Vorig jaar deze tijd verbleven mijn vrouw en ik, voor onze zestigste verjaardag, in New York, the city that never sleeps. Eén jaar later en we zitten in ons kot, in het hart van een stad die zou moeten slapen maar dat spijtig genoeg niet doet. Of te weinig doet. Drukte in den Aldi, socializen op de Blekersdijk, gezellig weerzien op de Graslei en cafeetje spelen in Wondelgem.
Onze burgemeester haast zich, terecht, in zijn eigen bemoedigende en beladen stijl om de inwoners van zijn warme stad aan te sporen de regels te volgen. Wees blij dat wij hier slechts te maken hebben met de Muide en met Ekkergem en niet met Anderlecht of Kuregem. Maar misschien moeten we in Gent meer vrezen voor progressieve docenten communicatiewetenschappen dan voor derde generatie Vlamingen met migratie achtergrond.
Week zestien: een moeilijke, mogelijks dramatische week voor de tenoren van de Botermarkt. Er wordt deze week beslist over de Gentse feesten 2020. Alsof er nog móét beslist worden. Elke bezorgde burger weet nu al dat dit niet kan. We zullen al blij mogen zijn om rond de eenentwintigste juli oma en opa te mogen bezoeken in hun woonzorgcentrum. Laat staan dat we de binnenstad laten overspoelen door een leger ontremde hormonenbommen die na maanden drooglegging en social distancing het volks- en familiefeest veranderen in een oncontroleerbaar bacchanaal. Spaar uw pogingen om er een light versie van te maken. Zullen onze politiemensen aan de straatbarricades van de Steendam en de Rekelingestraat een triage maken en gezinnen met kinderen binnen laten en het hitsig schorem buiten. Dit kan een stad waar politieke correctheid en fatsoen op nummer één staan niet maken. Of academici van de UGent maken de burgemeester nog uit voor fascist. Geen Gentse feesten dan maar zeker?
Vanop mijn balkon kijk ik in de leegte van de stad. Enkel wandelaars, twee aan twee, netjes volgens de regels. Een ouder stel op hun elektrische fiets. Een modieus uitgedoste hipster op een veel te dure koersfiets. Gezinnetjes met kinderen, al dan niet in een fancy bakfiets van Urban Arrow. Een verliefd koppeltje, hand in hand. Hopelijk wonen ze onder hetzelfde dak. Maar geen auto’s! Ik zou liegen: amper. Bussen, meestal lege, dat wel. En uiteraard de obligate flikkenauto’s. En een sporadische patser met open ramen en luide beats, cruisend door een leeg Gent.
Ik heb niet de gave van Greta Thunberg om CO2 te zien maar je snuift zo dat we langzaam opschuiven naar het ecologisch paradijs waar een deel, weliswaar een klein deel, van de bevolking naar streeft. Dat we daar een economisch kerkhof moeten bij nemen is voor hen slechts collateral damage, de overheid betaalt toch. Lagarde zal wel euro’s bijdrukken. Praten over de kankers die we met de LEZ mogelijks vermijden lijkt plots helemaal anders te klinken nu er tastbare doden vallen door corona. Als we ons niet meer mogen verplaatsen speelt het nog weinig rol of het met de fiets of met de salariswagen is. Thuiswerken als een verplichting lijkt met drie krijsende kinderen rond de tafel meteen minder uitnodigend dan als je het voor één dag in de week mag doen als de doetjes op school zitten. Ook ideologie is niet immuun voor een killervirus.
De exacte wetenschappers hebben hun rechtmatige plaats in de pikorde weer ingenomen: virologen, pneumologen en epidemiologen bepalen ons leven. De menswetenschappers en andere teensletsers zitten voorlopig in de covid wachtkamer. Of achter hun laptop om hun gedacht over de politiestaat te ventileren. Maar hun tijd komt terug. Binnen enkele maanden kunnen ze de dogmatische strijd weer opnemen en afrekenen met alles wat hen niet zint. Rest de vraag of hun publiek nog zal luisteren. Zullen globalistische wereldverbeteraars die een inleefreis bij de Oeigoeren prefereren boven een weekendje in de Vlaamse Ardennen en overtuigde boomknuffelaars die een lokaal bezoek aan de Hevea brasiliensis stellen boven een bezoek aan de Carpinus betulus in de Voerstreek het pleit winnen. Of zullen ze teruggedreven worden naar de habitat waar alles begon, het achterafje van de parochiezaal of de mansardekamer van onthechte ideologen.
Misschien toch even de exacte wetenschappers volgen, zelfs Marc Van Ranst. Dus, beste Mathias, schrap de Gentse feesten van 2020. Echte Gentenaars zoals ik zullen er niet rouwig om zijn, daarvoor zien we onze stad en onze mensen té graag.
Everaert 