Gent is in de ban van een nieuwe sporenslag. Niet op de Groeningekouter deze keer, maar op dé Kouter, waar gevaarlijke tramsporen liggen te wachten om voeten van onoplettende burgers te breken. In kleine stukjes. Een remake van de strijd tussen de Leliaards en de Klauwaards? Nee, het gaat gewoon over de strijd tussen de ruziemakers en de boelzoekers, zoals gewoonlijk een rode draad in de Gentse politiek. En het gaat over de tram. Een ijzeren sporenslag als het ware.
Moeten de stalen rossen van Gwijde van Tram Drije, onze plaatselijke strijder voor fiets en openbaar vervoer, plaatsmaken voor de soepelrijdende trambussen van Anneleen Van Bossuyt, leidster van de klauwende oppositie? Zijn tramsporen de inconveniënten van de vooruitgang? Of lijden ze ons spoorslags naar een autoloos groen Utopia?
Ook ik heb ooit de claustrofobische ervaring gehad met een voorbijschuivende tram ter hoogte van de Groentemarkt. Ook ik heb in mijn studententijd “een stuik gezet”, mijn voorwiel geblokkeerd in de tramsporen. Mijn lief zei dat ik maar beter uit mijn doppen moest kijken. Het was toen ook niet de gewoonte de schuld op iemand anders te steken.
Maar wat is nu essentieel? Dat de Gentenaars zich vlot, veilig en liefst zonder veel te veel uit te geven kunnen verplaatsen door de stad! Gent is net niet groot en rijk genoeg om megalomane en geldverslindende projecten van openbaar vervoer te realiseren. Misschien maar best ook. Calatrava mag in Luik of Bergen blijven. Maar Gent is wel groot genoeg om er extra aandacht aan te besteden. De aard van de oude middeleeuwse binnenstad met kronkelende straten, bemoeilijkt elke keuze. Vlotte doorstroming, met of zonder circulatieplan zal altijd een probleem zijn. Zou een eigen vervoersmaatschappij dé oplossing zijn? Terug naar het blauw-geel van de MIVG om de nostalgici onder ons te paaien? Óf om de slagkracht te verhogen? Misschien toch beter het laatste.
Misschien moeten we zelfs helemaal afstappen van de oude denkpatronen. Zijn elektrisch aangedreven trams of trambussen de toekomst? Hoe zullen Marie-Christine Marghem of Engie Electrabel het komen uitleggen als iedereen in Gent vanaf november te voet moet gaan. Moeten we niet eerder investeren in alternatieve energiebronnen die inherente zekerheid bieden en niet afhangen van de grillen van de natuur, of van de politiek? Kan waterstof een oplossing zijn, maar is het veilig? Zijn weinig vervoersmiddelen waar veel volk op kan beter dan meer vervoersmiddelen waar minder volk op kan? En wat met de loonlast van de bestuurders? Of gaan we voor volautomatisch in eigen beddingen? Hoe zouden de vakbonden zich dan roeren in het rood-groene kartel?
Wat Jan met de pet nodig heeft is visie op zéér lange termijn en ik denk dat één legislatuur hiervoor te kort is. De meeste politici gaan niet voor de lange termijn maar voor de macht in de volgende ronde, én de sleutels van de kassa. Hiermee kunnen ze de getrouwen belonen en posteren in een nieuwe lading vzw’tjes en verzelfstandigde bedrijven. Daar rijpt de massa die telkens klaar staat om de eigen ideologie verder te laten uitdijen en de andersdenkenden in de hoek te zetten.
Ondertussen blijven de grote uitdagingen op ons af komen, steeds sneller. Zoals we nu verder doen zal die toekomst ons als een aanstormende trein op een overweg vermorzelen. Geen water, geen elektriciteit, geen brandstof, geen openbaar vervoer, geen pensioen. Maar wel torenhoge belastingen. Hoe meer politici enkel voor de macht en niet voor de burgers gaan, hoe meer de burgers gaan betalen. Tot ze dat op een dag niet meer willen doen. Ook zij worden het ooit beu dat ze Scandinavische belastingen betalen en slechts Mediterrane service krijgen. Of moet ik zeggen “Belgische service”? En dat is nu eens niet voor te lachen, zie.
Everaert 