In tegenstelling tot Egbert Lachaert kunnen de tsjeven wel degelijk een lijk dat dood is reanimeren. Ze hebben er wel een stevige dosis technologie als  A.I. voor nodig, wat in schril contrast staat tot hun meer vertrouwde basistechnologie zoals tractoraandrijving en tapijten weven. Was de wederopstanding van Jean-Luc Dehaene een zoveelste stunt van Sammy Mahdi, na zijn dragqueen passage, of wordt het een mainstream communicatiemiddel van alle politieke partijen? Indien we de schraalheid van het politieke landschap aanschouwen en de beperkte redenaarskunsten van de huidige generatie politici, begrijp ik dat de partijen teruggrijpen naar het verleden. The Greatest Hits van Frank Sinatra of Gilbert Bécaud klinken vaak beter dan de melige muziek die vandaag onze huiskamer binnen streamt.

Het voordeel van deze vorm van communiceren is simpel: over de doden niets dan goeds. Dus laat ze maar oreren vanuit het graf, Phara De Aguirre, noch Lisbeth Imbo kunnen de gereanimeerde politici roosteren, laat staan hen confronteren met de fouten die zij ook ooit maakten. En gemaakt hebben ze er zeker. Alleen, toen waren er nog geen smartphones, geen Tik Tok of X. Alleen het Nieuws op de BRT, en de Standaard, Het Volkske of de Vooruit in onze brievenbus. Apache, Doorbraak en Business AM bestonden nog niet.  En als er een politicus al eens over de schreef ging, hadden de agenten geen bodycams.

Nog een voordeel is dat de partijvoorzitters als volleerde ventriloquisten hun soit-disant onbesproken mythische iconen kunnen laten zeggen wat zíj willen. Het geheugen reikt niet zover dat elke toeschouwer zich exact herinnert wat Jean-Luc Dehaene nu precies gezegd heeft, op een paar catchphrases na. Of dit nu zó verstandig is, is een andere zaak. Een historisch figuur opvoeren als was hij een personage in een brave versie van Grand Theft Auto zet de deur open voor misbruik maar ook, en dat is nog belangrijker, voor copycats.

Morgen komt Steve Stevaert uitleggen dat het socialisme minder racistisch maar véél gezelliger moet zijn. Of straks staat Willy De Clercq nog eens op om, met “Waarom het Beste Nog Moet Komen” onder de arm, de kiezers er op te wijzen dat zij zeker de partij niet mogen wegstemmen, en al zeker niet de Premier.  Met 8,7% in de peilingen zal Willy wel heel erg zijn best moeten doen om de Open VLD er even levendig te laten uitzien als zijn door A.I. gegenereerd en perfect gecoiffeerd beeld. Anderzijds maak ik me de bedenking dat het voor de liberalen toch nog interessanter is de dode De Clercq ten tonele te brengen, want de levende zou het toch maar hebben over hoe fantastisch, schoon en goed het leven in zijn Gent is.

Dus nogmaals, over de doden niets dan goeds. Nostalgie verkoopt altijd. Zelfs op de radio weten ze dat.

Opstoot in Gent. De goegemeente staat op de achterste poten. Queen Nikkolah komt het kinderfeest van Sinterklaas cancelen met medewerking van de Gentse stadsbestuur. Oude Sinterklaasboeken mogen op 6 december in de Pacificatiezaal in het Gentse stadhuis ingeruild worden voor een nieuw- en moderner (lees: politiek correct) exemplaar. De Gentse Bebelplatz is niet meer zover af. De koude samenleving van het Land Heel Dichtbij (ik vermoed dat ze het niet zozeer over Gent zelf hebben maar  hoogst waarschijnlijk over een land waar de NVA de meerderheid heeft, zie verder) zal en moet opwarmen. Afwijkende meningen zijn een no-pasaran. Je moet kleine kinderen best zo jong mogelijk indoctrineren. Mathias De Clercq en zijn donkergroen schepencollege doen dapper mee. De aankondiging van dit feestje lijkt een oproep tot een sympathiek alternatief voor de goedheilige man waar al eeuwenlang kinderen van alle rang, stand en achtergrond blij mee zijn. Maar dat Gents progressivisme lijkt meer en meer op ‘annihilisme’.

Tijd om een beetje opzoekwerk te doen. Volgens één bron is Queen Nikkolah bedacht door een collectief van kunstenaars maar uiteindelijk vond ik maar één enkele kunstenaar/activist die achter deze figuur schuil gaat. Het gaat om Laura Nsengiyumva, een Brussels activiste (zij houdt meer van de term ‘artiviste’) van Rwandese afkomst. Zij is architect, kunstenaar en onderzoeker, gelieerd aan het Gentse KASK. Daar onderzoekt ze “verborgen verhalen, ervaringen van de Afrikaanse diaspora, empathie en Noord-Zuid relaties”. Dat laatste heet nu Internationale Solidariteit en is de bevoegdheid van de groene schepen Hafsa El-Bazioui.  

Sinds enkele jaren kruipt ze in de huid van haar kindervriendallegorie, enkel om tegen de witte schenen te schoppen. Alles past in het in het brede concept van “dekolonisatie” waar we in het verleden met de beeldenstorm tegen Leopold II al mee te maken kregen in Gent. Dit was het werk van Labo VZW, (staat voor Leren Ageren, Bewegen en Organiseren) een activistisch collectief dat bestaat uit zelfverklaarde sociale laboranten. In een kritisch werkstuk, genaamd  “Europa 2030: Belgische kritiek van de Europese winter” dat verscheen in Recto Verso, een tijdschrift voor cultuur en kritiek, geeft ze van jetje op alles wat wit en niet-links is. Zo ziet ze zichzelf in 2027 Manneken Pis te ontvoeren waarvoor zij en de andere “artivisten” opgepakt worden. Grappig dystopisch stukje, daar hou ik wel van. Maar ze eindigt wel met de quote “2039. Het decennium eindigt met de Zonnewende, de meest roemruchte staatsgreep van onze post-hedendaagse geschiedenis. Onder leiding van de leeftijdsminderheid Generatie Z worden de regering Francken en de koninklijke familie voorgoed uitgewezen”

Toch een beetje doorzichtig, dat activisme,  nietwaar meneer De Clercq?

Nederland loopt vol, niet met Marokkanen maar met ongeloof van politieke analisten. Woensdag zag ik in de Afspraak op Canvas de NOS correspondent Ardy Stemerding zeggen dat hij stomverbaasd was over de winst van de PVV van Geert Wilders. Misschien verbleef hij wel te lang  in het bourgondische luilekkerland dat Brussel is,  waar hij voor de NOS correspondent is voor de EU, de NAVO, België en Luxemburg. Niet bepaald de onderwerpen die ons confronteren met de échte wereld van Jan met de pet. Verfijnde wijntjes en abundante zeevruchtenschotels, opgediend in de luxueuze eethuizen waar pers en politiek verbroederen, vertroebelen de nuchtere blik op de situatie van Henk en Ingrid in het verre Nederland. De problemen die zij hebben met de criminaliteit, drugs, migratie, huisvesting, kinderopvang en armoede, daar heb je aan de Brusselse Sablon geen kind aan.

Ook in België is de commentaar spaarzaam. De grote progressieve kopstukken bleven relatief stil. Enkel Jeremie Vaneeckhout probeerde in de 24 uren na de eclatante overwinning van Wilders, zijn softe zelf trouw, weerwerk te bieden en de mensen te “waarschuwen”.  Alsof dit gaat helpen. Het gedram over gender, klimaat en voor de gewone man onbetaalbare oplossingen om de wereld te redden, blijven hoogstens hondenfluitjes voor de overtuigde doch kleiner wordende achterban. Met 6,5 % in de peilingen worden de Vlamingen stilaan Groen-moe. Misschien kan de fusie van Vooruit en Groen soelaas brengen. De gezamenlijk winst van GroenLinksPvdA kan tot voorbeeld dienen.  Van een gezamenlijk 11,3 procent naar 16,7 procent lijkt een flink resultaat. Maar in het licht van lijsttrekker én zwaargewicht Frans Timmermans lijkt dit toch een “mager” beestje.

Het is maar de vraag of in Vlaanderen Groen en Vooruit nog zoveel gemeen hebben. Het realisme dat Rousseau in de partij heeft binnengebracht zal allicht door Depraetere uitgediept en verscherpt worden. Het gaat voor socialisten nog altijd over gewone mensen in gewone appartementsblokken met hun gewone appartementsblokkenproblemen, en minder over kapitaalkrachtige, bakfietsende en cultuurminnende stadsmensen in gerenoveerde lofts met hun ethische wereldproblemen. Het salonsocialisme lijkt voorbij, het arbeiderssocialisme is terug. Het ecologisme heeft de salons overgenomen. Mijn analyse is dat de strijd op links groter zal blijken dan de wil om samen te werken. Kijk wat er in Gent aan het gebeuren is. Het Vlaams Belang kan zich rijk rekenen.

Op 10 juni 2024 zullen politieke analisten en commentatoren zich in de VRT studio’s voor de voeten te lopen om hun verontwaardiging en hun walging breed en uitvoerig te etaleren. De Phara’s en de Lisbeth’s van de openbare omroep zullen aardig meewerken aan dit pathetisch vertoon. En in de nadagen van Zwarte Zondag 2.0 gaan ze noodgedwongen hun litanie van ongeloof komen herhalen voor de camera’s. “Wir haben es nicht gewußt” zullen ze niet in het Duits durven zeggen wegens te gevoelig.

Maar eens te meer zal de toeschouwer getuige zijn van het collectieve “Political Blindness Syndrome” van politici, politicologen en boze hoofdredacteurs.

Alfamannetje Alexander moet mijn vorige blog gelezen hebben. Hij was eventjes zijn magnum opus “de Eeuw van de Vrouw” vergeten. Om dit goed te maken haalde hij een vrouwelijke oudgediende van onder het stof. Dat stof was nog maar pas geen liggen na de furieuze exit van Gwendolyn Rutten en haar afscheid van de nationale politiek, of daar herrees ze als een partijtrouwe Lazarus. Liever een flipfloppende Lazarus dan een streberige Benjamin, moet De Croo gedacht hebben. De volgende literaire worp van Alexander die “De Eeuw van de Vernieuwing” als werktitel meekreeg, mocht per direct de versnipperaar binnen. De argeloze kiezer kijkt met verstomming naar de collectieve suïcide-in-slow-motion van een partij die ooit uitpakte met de meest frisse politieke ideeën die ons land ooit heeft voortgebracht. Kaïn en Abel is geen verhaalt uit Genesis maar een accuraat toekomstbeeld van de neergang van de stam van Verhofstadt.

De politieke tegenstanders van de Open VLD kunnen rustig achterover leunen en hun toekomstige stemmen tellen. Zeker bij Vooruit prevelen ze een schietgebedje om het blauwe bloed nog een paar maanden te laten vloeien. Het losse-handjes gedoe en de seponering van de Connerieën zijn nú al vage herinneringen. Ze passen perfect in het collectieve geheugen van de socialistisch partij, waar ook de Ibramco-affaire, het Agustaschandaal en de moord op Cools opgeslagen liggen. In de kantoren  van de Keizerslaan hopen ze zelfs stiekem dat Hamas en Israël niet te snel de strijdbijl begraven kwestie van de aandacht te blijven afleiden.  

In Aarschot en Mechelen beginnen de inwoners nu toch te twijfelen waar het grootste belang van hun burgemeesters ligt, lokaal of nationaal. Eender welk belang er ook uitkomt, het is het Vlaams Belang dat zich rijk mag rekenen. Wie de dupe is van dit archislechte toneelstuk van de Blauwe Maandag Compagnie van de Melsenstraat,  zijn de jonge ambitieuze would-be politiekers die zich sinds hun prille studententijd uitsloven om de kopstukken van de partij met folders, steakfestijnen en gesponsorde fuiven naar het rijkmakende pluche van de diverse parlementen te begeleiden. De aangekondigde vernieuwing en  verjonging worden hen door de neus geboord. De oude goden vechten tegen hun eigen Untergang. Als de Vlaming hun blauw gedachtengoed niet kan waarderen, moet de Vlaming maar ten onder gaan in extremismen. Alsof hun personeelsbeleid zelf niet extreem is. Soit, de Open VLD jongeren zullen de terugkeer van Gwendolyn Rutten ervaren als een bijzonder pijnlijk aars schot.

Bij de Open VLD staan de achterdeuren wagenwijd open. Voor Somers hoeft het parlement niet meer zo nodig, hij kiest voor Mechelen. Misschien met de ambitie om de schuldenberg daar verder weg te werken. En wie alles weet over dergelijke bergen is Mathias De Clercq, de door zichzelf veel geprezen Gentse burgemeester. Hij heeft zelfs Somers verdreven van de eerste plaats als het op schulden aankomt. Uit ontoombare  ambitie om familiegeschiedenis te schrijven als kleinzoon-burgemeester met twee ambtstermijnen,  profileert hij zich niet als kopman van een Open VLD lijst maar komt hij voor de gemeenteraadverkiezingen in 2024 op onder de weinig originele naam ‘Voor Gent’. ‘Voor Lochristi’ zou belachelijk geweest zijn want daar staan de liberalen écht sterk.

 Net zoals de redelijk populaire Somers zal de redelijk minder populaire De Clercq zijn sjerp kunnen behouden, al moet hij ten tweede male zijn ziel verkopen aan de groenen. Faust zal in 2024 hoogstwaarschijnlijk zijn weinig benijdenswaardige eerste plaats als zielverkoper verliezen. Groen doet het in Gent niet eens zo slecht, beter dan het Vlaams gemiddelde. Maar zelfs al zit het in Gent vergeven van de ecologisch bewuste bakfietsers die in hun gerenoveerde lofts aan de Visserij of in de hippe Machariuswijk genieten van hun royaal overheidsinkomen, toch is er weinig animo om Watteeuw de sjerp te gunnen. Groene utopieën zijn leuk in het cultuurcafé, bij de vegan barista of in De Zevende Dag. In het echt zijn er grenzen.   

Voor de blauwe Neptunus van Oostende loopt het minder lekker. Je vindt er amper nog een visser of een viswijf die voor Bart Tommelein wil stemmen. Met zijn ‘Trots op Oostende’ haalt hij amper 12% in de peilingen van het Nieuwsblad  en sleurt de groenen van de goedhartige maar naïeve koorknaap De Vriendt, mee de dieperik in. Van de CD&V zwijgen we zedig. De tijden van Jan Piers liggen al lang achter ons. De socialist Crombez loopt zich al warm. Slecht nieuws dus voor de Oostendse schuldenberg. Misschien had Bart Tommelein zich niet moeten inspireren op ‘Trots op Nederland’. Iedereen weet wat dáár mee gebeurd is. Nomen est Omen.

In Kortrijk spoelde zelfs recent de eerste politieke drenkeling van de zinkende blauwe Titanic aan. Na zijn vertrek als verantwoordelijke minister van Justitie en zijn vervanging door zijn even verantwoordelijke adjunct kabinetschef, kwam Van Quickenborne de populaire Ruth Vandenberghe een schouderklopje geven, naar beneden toe, richting schepenambt. Dat menig blauwe Kortrijk hierbij zijn wenkbrauwen fronst, zal Quicky worst wezen. Zolang hij op Alcatraz een solootje op zijn luchtgitaar kan spelen.

In liberale kringen is het nu wel duidelijk. Dit is “De Eeuw van de Vrouw”. Vraag het maar aan Gwendolyne Rutten, Eva De Bleeker, Els Ampe, Mercedes Van Volcem, Erica Caluwaerts en Goedele Liekens. Nu nog wachten op Kathleen Verhelst.

Alfamannetje Alexander kan alvast een nieuw boekje beginnen beschrijven.