VZW Uitgezakt

Zaterdag 30 juni 2029, 10 uur ‘s avonds. Op de radio hoor ik dat de democratie in gevaar is. Weeral. De winnende partijen zetten alles in het werk om de opkomst van de Vlaamse GV (Gezond Verstand) en de Waalse BS (Bon Sens) verder  in te dijken. Beide partijen hebben de laatste verkiezingen nipt verloren (vier zetels tekort voor een absolute meerderheid)  en alle partijen hebben hun idealen moeten verloochenen om met een monstercoalitie de baarlijke duivel uit een regering te houden.  Beetje zoals Houellebecq het veertien jaar geleden beschreven had in zijn succesroman Sousmission. Of zoals precies 40 jaar geleden, met het cordon sanitaire. Soit, volgens sommige doemdenkers is de democratie nu dood en begraven. Maar dát is in veel steden al een tijd het geval. De verontwaardiging is bij de bevolking, zeker deze van Gent, dan ook niet zó groot.

Een oude man als ik kan me daar niet druk meer over maken. Politiek interesseert me niet meer. Daar heeft de politiek zelf voor gezorgd. Het ouderlingenstemrecht is ons af genomen toen de stemgerechtigde leeftijd vervroegd werd naar 12 jaar. Voor zover ik me kan herinneren was het trouwens een Gentse schepen van onderwijs die daar ooit eens had op aangedrongen, maar ik kan fout zijn. Ik kruip ongeïnteresseerd onder de lakens en neem mij voor om morgen eens langs te lopen bij Wendy.

Mijn nichtje Wendy is opgenomen met een leak-out op het dagverblijf van de vzw Uitgezakt. Ze vertoeft op de tweede verdieping van de Krook waar de vzw een hele plateau was toegewezen door het directorium van de stad Gent. De bibliotheek werd amper nog bezocht omdat nog weinig Gentenaars Nederlands spreken, laat staan lezen. De vzw Uitgezakt werd opgericht om de vele honderden Gentenaars, voornamelijk vrouwen, op te vangen met een zogenaamde leak-out, vergelijkbaar met de burn-out maar veroorzaakt door de uitgezakte tattoos en piercings. Het aanzicht van hun aftakelend lichaam, de vervormde tekeningen in en tussen hun talloze rimpels, de uitgerekte piercinggaten en de bijhorende depressie werden enkele jaren geleden erkend als ziekte. De progressieve partijen hadden nog geprobeerd om het in de schoenen van de werkgevers te schuiven maar omdat nu al één derde van de werknemers met een burn-out of een bore-out op kosten van de werkgevers thuis zat (Groen had destijds de werkgevers opgezadeld met een gewaarborgd jaarloon, dat was toch hun doelpubliek niet)  was dit economisch niet meer haalbaar. Dus leefde Wendy gewoon van de ziekenkas. Ik herinner me nog dat ze als jonge vrouw op haar rug een prachtige veelkleurige vlinder had laten tatoeëren maar toen ze me die de laatste keer liet zien had die meer weg van een vale, verzopen en door een bakfiets overreden stadsduif. Wendy was zo fier op haar vlinder maar de foto van haar rug (ze kon haar hoofd niet naar de spiegel draaien wegens artrose in haar nek door haar gameverslaving) maakte haar depressief.

Wendy was een millennial pur sang. Een beetje genderfluïde,  politiek hypercorrect en een echte snowflake. Ze zette zich van jongs af aan af tegen het idee dat je moet werken om in je levensonderhoud te voorzien. Ze had dan ook heel haar leven aan credithopping gedaan, de millennialvariant van jobhopping. Elke formule die een overheid voorstelde om op staatskosten thuis te blijven of één of andere zorg op te nemen had ze uitgeprobeerd. Dat ze niet zou werken tot aan de pensioenleeftijd van 69 jaar en zes maanden, wist ze al toen ze haar tattoos liet zetten. Haar armen verkondigden haar visie met niet mis te verstane frasen zoals  “work-life balance”  of “fuck the babyboomers”. Dat laatste had ik, als één van de laatste babyboomers,  aanvankelijk fout én te letterlijk geïnterpreteerd. Wendy maakte me echter snel duidelijk dat mijn geest ziek was. En dat ik hulp nodig had.  Neen, zij zou zeker niet werken tot aan haar pensioen om dan rap dood te vallen wegens opgebrand, zoals veel babyboomers doen. Ik leef nog by the way, maar hoe? Maar ook deze uitingen van millennial-eigenzinnigheid begonnen al zwaar door te hangen over haar compleet verslapte triceps. De tekstueel figuratieve inktcreaties ter hoogte van de enkels en de kuiten waren onduidelijk geworden door de blauwzwarte varices en beenzweren veroorzaakt door overmatig weedroken. Ook haar diabetes type II door het verorberen van tonnen mierzoete  policor gebakjes bevorderden de leesbaarheid van haar maatschappelijke been-statements niet. De met suikerziekte gepaard gaande obliteratie van de arteriolen hadden haar gedwongen alle ijzerwerk uit aangezicht en geslachtsdelen te halen waardoor de virtuele ruimten veroorzaakt door haar afwezige oorstretchers ,  neusringen en glabellaire bridge piercings (haar clitpiercing heb ik gelukkig nooit moeten aanschouwen), nu meer leken op verminkte oorlogswonden van een gueule-cassée, opgelopen in een identiteitsoorlog waarvan de millennials dachten deze te hebben gewonnen. Gelukkig konden de wegsmeltende snowflakes door de weldaden van het Gentse directorium en de vzw Uitgezakt, van op de tweede verdieping van de Krook de torens van Gent aanschouwen, fiere restanten van een roemrijk verleden, wachtend op een betere toekomst.