Wakker

Zes uur. De wekker maakt me wakker. Een lege lijnbus dendert door de straat. Het putdeksel maakt nog altijd evenveel lawaai. Ik neem een warme douche, bijna heet,  en met heel veel douchegel. De condensatieketel trekt zich op gang en zet wat extra aardgas om in CO2. Zeepresten zoeken hun weg naar de riool. Nee, ik ben niet goed bezig, maar een mens moet toch proper zijn om te gaan werken. Aan de Visserij moeten ze dat toch ook denken, of hebben diehard ecologisten een ander idee over hygiëne? Mogelijks. Maar mijn dreadlocks zijn wel netjes en hygiënisch, sèg!  Ik hoor het mijn laatste sollicitant nog zeggen.

Ik lees de krant, De Gentenaar. Die is wel van de buren, maar die zijn nog niet zo vroeg op. We sharen. Lekker modern. En nog goed voor het milieu. Het circulatieplan wordt nog maar eens aangepast. De Minnemeersbrug verandert van rijrichting. Omdat er klachten van de buurt zijn. Hoe edelmoedig om naar klachten te luisteren. Van wie precies de  klachten zijn, hebben we het raden naar. Toch niet van mijn kennissen. Maar ja, die zijn van geen tel. Ik ook niet trouwens.

Het leven moet verder gaan. Ik neem de auto en vertrek naar het werk. Een stuk voor acht uur, anders zit je muurvast aan de Dampoort. Daar zijn ook klachten over. Maar waarschijnlijk van de verkeerde mensen. Gent is wat we delen, behalve klachten van lastige mensen. Het gaat vlot vandaag, slechts een tiental auto’s voor mij en ik kan de rotonde op. De verkeerslichten zijn mij gunstig gezind.  Ik erger mij weer eens aan een fietser zonder fietslicht, zonder fluohesje en met een overdosis kapsones. Telkens zeg ik tot mezelf “laat het, slecht voor uw tikker”.

Op het werk overloop ik mijn mails. Er zit heel wat bagger tussen, van Kluwer, de Morgen en van Creditsafe. Tiens, ik dacht dat ik me ooit eens uitgeschreven had. En de GDPR dan? Of was dat ook weer zo’n Europese bezigheidstherapie die ons alleen maar op kosten heeft gejaagd? En mag ik de map GDPR dan klasseren naast deze van de Declaration of Performance die ons enkele jaren geleden ook al eens de stuipen op het politiek correcte lijf heeft gejaagd? Maar ja, eurocraten moeten ook leven. En Europa blijft het recyclagepark par excellence voor uitgerangeerde politici. We zullen er moeten leren mee leven.

De avond valt steeds vroeger, nog enkele dagen en we beleven de langste nacht. Het avondjournaal staat op. Ik word stilaan misselijk als ik TV kijk. Marrakesh, ik  ben er nog nooit geweest maar ik vind het nu al niet meer zo sympathiek. Ik heb de tekst van het pact eens afgeprint,  in het Engels. Het eerste dat ik las in de preambule is dat bij het migratiepact rekening gehouden wordt met het klimaatakkoord van Parijs. Vreemd, waarom nemen al die ministers en hun medewerkers dan het vliegtuig? En de week er op naar New York? Gaan ze ondertekenen met kerosine? Zou Skype het klimaat niet kunnen redden? Of mag ik dat zo niet zien? Allicht niet. Ik ben geen visionaire professor, slechts een onwetende burger. Misschien zelfs een beetje verzuurd. Sorry.

Die trip naar Parijs heb ik ook maar afgezegd. Ik heb geen zin om een geel hesje met een zwart kapje en een omcirkeld A’tje tegen te komen. Ik ben mijn auto nog aan het afbetalen en ik heb geen zin hem in de fik te zien gaan. Maar ze hebben gelijk, we worden kapot belast. Toch zullen ze moeten dansen naar de pijpen van de elite. De CO2 is het nieuwe Zyklon B. De strijd er tegen mag kosten wat het wil, de burger betaalt toch altijd. In ’40 – ‘45 was het met zijn leven, nu met zijn eigen centen.