Zwanger

Onze schoondochter is zwanger, acht maand ver en met een mooi rond buikje. En ze neemt, om te gaan werken,  alle dagen tram 1. Eén van de belangrijkste lijnen in Gent, met veel schoon volk, zeer divers, jong en oud, alle kleuren van de regenboog verenigd in de lange metalen pijp van de  hermelijntram, netjes voorzien van gereserveerde  plaatsen voor zwangere vrouwen.

Elke dag ervaart ze de verbindende kracht van de ideale Gentenaar, de progressieve kracht van zij die Gent zo graag willen delen en  de wondere weldaden van de diversiteit. Rechtstaan dus, de hele rit lang!  Laatst kreeg ze, onder druk van haar meewarige oogjes, toch een plaats aangeboden van een zeventigjarige Amerikaanse toerist uit het land van baarlijke duivel Trump. De rest bleef zitten. De toerist zal zeker een democraat  geweest zijn.

Toch vreemd dat onze youngsters waarvan we vermoeden dat ze netjes opgevoed zijn door verantwoordelijke ouders en door de gemotiveerde leerkrachten van de stads-, methode- en andere scholen, niet de moeite nemen om hun leeg gat op te heffen om iemand een zitplaats aan te bieden die op enkele weken van bevallen staat. De AirPods blijven rustig doorzoemen. Ik vermoed dat het noch duistere teksten van Black Sabbath, noch verheven bijbelcitaten zijn, maar de hardnekkigheid waarmee ze zich door die dingen van de buitenwereld afsluiten lijkt mij bijzonder weinig gemeen te hebben met de inclusiviteit waarvoor Gent zo bekend staat of waarvoor de bestuurders van onze stad zo graag zouden hebben dat Gent bekend staat.

Er zullen nog veel schepenen van onderwijs moeten opstaan om leerlingen aan te leren de zitplaatsen te delen met ouderen en zwangere vrouwen. Of misschien zijn de hardnekkige zittenblijvers genderfluïden die zich niet willen laten vastpinnen op het biologisch gegeven dat enkel vrouwen zwanger kunnen worden. Recente baarmoedertransplantaties en bijhorende hormonenkuren zijn koren op de molen van de diehard fetisjisten van de absolute gelijkheid. En misschien bevolken zij wel de trams van Gent.

Maar het kan ook zijn dat het de schuld is van De Lijn: de aanduidingen zijn misschien onduidelijk, niet in verstaanbare taal voor de talloze nieuwkomers en absoluut getuigend van een schrijnend gebrek aan politieke correctheid. Het zou kunnen dat “zitten op de tram”  een universeel mensenrecht is en geen onderscheid maakt tussen zwangere vrouwen en jonge gezonde mannen. Even vragen aan de Verenigde Naties of aan de advocaten van Progress Lawyers Network. Misschien bestaat er zelfs een NGO die opkomt voor de rechten van de  universele tramzitter. En tegen de aanwezigheid van rechtsextremisten in het bestuur van De Lijn.

Hoe dan ook, straks worden we opa en oma. Dan kunnen we op bezoek bij ons eerste kleinkind. Ik denk niet dat ik de tram of de bus ga nemen. Lang recht staan is aan mij niet besteed maar in de clinch gaan met de beloftevolle toekomst van ons land evenmin. Ik heb nog al mijn tanden en ik zou dat graag nog een tijdje zo houden.