 jaar oud, nog in prima gezondheid zijn, alle dierlijke eiwitten en vetten ten spijt.
Maar áls ik dan toch eens zin heb in groenten ga ik om de hoek bij Bayram. De immer sympathieke Gentse Turk moet zowat de lekkerste groenten en het sappigste fruit uit de buurt hebben. Hiervoor moet ik geen 100 meter stappen dus dacht ik dat ik hiermee in de kaart speelde van Team Gent en een levend voorbeeld was voor de korte keten. Bij nader inzien merkte ik op dat zijn aardbeien uit Hoogstraten kwamen en dat ligt volgens Google Maps toch zo een kleine 100 kilometer hier vandaan. Enig opzoekwerk leerde mij dat de korte keten dan ook iets anders is. Op de website van Stadslandbouw Gent lees ik dat landbouw en politieke filosofie (of lees ik hier onwrikbare overtuiging?) heel kort bij elkaar staan. Op de website van Gent Klimaatstad lees ik dat het beter is om de productie en de consumptie dicht bij elkaar te houden én dat Gent weer eens genomineerd is voor een zoveelste award. Maar dit laatste doet niet ter zake. Op de website van de stad Gent zelf lees ik dat de stad begaan is met voedsel. Gent en Garde, dat een tactisch masterplan om het voedselsysteem in Gent te verduurzamen nastreeft, verwijst naar een door de stad Gent bestelde studie die de noodzaak van de korte keten aantoont. De politieke filosoof van de werkgroep stadslandbouw schrijft het rapport dat stadslandbouw aanbeveelt. Klinkt als: wij van WC-eend adviseren WC-eend. Misschien is het dat wat de Gentse politiek bedoelt met de korte keten.
Buiten de stadslandbouw vind je dit ook terug in andere domeinen, denk maar aan Stadsontwikkeling. Projecten toekennen kan evengoed in een korte keten. Vandaag ontwikkel ik, morgen ben ik jurylid. Het volgende project andersom. Scratch my back, I’ll scratch yours. De korten keten dus. Op zaterdag ben ik, zoals steeds, wat gemakzuchtig maar gelukkig is er Bert Staes, de fiabele scribent van het stadsbestuur, die een en ander duidelijk maakt over de stappen die enkele partijen in de soap rond Sogent ondernemen. Nu de stad naar het parket stapt denk ik dat ook hier de korte keten gevonden is. Misschien was een coöperatieve parketmagistraat met een groot voetbalhart aanwezig was op een ongedocumenteerd avondje skyboxen, of liep er toevallig een bereidwillige procureur in de vochtige kamer rond? In Italië heeft de nieuwe regering alvast een ban op de verenigbaarheid van ministerschap en lidmaatschap van de loge afgekondigd. Een los ideetje voor de volgende gezagsdragers in Gent? Het zou wel heel wat afbreuk doen aan het principe van de korte keten.
En wedden dat de korte keten net één van de verkiezingsthema’s van Team Gent wordt?
Everaert 