Theocratie

Iran is een theocratie, dat mag toch zo gesteld worden. De leiders van het land beroepen zich op het woord en de wetten van Allah en bepalen hiermee hoe de burgers leven, werken en communiceren. Het woord theocratie komt van θεός,  en κρατία wat zoveel als God en macht betekent. De macht wordt dus ingegeven door god. In Iran staat Allah centraal.

Er was deze week heel wat te doen rond het afspringen van de Iran-deal, het geesteskind van Barack Hussein Obama. Het was een deal tussen de VS, Europa, Rusland, China en Iran waarbij de economische sancties wegens de productie van verrijkt uranium voor kernwapens,  werden teruggeschroefd op voorwaarde dat Iran de ontwikkeling van die wapens stopzette. Dat Trump niet in de deal gelooft kan wel met die theocratie te maken hebben. In tegenstelling tot het Irak-debacle waar een oorlog gestart werd over onvindbare weapons of mass destruction, ligt de politieke motivatie in Iran niet bij een socialistisch, niet-religieus Baath regime maar bij de wil van Allah.  Als Allah niet wil dat een messenzwaaiende verwarde man iemand neersteekt dan zal Hij het mes net voor de steek bot maken. Als Allah verkiest dat de ayatollahs doorgaan met de ontwikkeling en productie van kernwapen, dan is het zó, Inch Allah.

Jaren hebben ook de Belgen in een quasi-theocratie geleefd toen in 1950 de unitaire CVP de absolute meerderheid behaalde. In 1961 kwam met Théo Lefèvre zelfs een premier aan de macht die door zijn ouders Théodore, of geschenk van God  was genoemd. Gelukkig was die God al op zijn retour, maar de impact op het dagelijks leven was groot. Van abortus was geen sprake, vrouwen mochten voor 1976 niet eens zelf een bankrekening openen, mijn schoenmoeder zaliger moest het katholiek onderwijs verlaten toe ze huwde en de pastoor bezwoer ons om “voor de goeie” te stemmen en “veel kindjes te maken”. De babyboomers haalden de CVP-staat neer en vonden de verlichting opnieuw uit. Weg God, weg afgod. De mens staat centraal.

Tot wanneer generatie X en de millennials de nieuwe afgoden van onder het stof haalden. In Gent wordt de fiets de nieuwe Baäl. Wie niet heeft gefietst heeft niet geleefd. Wie het stalen ros niet vereert, wordt weggehoond. In Gent heerst de vélocratie. Dat velox in vélocipède snel betekent kan de aanschuivers op de R40 enkel nog meer enerveren.

Omdat het Gentse mobiliteitsbeleid door nogal wat Gentenaars met een scheef oog bekeken wordt (ze moesten zich schamen) hebben de progressieven een nieuwe afgod gevonden: het kind. Het kind staat centraal bij de beleidskeuzes. Niet de échte economie, niet de huisvesting, niet de veiligheid bepalen het beleid, maar de goestsjes van de kleine mannen in de laadbak van de bakfiets. Een ware pedocratie. Klinkt kinky maar het kan bewaarheid worden in de meest kindvriendelijke stad van Vlaanderen. Heeft Gent dààr nog geen prijs voor gekregen?

Let op: ook de blauwe garde heeft zijn nieuwe afgoden. De postjes. Na de val in Bangkok, de bestuursfunctie bij Fluxys. Met een sympathieke voorzitter als onze burgervader is de recuperatie van een verloren zoon van de coalitiepartner een stok achter de deur. Als het resultaat van Team Gent wat tegenvalt mag de blauwe garde opnieuw haar ziel verkopen, hoewel ik twijfel of deze rabiate papenvreters er wel een hebben. Bye-bye Mathias, welcome back Geert? Een Fluxycratie als het ware. Gewoon doen zeker?

En straks krijgen we nog enkele religieus beter geïnspireerde Belgen op de overvolle kiesbrief. Na al de strijd tegen de jaren ’50 theocratie maakt onze mei ‘68 tolerantie stapje voor stapje plaats voor een nieuwe theocratie. Genderscheiding op de bus? De vrouwen zullen het geweten hebben.

Enfin, voorlopig is het wel nog elk zijn eigen democratie… behalve voor de communisten misschien.