Alle Vlamingen moeten, tot hun ontsteltenis, dag na dag vaststellen dat Gent vrijwel het enige walhalla van de weldenkenden is. In Gent is alles permanent peis en vree. Tevredenheid is het deken waarmee burgemeester Termont de Gentenaars elke nacht liefdevol toedekt. Wie daaraan twijfelt ondergaat de boze blikken van menig gepiercet lokaal SJW’ertje of het misprijzen van de voorbijglijdende bakfietser. Gent is het paradijs, no doubt. Niemand stelt de onfeilbaarheid van het stadsbestuur in vraag. Net zoals het woord “allochtoon” geschrapt is uit het Gents idiotikon, is “kritiek” verbannen naar de kerker van het niet-politiek-correcte vocabularium.
Onze burgervader mag dan wel niet geboren zijn in de buurt van Paektusan maar wel in het eerder bescheiden Mariakerke, zijn zelfverzekerdheid moet niet onderdoen voor deze van de Kim-dynastie. De blauwe Vlaamse furie, Gwendolyn Rutten, mocht deze week ervaren dat één opmerking maken over de kraakproblematiek in de Arteveldestad kan leiden tot hoongelach en beschimping. Ook partijgenoot Lachaert kreeg in diezelfde context te horen dat hij zich beter kan bezig houden met zijn werk in de kamer. De klokkenluider van SOGent heeft een klacht aan zijn of haar been en hoe het Bracke verging in februari 2017 is ondertussen algemeen bekend. In Gent is kritiek op de Grote Leider not done, ja zelfs gevaarlijk, dit geheel in de lijn van de Juche-leer, die ook hier religieuze vormen begint aan te nemen.
Toegegeven, geen van bovenstaande personen is terechtgesteld met luchtafweerraketten of verbannen naar afgelegen strafkampen, wat dacht u? Nochtans had de stad tot voor kort nog wat geïsoleerde stukken grond in Zeeuws Vlaanderen, ideaal om tegenstanders te laten verkommeren in verre vergetelheid. Misschien kan men het nog op een akkoordje gooien met Fernand Huts. Dwangarbeid in de koffieafdeling van Katoen Natie? Nu Huts zijn haveninfrastructuur in Montevideo te koop stelt moet hij toch nieuwe businessmodellen gaan uitdokteren. Dat kan van pas komen wanneer Groen en de PVDA in Antwerpen gaan samenwerken en zij moeten vaststellen dat, na de verhoopte defenestratie van De Wever, er in de onmiddellijke omgeving van ‘t Stad geen goelags beschikbaar zijn om hun tegenstanders een lesje te leren. Misschien kunnen ze die outsourcen in Zeeuws Vlaanderen.
Van onze minzame groene schepenen moeten we zo iets niet vrezen. Zij zijn misschien wel dé exponent van de ondertussen legendarische Gentse verdraagzaamheid. Niemand wordt hier uitgesloten, of zoals de grote Luc De Vos zong “niemand gaat verloren”. Laat staan dat ze zouden worden uitgewezen naar de oorden van labeur en wederopvoeding iets wat in Noord Korea, lichtbak van uiterst links, nog steeds schering en inslag is. De Groene drang naar lege straten is misschien nog het enige raakpunt met de fans van Pyongyang.
Nu ik het zo bekijk, was het niet netjes van mij om onze burgervader te vergelijken met één van de laatste echte dictators van deze aardbol. Noord-Koreaanse toestanden hoeven we niet te vrezen onder zijn warmhartig bestuur. Na 2018 is het misschien iets anders. Maar dat zullen Elke, Tine en Filip wel tegenhouden, en mét overtuiging. Niet zoals hun voorzitster.
Everaert 