Vulpen

Het zal menig lezer zijn opgevallen: de laatste weken bleef mijn blog leeg, opgedroogd als het ware door de intense hitte. Volgens sommigen ongetwijfeld de schuld van het uitblijven van een regering, volgens anderen de schuld van president Trump. In elk geval de schuld van een ander.

Toch vreemd die extreme warmte. Ik heb de voorbije twee jaar mijn wagenpark vergroend, mijn 974 neonlampen vervangen door LED verlichting, overgegaan op een groene-stroomleverancier en alle afvalhout gerecycleerd. En toch werden de hitterecords verbroken. Mijn tientallen tonnen CO2-besparing mochten niet baten. Ik begin te vermoeden dat het klimaat gestuurd wordt door een creationistisch figuur, een Allah of een God als het ware, die het gehad heeft met de mensheid. Iemand die lak heeft aan de duizenden voetbalvelden zonnepanelen of de wouden windmolens, de verhakselaars van zijn lievelingscreaturen, de vogels.

Maar soit, die vulpen dus, een serieuze steun voor ons Greta en ons Anuna want nu moet mijn PC geen overuren draaien en moeten de servers, ver weg in één of ander vergeten gat,  hun omgeving niet nodeloos opwarmen. Pen en papier, terug naar af, terug naar de roots. Schrijven als iets natuurlijk, iets authentiek zoals paard en kar. Over dat laatste zullen ze het op de Botermarkt met mij niet eens zijn, but who cares?

Ik kreeg die vulpen van mijn echtgenote, gewoon omdat ze verzot is op vulpennen. Een nieuwe hobby, na de schoenen en de handtassen. Het voordeel tegenover die twee andere verzamelobjecten is dat ik de vulpen kan gebruiken zonder te worden aangestaard.

Maar ik moet toegeven, het schrijft lekker en je hebt het altijd bij de hand. Geen gedoe met laptops opstarten en laders zoeken. Gewoon: dop af en hupsakee. Handig als je weer iets onzinnig leest in de Gentenaar of iets geks hoort op radio één, en je wil er meteen op reageren. Vooral handig als straks het politieke leven uit zijn zomerslaap ontwaakt. Het schijnt dat we weer gaan voor een Zweedse coalitie. Ik ga alvast extra inktpatronen kopen.