Twaalf jaar is de tijd die de Verenigde Naties ons in 2018 gaf om iets te doen aan het klimaat, daarna waren we reddeloos verloren. Er zijn er natuurlijk die er brood in zien, zoals De Gheldere en Colruyt, en bedrijven oprichten om andere bedrijven de kop zot te maken. Angst verkoopt goed. En subsidies zijn het beste smeermiddel naar snel gewin. Het is voor de nieuwe klimaat-ondernemers natuurlijk hun goed recht, we leven, voorlopig nog, in een vrije kapitalistische markt.
Maar … wat als er niets of niet genoeg gebeurt, wat staat er ons dan te wachten in 2030? Hel en verdoemenis, de apocalyps, een Mayaans einde van de wereld? Zullen megastormen onze windmolens omleggen en onze zonnepanelen als herfstbladeren wegblazen? Wordt het hier zo warm en zo nat als in Bangladesh? Vervelend, dat wel, maar daar leven ze reeds eeuwen zo, al is het daar altijd van Inch Allah. Maar wij zijn hier niet meer zo tuk op goden die van onze wereld een hel maken en ons in ruil de hemel beloven. Wij werken liever zelf aan onze hemel.
Volgens Extinction Rebellion is het allemaal nog veel erger. Sommige betogers, voor zover ze vrijuit mogen spreken van hun politiek secretarissen, houden het op drie maanden. Mogelijk, maar zolang ze zich alleen maar vastkleven aan Londense metrostellen en niet aan tanks op het Tienanmenplein in Beijing, zal ik hun acties toch met enig argwaan bekijken. Of zoals mijn bejaarde vader zo vaak tijdens de Koude Oorlog zei: “Zolang er geen mensen het IJzeren Gordijn oversteken van West naar Oost, geloof ik niet in het communistisch arbeidersparadijs”.
Maar soit, stel dat Klimaatzaak het pleit wél wint? Trekt de Noordzee zich dan terug? Kunnen we met de gesubsidieerde fiets op vakantie naar Doggerland? Komt de poolkap terug tot de lijn Stavanger – Norköpping? Is alle miserie en corruptie uit Afrika weg en kan Artsen zonder Grenzen zijn mediterrane veerdienst opdoeken? Heeft IS geen reden van bestaan meer omdat de Vruchtbare Sikkel van Syrië tot Iran weer voedsel en rijkdom brengt voor iedereen en een god overbodig maakt?
Nu ja, ik leerde als puber met enige verbazing ook over De Club van Rome en hun voorspellingen, over global cooling en de grenzen van de groei. Ik was even verbaasd over de global warming van Al Gore en zijn Hollywood-acolieten met hun grote carbonfootprint. En nu de Verenigde Naties aan zet zijn, ben ik nog meer verbaasd, zeg maar perplex. Zeker wanneer ik gisteren in De Standaard las dat ze Maduro en zijn regime opgenomen hebben in de VN-mensenrechtenraad.
We zien wel, over twaalf jaar. Allez, elf ondertussen.
Everaert 