Assertief

Laatst zag ik een assertieve fietsster een lege plastiekfles in één van de boomspiegels van de Belfortstraat gooien. Eén opmerking en de jongedame trakteerde me op een welgemeende middenvinger. Het is uiteraard haar keuze om mij een oude zeur te vinden, maar het is evenzeer mijn keuze om bezorgd te zijn over de netheid van de binnenstad. Een ecoparadijs zal Gent op die manier nooit worden. Gelukkig passeert de veegmobiel van Ivago hier dagelijks meerdere keren want de heren en de dames van de Botermarkt willen hun omgeving netjes houden, al is het maar voor de horden toeristen die er dagelijks voorbij schuiven, al dan niet onder leiding van een gratis stadsgids.

Ik weet niet of de assertieve vervuilster een fan van Groen is, haar fiets deed het me wel vermoeden, haar gedrag minder. In 2014 liet de groene schepen van mobiliteit noteren in de bekendste stadskrant dat fietsers wat assertiever moesten worden, maar, zo liet hij er fijntjes aan toevoegen “ze moeten wél het verkeersreglement respecteren”. Dat is net hetzelfde als tegen een veertienjarige puber zeggen dat hij wat feller Fortnite moet spelen… maar ook goed moet studeren.

Goede bedoelingen geraken al te vaak ondergesneeuwd onder het gebrek aan spankracht van zij die aangesproken worden. De gevraagde assertiviteit wordt dan vaak verwisseld voor legitieme agressiviteit en verhoopte permissiviteit. De kans dat een agent je tegenhoudt als je op het voetpad rijdt of een lege plastiekfles weggooit lijkt even klein als de kans gepakt te worden voor het achteloos op de grond gooien van een sigarettenpeuk.

De vraag aan het individu om respect te tonen voor de medeburger en de natuur, vervelt al te vaak in de eis van het individu naar respect voor zijn of haar aberrant gedrag en exuberante keuzes. Op die manier verglijdt een stad in een soort zachte doch zelfdestructieve anarchie. Of de bende van de Botermarkt dit leuk vindt, weet ik niet. Het lijkt er op dat ze huiveren om enig gezag te etaleren. Gezag is immers zó “jaren dertig”