Sperperiode

De solden zijn begonnen, de sperperiode voor de handelaars is voorbij. Niet dat we daar veel van gemerkt hebben. Mijn vrouw kon de koppelverkoop best smaken, één beha kopen, de tweede aan halve prijs. Bij mijn nieuwe docksides kreeg ik een paar pantoffels, wollige winterpantoffels, om mijn voeten warm te houden als de stroom nog eens uitvalt. In de politiek daarentegen is de sperperiode nog maar pas begonnen en de beloften stonden na één dag  al in de uitverkoop. Een hoofddoek plus een plaatsje in een stadsschool. En dat voor maar één stem.

Ik begrijp de wanhoop van Groen. Medelijden noem ik het niet, ik hou het eerder bij hoofdschuddend zuchten. De flashy dubbelparkeerders van Godshuishammeke, de fans van de ronkende drum & bass  bolides uit de Meulesteedsesteenweg en de Mister Proper chroomfreaks van de Sint Salvatorstraat hebben, terecht, hun geloof verloren in het zaligmakend circulatieplan van de Gentse mobiliteitspaus. De wijken zijn van elkaar afgesneden, families uiteengerukt en op bezoek gaan, snel even met de Mercedes,  langs de Ottogracht of de Bargiebrug is uitgesloten. Een lange martelgang langs de stadsring is hun deel. De gettoïsering is een feit. De knips zijn weliswaar nog geen Mexicaanse Trump Wall, geen 38^e breedtegraad van Kim noch de prikkeldraad van Gaza, het zijn wel symbolen van het Groot Gelijk, de ideologisch emanatie van een imperialistisch groene wereldvisie, maar ook van de Nineteen Eighty Four van de eenentwintigste eeuw.

De heersende ecologisten erkenden het verlies van het geloof van hun multiculturele achterban in de eco-utopie van het mobiliteitsplan maar herkenden onmiddellijk de religieuze dominante tekenen van hun mono-cultureel would-be kiespubliek.  Een geste in die richting kan mogelijks de zucht naar de  zogenaamde radicale gelijkheid van Be.one een pad in de korf zetten. “Hoofddoeken welkom, stem Groen” Toegegeven, het klinkt forser dan “varkensvlees stinkt”.  Een arbre magique kan trouwens wonderen doen.

De beste burgemeester van de wereld en verzamelaar van weinigzeggende trofeeën moet het lastig hebben. Zijn ni-dieu-ni-maître linksigheid moet het afleggen tegen de dhimmitude linksigheid van zijn kartelpartner. Benieuwd wat de ruige rode dokwerker daar van denkt. Of de bandwerker bij Volvotrucks. Op café klinkt het luid en duidelijk “van dienen boer geen eieren”. Ik heb nog nooit met zoveel sympathie naar een ABVV’er staan luisteren. Misschien zullen de marxistische studenten van de meest progressieve Alma Mater te lande de godsdienstige kuiperijen van Groen wel  intellectualiseren en een plaats geven in de hun legitieme strijd tegen het kapitalisme. Hoe meer de gevestigde orde verstoord wordt door een cultuur van de feminine onderdrukking of door de disruptie van de Westerse klassieke waarden, hoe sneller de decadente democratie valt. Misschien moeten de exponenten van het hypergedemocratiseerd onderwijs eens aanschuiven aan de band van de vrachtwagenfabriek of aan de hete ovenmonden van Arcelor Mittal. Of een boterham eten in de refter van Taminco in plaats van in een fancy foodlounge met quinoa hapjes en glutenvrije broodjes met dressing van kikkererwten. Laat frikandon en samsonworst de ogen opengaan voor linzen en tofu ze sluiten.