Over Gent schrijven is leuk. Zonder in clichés en superlatieven te vervallen kan ik zeggen dat ik door de band graag vertoef in de stad waar ik mijn studies heb kunnen volmaken en mijn carrière uitbouwen. Dat maakt van mij echter geen believer, noch een meeloper in het hoerasfeertje dat hier nu al enkele jaren hangt. Een Gentenaar staat er om bekend kritisch te zijn en enige vorm van sarcasme niet te schuwen. Misschien moeten er wat meer mensen die Gentse kwaliteit etaleren. En liefst van al wat bekende Gentenaars, mijn onbekendheid draagt niet ver genoeg. Ik was dan ook blij dat ik in de nadagen van de hele heisa rond het aanstellen van de schepenen kon lezen dat niet iedereen het er mee eens is.
Steven Vromman, de low impact man en ultieme lansbreker voor het Groene gedachtengoed, schreef een kerstverhaal anno 2025. De lezers van “Gent en Meer” weten dat ik het eerder voor 2029 heb. Altijd sympathiek van Steven om te schrijven met wollige en warme trefwoorden als geluk, burgerparticipatie, veerkracht en delen, in tijden waar het bloed nog van de messen druipt. Om er zelfs schepenambten voor uit vinden kan ik best smaken, te meer omdat out of the blue Sarah Van Liefferinge mag meedoen. Een beetje piraterij aan de Botermarkt is altijd meegenomen. Kritische geesten zijn nodig, alleen vrees ik voor hun houdbaarheid. De messen worden vakkundig geslepen, dag en nacht, jaar in, jaar uit. Een politiek certitude. Sarah, watch your back. Idealisme is de schattige kunstsneeuw op de pakjes van eigenbelang onder de kerstboom van de politiek. Erst das Fressen, dann die Moral.
Kurt Burgelman, ondertussen vaste columnist van Het Laatste Nieuws, en lofzanger van Mijn Gent roerde zich ook in het debat. Dat hij de lof zingt vanuit Zevergem vind ik extra pittig, maar dit doet niet ter zake. Buiten lof is zijn kritiek niet van de lucht. Hij luchtte dan ook zijn degout voor de cinema die we vorige week mochten beleven rond de defenestratie van Christophe Peeters. Niet onterecht rekte hij zijn onvrede over de gespeelde menselijkheid van Maggie De Block. De richting waar haar menselijkheid naar uitgaat is duidelijk politiek geïnspireerd. De behoeftige mensen die rekenen op een menswaardig gezondheidsbeleid, waaronder Kurts zieke oma, spelen geen rol in haar spelletje. Omdat ze binnenkort toch geen stemmen meer opleveren? Het zou misschien té cynisch om dit in de stevige schoenen van Maggie te schuiven.
Maar gelukkig hebben we weer een rasechte Gentenaar als burgervader. De verzekering dat hij zich met elke vezel in zijn lichaam zal inzetten voor zijn burgers, is een geruststellende gedachte. Zijn voorganger was invloedrijk, hij eerder vezelrijk. En hoe meer vezels hoe beter voor de vertering van de politieke indigesties die ons nog te wachten staan. Ik raad de bekende bloggers en columnisten aan, na de roes van de feesten en de afbraak van de kerstmarkt, extra waakzaam te zijn. Hun schoonste, warmste, beste en meest productieve tijden liggen voor hen. Nietwaar Steven, Kurt, Sarah en Zaki?
Everaert 