De Centrale, het spraakmakende intercultureel centrum, troetelkind van het progressief Gents stadsbestuur, organiseerde op 19 mei het gratis wijkfestival Goûts de Gand in het Coyendanspark. Ik ging kijken.
Nadat ik de zee van fietsen had getrotseerd kwam ik via de toegangspoort op een leuke, warme en samenhorige binnenplaats. Schattig. Veel kindjes, veel kraampjes, veel wereldmuziek. Klinkt mega superwijs voor velen, maar voor mij dat is gewoon folk van den Aldi. Rock’n Roll is denkelijk té blank, of té wit, of té crèmekleuring?
Ook veel lekkers uit Afghanistan, Palestina, Indië, Bangladesh, Japan, Bulgarije, Roemenië. Maar weinig hoofddoekjes, het was nu eenmaal Ramadan (of Ramazan voor de Turkse lezers) en sneukelen zat er dus niet in. Ze moesten wachten tot 21.31 uur, zonsondergang in Gent. Dus slechts 29 minuten om te schransen. Dergelijke festivalletjes sluiten blijkbaar om 22 uur. Misschien moet De Centrale de timing volgend jaar beter in de gaten houden.
Verzameld links aan de bonnetjesstand. Mama’s met kindjes, veel kindjes, mogelijks ook van de buren maar dat was er niet aan te zien. Altijd herkenbaar aan hun donkergroene collants, halfhoge bruine cowgirllaarsjes, overhangend versleten rokje en tweedehands lederen vestje. Als je ze ziet is de bakfiets nabij. En de kindergrime. Papa’s met de vaporiser, baardje van een paar dagen en bio-pintje in de hand. Cool. De wat oudere dames, volledig schmink- en manvrij, meestal met hennagekleurd en gemillimeterd haar, keken mij, zoals steeds, wantrouwend aan. Ik moet geboren zijn met die conservatieve oude-venten-blik in de ogen. Zoveel is zeker.
Bon, niets dan goed over dit multicultureel festijn. Ouders paffen hun zelfgerolde shags, al dan niet verrijkt met goedkope wiet. Maar ze doen het tenminste niet in de auto.
Alleen begreep ik de aanwezigheid van een standje diehard Cubafans niet. Okay, Peruaanse muziek, Braziliaanse zoetigheden, Mexicaanse drankjes… maar de beeltenis van Ché, de vergane linkse glorie, nog enkel goed om de T-shirts te tooien van een paar overjaarse hippies of Madurofans? Ik zocht tevergeefs naar een standje met Chilifans en Pinochet T-shirts. Een beetje zuidelijke Andescultuur zou niet misstaan. Of gaat het over wie de grootste moordenaar in zijn rangen heeft? Wat telt er meer: helikopters of standrechtelijke executies? Of is het laatste dan iets meer multicultureel dan het eerste?
Terwijl ik me weer op weg naar huis begaf, bleef die vraag spelen. Wie de grootste moordenaar is wordt meestal bepaald door geschiedenis van de overwinnaars en de verliezers. Montgomery stuurde per vergissing duizenden soldaten de dood in, maar hij zat langs de goede kant. Langs welke kant Ché zich nu bevindt wordt niet bepaald door de geschiedenis maar door het verhaal van wie het hier voor het zeggen heeft.
Everaert 