Het was een zalige ingeving om niet met het vliegtuig naar het zonnige Zuiden te vertrekken. Anders zaten we midden de meute zagende gezinnen die hun jankende kroost in toom moeten houden met waardeloze junkfood en plastiek speelgoed uit de skyshop. De gezonde Quinoasnacks en het verantwoord houten speelgoed liggen nog thuis. Mama’s met korte leren laarsjes fulmineren dat hun recht op vakantie gefnuikt wordt door enkele veeleisende deplorables in de kelders van Zaventem. Ze tiert het nog net niet uit dat ze zich zal wenden tot het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, maar de gezwollen venen in haar hals doen vermoeden dat ze straks toch zal uitbarsten in een Amerikaans-democratische hysterische briesbui. De papa’s jammeren onder elkaar over de timing en de hardheid van de vakbondsactie maar vergeten hun eigen syndicale ijver tijdens de laatste ambtenarenstaking waar hun eisen een stuk onrealistischer klonken dan de vraag van de kruiers om meer mankracht. Het slavenvolkje in de krochten van Brussels Airport móet met hun bagage sleuren. En zich vooral niet roeren. Anders steekt dat stokken in de fietswielen van hun progressief wereldbeeld. De wereld is een dorp. Maar in een écht dorp gaat men te voet.
Enfin, wij zijn en route met de auto naar de Elzas. Met een tripje van 1.200 km heen en terug zullen we 150 kg CO2 lossen in de mistige herfstlucht van Frankrijk. Het tripje naar Barcelona van het Vlaams modelgezinnetje zal 1,05 ton CO2 lozen in de Europese atmosfeer. Als hun vlucht doorgaat tenminste.
Wij gaan genieten van de prachtige Elzasser landschappen, van de flammkuchen en de zalige choucroute garnie en van de ongeëvenaarde pinot gris en gewurztraminer . Even Gent los laten en zoeken naar kwaliteit, culinaire en groene. Minder bakfietsen, meer bossen. Minder fijn stof en meer kans op elektriciteit.
Ondertussen kunnen de onderhandelingen voor een nieuw progressief stadsbestuur verder gaan. Het wordt een strijd tussen overwinnaars … en andere overwinnaars. Tussen de meeste zetels en de meeste stemmen. Tussen het behoud van de kleinste kartelpartner of het dumpen ervan. Tussen West-Vlamingen en Oost-Vlamingen. Ik las vandaag in het Laatste Nieuws dat de Gentenaar niet snel een bestuur moet verwachten. De zee is diep tussen de partijen. De uitgediepte Reep zal er ook niet veel aan helpen. Het jarenlang gemekker van de groen-rode meerderheid over “Gent is wat we delen” vervelt beetje bij beetje tot “Gent is wat we verdelen”.
Straks start de bouw van de Gentse Muur, de demarcatielijn tussen de rechtmatige bezitters van het Grote Gelijk A en de rechtmatige bezitters van het Grote Gelijk B. En zoals de stadsdelen bij de invoering van het circulatieplan vakkundig geknipt werden, zullen ook de Checkpoint Charlie’s in de Gentse Muur even vakkundig gesperd worden. Ideologische mijnenvelden zijn vele malen doeltreffender dan wouden van ANPR-camera’s. No pasaran. Gent zal groen zijn, of zal niet zijn. Gent als een stukje import-Bachten-de-Kupe? Maar Gent zal evenzeer blauw zijn, of niet zijn. Een bruisend, positief Gentifornië?
Ik bestel ondertussen mijn eerste Crémant d’Alsace.
Everaert 