Ik moet ootmoedig toegeven, de Zevende Dag is al lang geschrapt van mijn zondags verlanglijstje. Ik ruil graag deze twee uren van politiek activisme in voor een gezonde wandeling door de op dat uur vaak lege binnenstad van Gent. Of voor de elfurenmis in onze prachtige Sint Baafskathedraal. Een oase van rust en contemplatie waar we met zekerheid geen Gentse politici tegen het lijf zullen lopen, behalve Mieke Van Hecke, maar sommigen beweren dan ook dat zij geen politica is. Soit, een aanrader, zeker in de komende maanden.
Vorige week maakte ik graag een uitzondering. Onze groene mobiliteitspaus Watteeuw kruiste de degens met het duracell konijn van de NVA Ben Weyts, bij de trouwe kijkers van Villa Politica ook de Flemish Fainter genoemd. Uiteraard ging het over mobiliteit en kwaliteit van het openbaar vervoer. Het bijhorend filmpje was best onderhoudend. Men interviewde enkele argeloze wachtenden aan de Zuid. De opmerking van een felle mevrouw die niet kontent was over de vertragingen maar wel over de bereikbaarheid van haar bestemming “als de vakbonden niet staken”, werd door de regisseur niet weggeknipt. Een onachtzaamheid van een omnipresente VRT-syndicalist, of een stiekeme NVA’er achter de knoppen die toch bij de VRT is binnengeraakt? Ook de opmerking van de gepensioneerde man die zijn abonnement van 53 euro per jaar eigenlijk veel te goedkoop vond bleef ongecensureerd. Steve Stevaert draait zich om in zijn graf. Uiteindelijk mocht de studente die 209 euro voor 365 dagen met bus of tram rondrijden te duur vond, toch het vaandel van de kritische jeugd hoog houden. 238 euro voor 4 dagen Rock Werchter was in deze context geen issue.
Terug naar het gesprek van de twee tenoren. Ben Weyts probeerde ADHD-gewijs de zoals steeds stekelige vragen van Phara De Aguirre over de tanende tevredenheid te counteren door aan te tonen dat De Lijn een traag kerende tanker is. De verminderde stiptheid, de gebrekkige reizigersinformatie, de geschrapte diensten… allemaal de schuld van de gigantische inertie van een groot zeeschip. Je zou denken dat niet Philippe De Backer maar Ben Weyts staatsecretaris voor de Noordzee was.
Watteeuw verraste dan weer vriend en vijand door toe te geven dat hij achter het idee voor een Antwerpse mobiliteitsnet van NVA-schepen Koen Kennis stond. Les extrêmes se touchent? Toch als het op openbaar vervoer aankomt. Misschien was Siegfried Bracke beter over trams dan over Publipart begonnen. Er kon iets moois gegroeid zijn in Gent.
Terug naar de blauw-gele MIVG bussen? We hebben al bleekblauwe wandelbussen. Een streepje geel erbij en we zijn er. Over het budget van 400.000 euro kan gediscuteerd worden. Over de tevredenheid ook. Dat de geestelijke vader deze laatste niet in twijfel trekt kan ruiken naar een flinke dosis vooringenomenheid. Maar dat hij de beperkte bevoegdheden van de stadsbesturen in het kader van de regionalisering bij De Lijn wél in twijfel trekt, kan ik gerust inkomen. Indien de beslissingsmacht enkel bij de belbus ligt is het idee van de 15 vervoersregio’s a priori een verloren zaak.
Het valt wel op dat Watteeuw met zijn vraag naar opsplitsing van De lijn in kleinere, flexibele stadsmaatschappijen in gaat tegen de omgekeerde beweging van groene brulboei Calvo die in zijn boek Leve Politiek pleit voor één parlement in plaats van zes. Meer groene centralisatie dus. Dat hij in zijn naïviteit nog een paar parlementen vergeet is munitie voor zijn tegenstanders. Maar over nationale politiek zwijgen we in Gent en meer zedig.
Dat bij de verbrokkeling van het Vlaamse openbaar vervoer in kleinere stads- en regionetten de vakbonden minder greep zullen hebben op de werking er van en het hele land moeilijker kunnen platleggen zullen ze bij de rode broeders van Team Gent niet graag horen. Zou Watteeuw met zijn pragmatische kijk op de lokale mobiliteit dan toch niet lekker liggen bij de collectivistisch geschoolde collega’s op zijn lijst? Velen zullen het heimelijk hopen. Over het circulatieplan kan immers achteraf nog gediscuteerd worden, op een pragmatische wijze.
Everaert 