We hangen witte lakens uit onze ramen en om acht uur klappen we geestdriftig in onze handen, niet voor het klimaat deze keer, maar voor onze dokters en verpleegsters, die met ongeziene strijdlust in de vuurlinie van de war on Covid-19 staan en ons al weken behoeden voor een totaal debacle van de gezondheidszorg. Zo een strijdlust zien we niet vaak bij politici. Zeker niet bij onze burgemeester die niet weten wil van die andere war, de war on drugs.
Aan de Brugse Poort zullen ze het geweten hebben. Het gedoogbeleid voor drugs, paradepaardje van Groen en hun gewillige zeloten in het stadhuis, toont in coronatijden een ongemakkelijk kantje: het werkt niet. Een imam moest de gemoederen komen bedaren. Het is nu wachten op de pastoor en de rabbijn. De wollige praatjes van de welzijnswerkers in de warme praatbarak van de gutmenschen werken even verbindend als de tegengestelde polen van een trekijzer. Het warme, progressieve hart dat van de daders onbegrepen slachtoffers maakt en van de slachtoffers verzuurde daders, is zwaar insufficiënt en bevindt zich op de rand van de complete decompensatie. Misschien moeten voor zo’n deficiënt hart wat harder zijn.
De burgemeester belooft een structurele aanpak. Net zoals hij het opheffen van de knips beloofde? Maar hij blijft open staan voor een diepgaande dialoog. Of wordt het weer een diarree van opgeblazen frasen en politiek-correcte koterijen. Alle miserie zou komen door een gebrek aan sociaal weefsel. Het sociaal weefsel dat de verbindende Gentse overheid al járen weeft, vertoont ferme gaten. Maar is het wel de taak van de overheid om aan het weefgetouw te staan? Waarom kunnen de mensen het zelf niet weven? Of mogen ze niet? Is het een strijd tussen de dar al-salam en de dar al-kufr, tussen verkopers en gebruikers, tussen zij die willen praten en zij die niet willen dat er gepraat wordt. Of is het weer een lastig te nemen stap naar de gedroomde integratie? Misschien eens luisteren naar wat Bart Somers te zeggen heeft, of Bert Anciaux.
Ik verneem zopas van onze burgemeester dat er dit weekend drie drugscriminelen zijn opgepakt én voor een keer aangehouden blijven. Geen draaideurcriminelen deze keer? Of zijn het illegalen die naar hun land zullen worden uitgewezen en vervolgens vakkundig tegengehouden door de Khatabbi’s van deze wereld. Of is het een zoenoffer van drie kleine garnalen voor de boze buurtbewoners, een zoethoudertje voor de pers en de oppositie?
Gent is wat we delen. Maar wat delen we eigenlijk? Deelfietsen en deelauto’s? Drugsspuiten? Methadon? Euro’s voor de burgerinitiatieven? Sussende woorden voor de slachtoffers?
De goednieuwsshow en het Grote Gelijk van de Botermarkt beginnen stilaan te beschimmelen, een andere Gentse specialiteit.
Everaert 